Τον έβλεπε κάθε πρωί να τρέχει τα κορίτσια του –μια ομάδα βόλεϊ με γυναίκες μικρότερες των 20- και αναρωτιόταν ποια άραγε να τρέχει τον ίδιο. Εκείνος σοβαρός αλλά δίχως να παίρνει το βλέμμα του από τη Λίζα, περνούσε από μπροστά της καθώς αυτή έπινε το πρωινό της καφεδάκι στο μπαλκόνι, γνέφοντάς της «Καλημέρα».
Όλα αυτά βέβαια μέχρι το πρωινό εκείνο που το μανταλάκι έφυγε απ’ την απλωμένη μπουγάδα για να πέσει με δύναμη στο κεφάλι του. «Sorry», του είπε το Λιζάκι με ύφος «δικό σου λάθος που πέρασες την ώρα που έπεφτε το μανταλάκι μου»… γεγονός που καθόλου δεν του άρεσε. Το επόμενο πρωί δεν της είπε «Καλημέρα» κάνοντάς την για τα καλά να πεισμώσει. Μέρες μετά και καθώς αυτός πλησίαζε το μπαλκόνι της Λίζας τρέχοντας με την ομάδα του, εκείνη ακουμπισμένη στα κάγκελα τον περίμενε να πλησιάσει. Βήματα δυο πριν βρεθεί να περνά ακριβώς από μπροστά της, του πέταξε το μαύρο δαντελωτό της εσώρουχο. Ο προπονητής έμεινε να το κοιτάζει στο έδαφος. Ύστερα γονάτισε για να το μαζέψει. Το έβαλε στην τσέπη της φόρμας του και το επόμενο πρωί βρέθηκε να τρέχει στη γειτονιά της χωρίς τα κορίτσια του.
«Ανέβα», του είπε και άνοιξε την πόρτα. Heavy tongue kissing και άλλα αχόρταγα της καλής φυσικής τους κατάστασης που όχι, δεν γράφονται. Αν είχε σκεφτεί να μπει στην ομάδα του και να του το φέρει με το μαλακό; Όχι, βέβαια!
14°
