Κάτι της εξηγούσε εκείνος πολύ αναλυτικά. Σαν με όλες τις λέξεις που ήξερε. Η Λίζα τον κοίταζε στο στόμα σαν να υπνωτίζεται απ’ αυτό. Στην πραγματικότητα παρατηρούσε την πάνω και την κάτω σάρκα του στόματός του σε κίνηση. Πώς συναντιόντουσαν πάνω και κάτω χείλος για να σχηματίσουν τις λέξεις. Και εκείνη η γλώσσα, στη λάθος θέση να σιγοντάρει σε νοήματα που εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν έλεγαν στο ξαναμμένο Λιζάκι.
Όταν σηκώθηκαν για να φύγουν, εκείνος έμπλεξε τα δάχτυλά του μέσα στα δικά της. Χεράκι χεράκι… Η Λίζα τράβηξε το χέρι της, έπιασε το δικό του και μέσα στην παλάμη του τοποθέτησε το χέρι της απ’ τον καρπό. «Από εδώ θα με κρατάς», του είπε. «Σαν σε απαγωγή;», τη ρώτησε. «Είναι το σημείο G μου», του απάντησε προκλητικά, κλείνοντας κάθε συζήτηση με το κατακόκκινο χαμόγελό της.
Στο σπίτι, την έβαλε στο δωμάτιό της και έκλεισε την πόρτα. «Καληνύχτα Λιζάκι», της είπε και έφυγε για το δικό του δωμάτιο. Άφησε λεπτά 6 να περάσουν και σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι. Ξυπόλητη, στις μύτες των ποδιών πήγε ως το δικό του δωμάτιο. Δίχως να χτυπήσει, άνοιξε την πόρτα για να τον βρει να ανεβάζει το κάτω μέρος της πιτζάμας του. «Κάτι είναι κάτω απ’ το κρεβάτι μου», του είπε. «Δεν δείχνεις τρομαγμένη», της απάντησε. «Δεν είμαι», αποκρίθηκε εκείνη πέφτοντας ανάσκελα πάνω στο απαλό του στρώμα. «Θέλεις να πάω να το διώξω;», την ρώτησε εκείνος γονατιστός μπροστά στα πόδια της που άνοιγαν όσο αυτός πλησίαζε. «Όχι, μη φεύγεις», απάντησε το Λιζάκι τεντώνοντας το χέρι της για να σβήσει το φως. «Με φοβάται το σκοτάδι…», ψιθύρισε αναστενάζοντας βαθιά σε εκείνα τα φιλιά του.
19°
