«Σε μπερδεύω με τους μάγους με τα δώρα», είπε το Λιζάκι στον Άγιο Βασίλη. «Θείο μου βρέφος», της απάντησε αυτός καλώντας την να κάτσει απαλά στα γόνατά του. Διάλογος που έμοιαζε με ελληνικό πορνό. «Δεν έλαβα το γράμμα σου», της είπε ο Άγιος. «Αυτό που θέλω δεν μπορείς να το τυλίξεις», του απάντησε για να τον κάνει να την κοιτάξει με απορία. «Χάρισέ μου ό,τι θέλεις…», του ψιθύρισε στο αυτί, «… αλλά θα το δεχτώ, μόνο αν δεν το έχω», του είπε, κλείνοντάς του με νόημα το μάτι.
Ο Άγιος σάστισε. Το Λιζάκι ελάχιστα το γνώριζε από κουβέντες των άλλων. Άντε τώρα μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό να βρει τι δεν είχε το Λιζάκι. Οι ώρες περνούσαν και ο Άγιος έκανε τη δουλειά του, σκεπτόμενος τη Λίζα και μόνο. Προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τις λέξεις της, για να καταλήξει κάπου. Αδύνατον. Ούτε καν τα σημεία στίξης τον βοηθούσαν. Τυλίγοντας ένα δώρο σε σχήμα κώνου –δύσκολο στο τύλιγμα δηλαδή- στα αυτιά του και στη σκέψη του ήρθαν οι λέξεις της Λίζας… «Αυτό που θέλω δεν μπορείς να το τυλίξεις»… Κι όμως ο Άγιος μπορούσε να τυλίξει τα πάντα κι ακόμα περισσότερα. Τα συναισθήματα, τις αγάπες, τους έρωτες, τους συμβιβασμούς και άλλα πόσα. Για όλα είχε περιτύλιγμα και δεν ήταν ο μόνος άλλωστε. Πόσοι άλλοι δεν τυλίγουν τους συμβιβασμούς με περιτύλιγμα την αγάπη και πόσοι δεν συσκευάζουν τον έρωτα στον ψυχαναγκασμό;
Άδεια χέρια ή πιο σωστά άδειο σάκο ο Άγιος και το Λιζάκι ξετρελαμένο απ’ τη χαρά του να πανηγυρίζει το τίποτα. «Δεν ήθελα τίποτα!», φώναζε και ξαναφώναζε μπροστά του τόσο εκστασιασμένη, τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ άλλοτε. «Δεν ήθελα τίποτα! Δεν ήθελα τίποτα Άγιε Βασίλη! Δεν ήθελα τίποτα Santa cutie! Τίποτα!», του έλεγε κοιτάζοντάς τον με μάτια να λάμπουν σωστά πυροτεχνήματα. «Ήθελα να καταλάβεις ότι δεν θέλω τίποτα, γιατί κανένας δεν καταλαβαίνει ότι δεν θέλω τίποτα και δεν έχω δώρο πιο μεγάλο απ’ αυτή την κατανόηση Άγιε! Τίποτα! Επιτέλους τίποτα!»…
Ο Άγιος χαμογέλασε για να μπει στη χαρά της. Την φόρτωσε στο έλκηθρο και πέταξαν ψηλά. Μίνι κόκκινο και εσώρουχο επίσης.
