Η καθημερινότητα είναι συνήθως πιο ερεθιστική ακόμα και από τις πιο τολμηρές φαντασιώσεις. Ένα τυχαίο κουμπί ανοιγμένο είναι πιο ερεθιστικό από ένα ολόγυμνο μπούστο. Ένας άντρας την ώρα που σκύβει για να επιδιορθώσει τη βρύση που στάζει, μπορεί να είναι πιο σέξι ακόμα και από τον διασημότερο επιβήτορα των ιστοσελίδων με ξέφρενο, αχαλίνωτο σεξ.
Σε αυτή την ιδέα βασίστηκε ένα νέο πρότζεκτ με το όνομα Fluffer Everyday που ξεκίνησε ο εικαστικός/φωτογράφος Σωτήρης Τρέχας αναζητώντας τον ερωτισμό της καθημερινότητας έτσι όπως τον βλέπουν όλοι όσοι θέλουν να συμμετέχουν σε αυτή την πλατφόρμα. Το Fluffer Everyday θα ζει online αλλά και σαν έντυπο το οποίο θα κυκλοφορεί 3 φορές το χρόνο.
Το Urban Dictionary ορίζει τον fluffer ως εξής: στη βιομηχανία της ενήλικης ψυχαγωγίας, είναι το άτομο εκείνο του οποίου η δουλειά είναι να προσφέρει στοματικό σέρβις στους άντρες πορνοστάρ, προκειμένου να είναι έτοιμοι για το γύρισμα.
Κατά μία παλιά, αστική αμερικάνικη slang της δεκαετίας του 1920, φλάφερ έλεγαν στη σκηνή των τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης τα κορίτσια που σύχναζαν εκεί, τύπου Betty Boop, με έντονο βάψιμο και σέξι φορέματα. Fluffer επειδή έπαιζαν ανοιγοκλείνοντας τις βλεφαρίδες τους – αλλά προφανώς επειδή ήταν και τόσο σέξι.
Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος που είχαμε με τον Σωτήρη Τρέχα σχετικά με αυτό το όνομα:
-Πώς το μεταφράζεις στα ελληνικά το fluffer; Υπάρχει λέξη;
Αλήθεια, είναι πιο έντονο τελικά. Πρώτη φορά το Fluffer Everyday έσκασε στο Facebook καλώντας μας σε ένα event γνωριμίας σε έναν παλιό κινηματογράφο πορνό της Αθήνας, δίνοντάς μας τα πρώτα στοιχεία γνωριμίας: «Στις έντυπες και στις ηλεκτρονικές μας σελίδες θα βρείτε φωτογραφίες, βίντεο και ιστορίες καθημερινών ανθρώπων με τον τρόπο που τους βλέπετε στην πραγματικότητα. Γεμάτους λαγνεία. Με τους φουσκωμένους μύες τους, με τα λαχταριστά στήθη τους, τα μάτια τους να λάμπουν όσο ο ήλιος και τα ρούχα τους όσο βρώμικα θα έπρεπε να είναι. Θα μπορούσατε να το ονομάσετε πορνό, μαλακό ή σκληρό. Εμείς θα το ονομάσουμε αντισυμβατικό ημερολόγιο που κρατά τη σεξουαλικότητά μας ζωντανή».
Για την ιστορία, να πούμε ότι το πάρτι σημείωσε απόλυτη επιτυχία και σε αυτό βοήθησαν οι ταινίες φουλ ερωτικού περιεχομένου που προβάλλονταν στις οθόνες, πριβέ και όχι, καθώς και όλη η δράση που συνέβαινε σε σκάλες, γωνίες, σκοτεινά περάσματα και μπετούγιες.
Πάντως το «αντισυμβατικό ημερολόγιο»… χμμμ… ακούγεται ως «τέχνη». Και μπορεί η τέχνη να είναι τόσο ερεθιστική όσο η καθημερινότητα; Η απάντηση είναι «ναι, αν ο fluffer είναι καλός και δεν μασάει τα λόγια του» (διπλής).
