Οι δρόμοι φτιάχτηκαν για τα αυτοκίνητα. Έγιναν ενεργοποιητές περιήγησης. Κατέστησαν ικανή τη μετάβαση, τη διασκέδαση, την υλοποίηση ακραίων κανόνων της φυσικής. Κάποτε τα μονοπάτια που διέσχιζαν χωριά, δάση και πεδιάδες έφερναν τα ίχνη αλόγων. Τιμώντας τα, τα εντάξαμε στο αυτοκίνητο, παρομοιάζοντας τις επιδόσεις τους με την ισχύ και την ωμή τους ορμή. Τα μονοπάτια στρώθηκαν με πίσσα, σκλήρυναν, έγιναν πρόσφορο έδαφος για τα «κτήνη» από λαμαρίνα, τα οχήματα που με τα χρόνια γίνονταν ολοένα και πιο ελαφριά, πιο αεροδυναμικά, πιο ευέλικτα, πιο «φυσικά»... Και ερχόμαστε στο σήμερα, στο τώρα, στο αύριο, όπου η χάρη, η ελκυστικότητα και η αποτελεσματική και ασφαλή μετάβασή μας από το σημείο Α στο Β είναι εξίσου σημαντική με την καλύτερη δυνατή επίδοση. Το σήμερα, όπου η επιλογή οχήματος «προδίδει» το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι αποζητάμε. Το σήμερα, όπου η αυτοκινητιστική μας κληρονομιά είναι κάτι για το οποίο θα είμαστε πάντα περήφανοι.
Και να μην ξεχνάμε καθόλου, σε κάθε χιλιόμετρο που διανύουμε, ότι το αυτοκίνητο είναι, και, έκφραση ελευθερίας! Οπότε, να μην αισθανόμαστε ενοχές ως ιδιοκτήτες ή χρήστες του.
Είτε το απολαμβάνουμε με τη μορφή μιας ζεστής φρατζόλας ψωμιού είτε με τη μορφή ενός ντελικάτου γλυκού, το αλεύρι έχει τη δύναμη να παρηγορεί, να εμπνέει και να ενθουσιάζει
