Είναι πραγματικά ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μας έχει χαρίσει το ίντερνετ. Μια troll σελίδα στο facebook, όπου υποτίθεται ότι μοιράζεται τις σκέψεις του ο Πέτρος Γαϊτάνος. Έχει να γράψει από πέρυσι και στεναχωριόμαστε- μέρες που είναι μας λείπει. Γύρνα πίσω! Παρακάτω μερικές από τις καλύτερες στιγμές της για το τι χάνουμε τα τελευταία δύο χρόνια που η σελίδα δεν ανανεώνεται:
Το παγκάρι δε δέχεται πιστωτική κάρτα ενώ ο ηγούμενος τηλεφωνικά με διαβεβαίωσε για το αντίθετο
Απαγορεύονται επιγονατίδες στην Τήνο
Μην προσπαθείτε να μπείτε από νωρίτερα και να κρυφτείτε στα πιο απίθανα μέρη των Ναών που εμφανίζομαι για να γλιτώσετε την εισφορά στο παγκάρι, θα σας βρω.
Οργισμένος πήρα τον επιτάφιο της ενορίας και πήγα μια νυχτερινή περιφορά μόνος μου για να σκεφτώ.
Συνάντησα κάποτε έναν ψαρά, έναν άνθρωπο του μόχθου, της καθημερινότητας και της βιοπάλης. Κάθισα δίπλα του για περίπου δέκα λεπτά, κάνοντας τζούρες από το τσιγάρο μου, "Τσιμπάει, τσιμπάει;" τον ρώτησα. Κοίταξε πέρα στον ορίζοντα στο μούχρωμα του ηλιοβασιλέματος. "Αμέ", μου είπε. Έκανα άλλο ένα τσιγάρο. "Καλό πράμα;", τον ρώτησα. "Τι θες ρε μαλάκα επιτέλους, θα καλέσω την αστυνομία!" είπε εκνευρισμένος και σηκώθηκε και έφυγε.
Πάντοτε ένιωθα κοντά στο στοιχείο του νερού. Όπως και Αυτός άλλοτε. Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Ψαράκι.
Αμέσως έφυγα τρέχοντας, τρέξε Πέτρο, τρέξε να ξεφύγεις, έφυγα από την Εκκλησία με δάκρυα στα μάτια και μέσα στη νύχτα, ακούγοντας το σατανικό ήχο από σαγιονάρες διχάλα και το αρρωστημένο τους πλατς πλατς στο πεζοδρόμιο να με κυνηγάει, ακουγόταν σαν κάποιος να με μαχαίρωνε κατευθείαν στην καρδιά.
Θυμάμαι που η γειτονιά τα πρωινά μοσχομύριζε ζυμωμένο ψωμί από προζύμι οι ρίζες του οποίου χάνονταν στα βάθη των αιώνων, ζυμωμένο με τα δάκρυα της προγιαγιάς μέχρι το αίμα των σφαγμένων της Σμύρνης, ένα γαιτανάκι ελληνικών σωματικών υγρών και ιστορίας, υγειονομικά ίσως κάπως επισφαλές, σίγουρα όμως λιγότερο από τα σημερινά χάμ-πέρκερς και τα ΜακΝτόναλτς, αυτές τις αηδίες.
17°