Για αρχή. Ποιος είναι ο Σωτήρης Τρέχας;
Γνωστός και ως Dreamer. Εικαστικά πρότζεκτ, φωτογραφήσεις, σχεδιασμός T-shirts, διαμόρφωση χώρων, πάρτι μάνατζερ και εικόνα των social media. Αυτοπροσδιορίζεται:
Σ.Τ. : Είμαι στην ΑΣΟΕΕ, οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων και δεν θα τελειώσω ποτέ μάλλον.
-Ναι αλλά κάνεις πολύ καλή πρακτική.
Σ.Τ.: Ναι αλλά δεν θα πάρω το πτυχίο αν και αυτό δεν μας πειράζει. Λοιπόν, ζωγράφιζα από μικρός, ήταν το μόνο που έκανα, ούτε αθλήματα, ούτε παιχνίδια, μόνο ζωγραφική. Στο τέλος του σχολείου έγινε πιο έντονο. Με το που πέρασα στο πανεπιστήμιο και είχα ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου το έκανα ακόμα παραπάνω. Πήρα μέρος σε μία έκθεση για νέους δημιουργούς στην Τεχνόπολη, ήμουν ο μόνος που δεν προερχόμουν από την Καλών Τεχνών και ο πιο μικρός – και έφαγα κάτι χαστούκια. Πολύ bullying, πάρα πολύ. Συγχύστηκα.
Σ.Τ.: Δεν μου συμπεριφέρονταν καλά επειδή δεν ήμουν από την Καλών Τεχνών. Τύπου, έρχονταν, βλέπανε τα έργα και καλά, σχολιάζανε και μετά με ρωτούσαν «ποιος είναι ο καθηγητής σου;». Κι έλεγα «κανείς». Ή «τι έτος είσαι;». Κι έλεγα «δεν είμαι». Ήταν το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής μου. Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ αλλά είπα, δεν πειράζει, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει κι όπου πάει. Επειδή ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, ξεκίνησα σιγά σιγά κι έκανα μπλουζάκια για μένα. Μετά θέλανε κι οι φίλοι μου, μετά κι οι φίλοι των φίλων μου, μετά ανακάλυψα τα Meet Market όπου γνώρισα πάρα πολύ κόσμο, γνώρισα πώς δουλεύει η αγορά, ήταν πάρα πολύ ωραίο αυτό που μου συνέβαινε. Έτσι, ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες για τα ρούχα μου, πήγα στο Παρίσι για να κάνω Erasmus, στο πανεπιστήμιο που ήμουνα θέλανε να κάνουν ένα μεγάλο γκαλά για να γιορτάσουνε το ότι ήταν το πανεπιστήμιο με τις πιο πολλές εθνικότητες. Έκαναν το γκαλά στον Πύργο του Άιφελ με μεγάλη δημοσιότητα, και γνωρίζοντας ότι έχω ένα καλλιτεχνικό μπακγκράουντ μου ζητήσανε να κάνω κάτι, οπότε οργάνωσα μία έκθεση φωτογραφίας στον πρώτο όροφο η οποία πήρε μεγάλη δημοσιότητα – το μάθανε κι από εδώ, τότε ξεκίναγε το queen.gr, ο Γιάννης Τσιούλης που ήταν τότε αρχισυντάκτης μου είχε πάρει την πρώτη μου συνέντευξη, οπότε μου λέει θέλουμε φωτογράφο, σε ενδιαφέρει; Και έτσι ξεκίνησα φωτογράφος. Αυτό είχε διάφορα στάδια, έφτασα σε κάποιο σημείο να δουλεύω μόνο πελάτες.
-Υπήρχε όμως και το ερωτικό στοιχείο σε πολλές δουλειές σου.
Σ.Τ.: Από την αρχή ήθελα να κάνω κάτι xxx. Πριν από πολλά χρόνια είχα ακούσει τη λέξη fluffer. Με ιντρίγκαρε πάρα πολύ και είχα στο μυαλό μου, όταν έρθει η στιγμή να κάνω κάτι, θα το πω έτσι.
