Ο δυνατός θόρυβος σαν έκρηξη μέσα στο σπίτι στις 3 τα ξημερώματα, έκανε το Λιζάκι να κατέβει τρέχοντας τα σκαλιά του σπιτιού σίγουρη πως το σπίτι επρόκειτο να καταρρεύσει θάβοντάς την για πάντα στα θεμέλιά του. Κόκκινο νεγκλιζέ με μαύρη δαντέλα. Από εσώρουχα μόνο το κάτω και ξυπόλυτη. Τα ακροδάχτυλα στα οποία και στεκόταν, να τρέμουν από την ταραχή και το φθινοπωρινό κρυάκι. Σκοτάδι βαθύ, ψυχή στη γειτονιά. Μόνο ένας σκύλος γάβγισε κι αυτός βαριεστημένα.
Όταν συνειδητοποίησε ότι μ’ αυτήν την εμφάνιση δεν θα έπρεπε να φτάσει πολύ μακριά, κάθισε απέναντι από το σπίτι και περίμενε με χέρια σταυρωμένα να το δει να πέφτει, αλλά αυτό δεν έπεφτε. Κάποτε, ξαναγύρισε στο σπίτι. Άνοιξε με τρόμο την πόρτα και μπήκε στην είσοδο. Έπιασε το τηλέφωνο και σφαίρα ξαναβγήκε έξω. Σχημάτισε τον αριθμό του και όταν εκείνος απάντησε, μίλησε σιγανά λες και μια πιο δυνατή φωνή θα ήταν το άγγιγμα που θα έκανε τον σπίτι να πέσει…
«Έλα γρήγορα. Κινδυνεύω…», του είπε και το έκλεισε. Αν και αρκετά μακριά, εκείνος έφτασε στο Λιζάκι του σε χρόνο εντυπωσιακό. Στη διαδρομή σκεφτόταν πως αυτό δεν ήταν παρά ένα ακόμη παιχνίδι της. Όμως όταν την είδε να τρέμει και γνωρίζοντας πως η Λίζα δεν είναι για τέτοιες ταλαιπωρίες, πραγματικά ανησύχησε.
Έβγαλε το μπουφάν του και της το φόρεσε. Ξαφνικά η εικόνα μιας ημίγυμνης, αχτένιστης, άβαφης, με κύκλους κάτω απ’ τα μάτια γυναίκας μέσα σε ένα φαρδύ για την ίδια ανδρικό μπουφάν, ήταν τόσο άσχημα σέξι, που ποιος το γαμεί το σπίτι; «Μωρό μου πόσο με φτιάχνει το άρωμά σου…», της ψιθύρισε πρόσωπο με πρόσωπο, πιάνοντάς την απ’ τον γιακά του μπουφάν του. «Φοβάμαι», του απάντησε εκείνη, ζητώντας του για πρώτη φορά να την προστατεύσει. Τίποτα δεν θα μπορούσε να τον ερεθίσει περισσότερο.
Την έσπρωξε στον τοίχο της εισόδου. Της κατέβασε το κόκκινο εσώρουχο με τη μαύρη δαντέλα καθώς τα ραντάκια του νεγκλιζέ γλιστρούσαν μόνα τους από τους ώμους της, πέφτοντας όλα μαζί πάνω στα αδύνατα άκρα της με τα καλοσχηματισμένα μακριά δάχτυλα και τους αστραγάλους. Τα θεμέλια του σπιτιού σείσθηκαν δίχως να ρίξουν το σπίτι…
14°
