Με το πουκάμισό του και εκείνο το τσόκερ να θυμίζει τη λυσσασμένη περασμένη νύχτα του πάρτι, το Λιζάκι κατέβηκε τα σκαλιά για να φτάσει στην κουζίνα. Αυτός ετοίμαζε το πρωινό τους μεθοδικά. Τι θα μπορούσε να εντυπωσιάσει ένα κορίτσι που δεν λέει καλημέρα, βάζει μια κούπα καφέ χωρίς ζάχαρη και στερεώνει ψηλά τα μαλλιά μ’ ένα μολύβι;
«Αυτό το πουκάμισο να το βγάλεις. Είναι δικό μου», της είπε με γυρισμένη πλάτη. Μέχρι να γυρίσει να την κοιτάξει, το πουκάμισο βρισκόταν στο πάτωμα, με τα γυμνά πέλματά της –εκείνα με τα κόκκινα νυχάκια- να το τσαλαπατούν νωχελικά. Το τσόκερ στη θέση του. Καθισμένη πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ολόγυμνη, έγλειφε μέλι και μαρμελάδες από τα δάχτυλά της. Ο άλλος βλέποντας πόσο άσχημα τον προκαλούσε, προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του μέχρι που την άκουσε να λέει: «Πεινάω… Χόρτασέ με…»…
Το τσόκερ σφιχτό πολύ στον λαιμό της πάλλονταν ρυθμικά όλο και πιο γρήγορα, σήμα κατατεθέν του πόθου εκείνης της ώρας. Δεν είχε άλλη επιλογή. Την κατέβασε απ’ τον τραπέζι και πισώπλατα την τράβηξε απ’ το τσόκερ καθώς την υποχρέωνε να σκύψει μπροστά στα βάζα με το μέλι και τις μαρμελάδες. «Δεν θα σου αφήσω κουταλιά», του είπε, γυρίζοντας το κεφαλάκι της για να τον κοιτάξει καθώς διείσδυε μέσα της. «Δικό σου όλο», της απάντησε, τραβώντας λίγο ακόμα το τσόκερ. Αν την έπνιγε; Όχι, δα… Λίγο πιο ροζ τα μάγουλα αλλά όλα εντάξει!