-Χα, είχες καπαρώσει το όνομα.
Σ.Τ.: Πριν δύο χρόνια ήμουν σε μία κάπως έντονη φάση και πήγα στη Βαρκελώνη και έκατσα για λίγο καιρό, με σκοπό να το οργανώσω.
-Γιατί είχες αυτή την ανάγκη για xxx ενώ υπάρχει τόσο πολύ πια;
Σ.Τ.: Θα σου απαντήσω με μία αγαπημένη φράση που έλεγε η μάνα μου πάντα κι ακόμα τη χρησιμοποιούμε όλοι οικογενειακώς: Κάθε κρέας έχει τον αγοραστή του. Είναι πολύ σοφή κουβέντα. Πάντα με ιντρίγκαρε το ότι ο καθένας έχει διαφορετικές καύλες. Άλλο πράγμα αρέσει σε μένα, άλλο πράγμα αρέσει σε σένα, άλλο πράγμα αρέσει στον απέναντι. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα οποία μας πλασάρει η αγορά είναι αυτά τα οποία πουλάνε, διότι είναι της μάζας. Εμένα όμως μπορεί να μη με ενδιαφέρει τίποτα από αυτά που ανήκουν στη μάζα. Καθώς το συζήταγα όλο αυτό με τους φίλους μου, είμαστε μία παρέα 6 άτομα, και έβλεπα ότι τα κοινά μας σημεία ήταν ελάχιστα σε αυτόν τον τομέα. Όμως είναι τόσο ενδιαφέρον να ακούσεις τι αρέσει στον άλλον. Γιατί μπορεί να ακούσεις κάτι που δεν το έχεις σκεφτεί εσύ. Γι’ αυτό σκέφτηκα ότι θα ήταν μία καλή ιδέα να παίρνουμε ιδέες, χαχαχα.
-Και όλη αυτή η πληθώρα του xxx στο ίντερνετ;
Σ.Τ.: Το θεωρώ καλό. Περνάς καλά, κάνεις τη δουλειά σου, τελειώνει εκεί. Το θέμα είναι όμως, σου αφήνει κάτι όλο αυτό; Ή μας έχει κάνει σκυλιά του σεξ που απλά κάνουμε βέρμπαλ και τίποτα άλλο;
-Α, κατάλαβα, εκεί υπεισέρχεται η τέχνη ας πούμε; Ή δεν έχει καμία σχέση με αυτό;
Σ.Τ.: Με τα πάντα έχει σχέση η τέχνη.
-Εσύ έχεις βάλει σαν προτεραιότητα στο Fluffer Everyday την καύλα ή την τέχνη;
Σ.Τ.: Εμένα βασικά ο στόχος μου με αυτό το περιοδικό είναι να αποδείξω ότι η καύλα δεν είναι μονάχα στο γυμνό με τα υπέροχα βυζιά και τα τέλεια μούσκουλα και τα γωνιακά μούσια ας πούμε. Η καύλα είναι παντού. Και η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ μπορεί να τραβήξει το μάτι σου κάτι για το οποίο πρέπει να σκεφτείς παρά αυτό το οποίο είναι έτοιμο. Η φαντασίωσή σου δηλαδή. Και περνάς καλύτερα με αυτό. Πόσες φορές δεν έχουμε ηδονιστεί με κάτι το οποίο σκεφτόμαστε, έχει αναφορές στην εφηβική μας ηλικία, πόσο αυτά μένουνε μετά στο κεφάλι σου. Ας πούμε, για ποιόν λόγο μπορεί σε κάποιον να αρέσουν οι καθηγητές;… Ή για ποιο λόγο μπορεί να βρίσκεις σέξι έναν μπάτσο;… Για ποιο λόγο μπορεί να γουστάρεις τον σκουπιδιάρη;
-Θα υπάρχει και το κιτς μέσα στον ερωτισμό του Fluffer Everyday;
Σ.Τ.: Θα προσπαθήσω όλη η αισθητική να είναι όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα γίνεται.
