Το γλυκούλι κουταβάκι την έσυρε σχεδόν από τη μύτη στην ξένη την αυλή. Η κάμερα της Λίζας είχε για τα καλά εστιάσει στο άτιμο το πλάσμα-ενώ η ίδια είχε σκύψει προκλητικά πολύ-, όταν μια άγνωστη φωνή διαπέρασε τη σπονδυλική της στήλη: «Να φτιάξω καφέ;»
Η Λίζα σηκώθηκε στο ύψος της και γύρισε για να κοιτάξει. Ένας άνδρας που έμοιαζε στον Μπράντλεϊ Κούπερ χωρίς την Ιρίνα Σάικ, χαμογελούσε κοιτάζοντάς την διερευνητικά.
«Να πεις στον τετράποδο πρακτορούλη σου ότι δεν ήταν σοφό να με παρασύρει στην αυλή σου», είπε το Λιζάκι όλο θράσος ψάχνοντας για την έξοδο. «Ομόρφυνες την αυλή μου», της απάντησε αυτός κάνοντάς την να το βουλώσει μεν, να το βάλει στα πόδια δε.
Ούτε ώρα μετά, ο άγνωστος εμφανίστηκε στην δική της την αυλή. Δυο καφέδες στο χέρι και το κουτάβι ακόλουθος με τη λευκή σημαία της διακοπής των εχθροπραξιών. Άνοιξε την πόρτα χωρίς να την ρωτήσει, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα της στην κουνιστή πολυθρόνα. Της έδωσε τον ένα καφέ δίχως να πει κάτι. Το Λιζάκι πήρε τον καφέ και ρούφηξε μια δοκιμαστική.
«Πώς ήξερες ότι πίνω τον καφέ μου σκέτο;», του είπε.
«Ήθελα να τον πίνεις σκέτο», της απάντησε και χαμογέλασε.
18°