-Αυτό που λένε amateur;
Σ.Τ.: Κοίτα, ο Fluffer Everyday και όλη η ιδέα πίσω από το πώς έχει στηθεί αυτή η πλατφόρμα είναι στο ότι μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας. Αυτά που έχουμε μπροστά μας. Δεν βλέπεις ούτε ασπρόμαυρα, ούτε με πάρα πολύ φλουταρισμένο μπάκγκράουντ, ούτε με τρελά φώτα και αψεγάδιαστο σώμα. Βλέπεις και τις ρυτίδες, βλέπεις και την τρίχα που πετάει μπροστά, βλέπεις και το σουτιέν που έχει λασκάρει στην άκρη, βλέπεις τα πάντα.
-Να το πάρουμε πρακτικά. Το Fluffer Everyday θα είναι η πλατφόρμα online και το έντυπο το οποίο θα κυκλοφορεί 3 φορές το χρόνο μέσα σε νάιλον φαντάζομαι, σε βιβλιοπωλεία – δηλαδή θα έχει μία τέτοιου είδους διανομή.
Σ.Τ.: Ναι, δεν θα είναι στα περίπτερα, θα είναι σε επιλεγμένα σημεία. Θα είναι όσο σκληρό πάει, δεν υπάρχει όριο. Το πρώτο τεύχος είναι λίγο πιο σοφτ επειδή ο σκοπός ήτανε να μπούμε στο θέμα: ότι fluffer είναι ο διπλανός σου άνθρωπος.
-Σε αυτή την έκδοση λοιπόν, θα δημοσιεύεις δικές σου φωτογραφίες;
Σ.Τ.: Όχι πάντα. Θα υπάρχει και συμμετοχή κοινού. Το έντυπο, πέρα από τα φωτογραφικά θέματα έχει και ιστορίες μέσα. Οι ιστορίες θα είναι στα αγγλικά γιατί απευθυνόμαστε σε όλους και θα διανέμεται και παντού, οπότε δεν γινόταν αλλιώς. Οι ιστορίες, κατά βάση, θα είναι από συμμετοχές του κοινού. Έχω ενθουσιαστεί πολύ ευχάριστα με την ανταπόκριση που έχει το κοινό απέναντι σε όλο αυτό. Είχα αναφέρει παλιά σε μία συνέντευξη ότι πρόκειται να κάνω κάτι το οποίο θα είναι λίγο πορνό και τα μηνύματα που είχα δεχτεί, και η πίεση από δημοσιογράφους για να μιλήσω γι’αυτό χωρίς να έχω πει καν το όνομα, ήταν συγκλονιστικό. Όταν λοιπόν ξεκίνησα να στήνω το τεύχος είπα στο facebook ότι όποιος θα ήθελε να μου δώσει ιστορίες για κάτι που ετοιμάζω, είναι ευπρόσδεκτος. Δέχτηκα μέσα σε δύο μέρες 30 ιστορίες. Δεν το περίμενα. Είναι φοβερό εντέλει πόσο πολύ θέλεις να μοιραστείς αυτά που έχεις στο κεφάλι σου.
-Είσαι σε ένα κύκλωμα, ας το πούμε, αυτό των νέων, μοντέρνων και καλλιτεχνών της Αθήνας, των hipsters. Πιστεύεις ότι έλειπε από αυτό το κύκλωμα ο ερωτισμός; Πιστεύεις ότι είναι λίγο αποστειρωμένο είδος;
Σ.Τ.: Ναι. Μου το έχουνε συζητήσει πάρα πολλοί, πριν.
-Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
Σ.Τ.: Γιατί ντρεπόμαστε. Από το να δείχνουμε πρόσωπο στα dating apps μέχρι το να δεχτούμε μία αγκαλιά και ένα φιλί σε μία πλατεία. Με τον ίδιο τρόπο ντρεπόμαστε να πούμε ότι πήγαμε σε ένα τσοντοσινεμά, ότι πήγαμε σε παραλία γυμνιστών, ότι έγινε φάση στο κλαμπ… Θέλουμε απλά να δείξουμε ότι περνάμε καλά και μένει εκεί το πράγμα.
-Εσύ προσωπικά πώς αντιλαμβάνεσαι τον ερωτισμό;
Σ.Τ.: Παντού και πάντα. Είναι το στόρι που λέω πάντα όταν μιλάω για αυτή την ιδέα: ερωτισμός είναι το αγόρι που κάνει τον καφέ. Είναι το πιο απλό. Είναι το ότι κάθε μέρα έχεις μία επικοινωνία με έναν άνθρωπο που μπορεί να μην ξέρεις καν το όνομά του, αλλά θα σου χαμογελάσει, θα σε ρωτήσει τι κάνεις, θα απαντήσεις… Υπάρχει ένα είδος επικοινωνίας. Σκέψου το. Σε ένα μπαρ, πας να πάρεις ποτό από τον μπάρμαν, και διαλέγεις έναν συγκεκριμένο μπάρμαν. Ο λόγος που διαλέγεις τον μπάρμαν δεν είναι τόσο πολύ αν έχει παραπάνω δουλειά ή όχι, είναι επειδή σε τραβάει ο ίδιος. Ή αν πίνεις καφέ με έναν φίλο σου και περνάει μία κοπέλα, ακόμα και όταν λες «πω πω ρε μαλάκα, τι τσόλι», ακόμα και αυτό το τσόλι σου έχει τραβήξει το μάτι.
-Εξήγησέ μου γιατί επέλεξες το έντυπο, σε μία εποχή τόσο ψηφιακή. Αν και το καταλαβαίνω, είναι φετίχ το περιοδικό. Το περιοδικό που έχει χρησιμοποιηθεί και από άλλους, αποκτάει…πώς να το πω, είναι φορτισμένο από ερωτισμό.
Σ.Τ. (σκασμένος στα γέλια): Αυτό ακριβώς. Το παίρνεις μαζί σου στο κρεβάτι. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, το όνειρό μου ήταν, μετά από αστροναύτης, να κάνω περιοδικό. Ήταν πάντα στόχος. Αλλά πάντα ήθελα να έχει μία ουσία και μία συνέχεια. Έντυπα έχω βγάλει κι άλλα και το κάθε ένα μου κάνει τικ σε άλλο κουτάκι. Αλλά το περιοδικό με αυτή την έννοια ήταν ξεκάθαρα φετίχ. Το έντυπο, ακόμα και σε αυτή την digital εποχή, έχει μία δύναμη που δεν μπορεί να την ξεπεράσει τίποτα. Έχει ακόμα και συλλεκτικό νόημα. Εγώ είμαι συλλέκτης. Τελευταία φορά που μέτρησα, σπίτι είχα 500κάτι περιοδικά.
To Fluffer στον πάγκο του Magma, στο Λονδίνο
-Σε αυτά που έβλεπα στα μπλουζάκια που σχεδιάζεις και στις φωτογραφίες σου, παλιότερα, διέκρινα ανέκαθεν έναν ερωτισμό. Το ροζ που σου αρέσει τόσο πολύ και χρησιμοποιείς, αυτήν τη συγκεκριμένη απόχρωση τη βρίσκω περισσότερο ερωτική παρά, ας πούμε, το baby pink. Μάλιστα θα περίμενα να είναι ροζ και το Fluffer Everyday αλλά εντάξει, εσύ ανέβασες το βόλιουμ, το έκανες κόκκινο.
Σ.Τ.: Ναι, πιστεύω ότι και τα χρώματα «κάνουν» σέξι. Και οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν, γιατί όταν φτιάχνω κάτι και παθιάζομαι πάρα πολύ, φωνάζω συνέχεια «πω πω τι καύλα», κοιτάζοντας τη μπογιά.
-Στο Fluffer Everyday θα μπορεί να δίνει φωτογραφίες ο οποιοσδήποτε; Αυτό πώς θα μπορείς να το ελέγξεις, σχετικά με το ποιος δίνει τι, ποιος θα φαίνεται κλπ;
Σ.Τ.: Στο blog, επειδή τα blogs πρέπει να έχουνε μία μεγαλύτερη κινητικότητα, θα υπάρχουνε πολλές πηγές απ’όπου θα τραβάμε φωτογραφίες. Στο κομμάτι όμως των συμμετοχών θα προσέχω ώστε να τηρούνται κάποιοι κανόνες. Αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν θα ποστάρω κάτι προκλητικό με την έννοια τσιμπούκια κλπ στο instagram και στο facebook. Ο τρόπος που θα τα ποστάρω θα είναι απλά ως αναφορά. Ούτε καν σχόλια από κάτω θα υπάρχουν. Η πλατφόρμα στο tumblr θα είναι πιο ανοιχτή για συμμετοχές. Το tumblr γενικότερα έχει πάρα πολύ κόσμο και είναι το νούμερο ένα porn blog. Εκεί υπάρχουν άλλοι κανόνες και από μόνο του έχει εικόνες. Το να κάνω εγώ reblog μία φωτογραφία που είναι λίγο πιο πικάντικη δεν πειράζει εμένα. Στα υπόλοιπα επομένως, facebook και instagram θα είμαι πιο προσεκτικός. Αλλά πάντα θα γίνεται μόνο ως αναφορά. Απλά ποστάρω τη φωτογραφία χωρίς κανένα σχόλιο.
-Το vintage porn το βρίσκεις ερωτικό;
Σ.Τ.: Ανάλογα… Μπα, όχι. Αυτά είναι στα όρια του κιτς για μένα. Προτιμώ το καθημερινό.
-Από το ελληνικό πορνό υπάρχουν κάποια σημεία που τα θεωρείς ερωτικά ακόμα; Π.χ. ο Γκουσγκούνης, ή ο τρόπος που γυρίζονταν ερωτικές τσόντες και καλά με βοσκούς κλπ.; Τσόντες τύπου δεκαετίας ’70, με πρόχειρο γύρισμα, μέσα σε έναν γαμιστρώνα, ούτε καν δωμάτιο ξενοδοχείου, με έναν προβολέα, με μικρόφωνο που έπιανε όλους τους ήχους, τριξίματα καρέκλας, σωμιές (γέλια), τα οποία όμως έχουνε γράψει σαν αναφορά.
Σ.Τ.: Θα σου πω. Νομίζω ότι από την αρχή που μπήκα στον κλάδο αυτόν, από τότε που πρόσεχα τις τσόντες, δεν θυμάμαι να ερεθίστηκα ποτέ με Γκουσγκούνη…
-Εσύ είσαι πιο ποπ ε;
Σ.Τ.: Ε ναι.
-Στα νιάτα σου ποιές ήταν οι πιο πορνό αναφορές;
Σ.Τ.: Στα δικά μου νιάτα, μετά από το τεράστιο κενό που άφησε ο Γκουσγκούνης, ήρθε όλη η σειρά της Sirina, με Τζούλια κλπ. που είναι ανέκδοτα αυτά για μένα.
-Σαν τις αμερικάνικες τσόντες που ξεκολλάνε οι βλεφαρίδες.
Σ.Τ.: Χαχαχα, ναι αυτό, αυτό.
Έτσι έκλεισε λοιπόν, επισήμως, η κουβέντα: με μία ξεκολλημένη βλεφαρίδα επάνω στο άγριο σεξ. Γιατί, αν δεν είναι αυτό η αποθέωση της καθημερινότητας, η ηδονή του τυχαίου, ο ερωτισμός της αληθινής ζωής, τότε τι είναι;
24°
Γνωστός και ως Dreamer. Εικαστικά πρότζεκτ, φωτογραφήσεις, σχεδιασμός T-shirts, διαμόρφωση χώρων, πάρτι μάνατζερ και εικόνα των social media. Αυτοπροσδιορίζεται:
