Φώτα σβηστά στην κρεβατοκάμαρα για νάνι. Εκείνος λιώμα απ’ τις τεκίλες, βαρύς και ασήκωτος ίσα που έβγαλε τα ρούχα. Το Λιζάκι πιωμένο αλλά στο όριο σκεφτόταν ότι αυτός ο πρώτος κοινός τους ύπνος ήταν και η αρχή του τέλους τους. «Αμα είναι να κοιμόμαστε και αγκαλίτσα, όπου να’ ναι δεν θα μπορώ να σε ξεχωρίσω απ’ το αρκούδι μου που όχι δεν το βλέπω σαν γκόμενο», σκεφτόταν.
Η κλήση στο κινητό της ώρα 3.47 τα ξημερώματα, τον έκανε να μουρμουρίσει: «Χαμήλωσέ το»… Η απάντησή της «Όχι, είναι σημαντικό!», τον ανάγκασε να γυρίσει προς το μέρος της με αγωνία. «Γκόμενος μωρέ», του είπε αυτή κάπως περιπαικτικά. «Οκ, χαμήλωσέ το», της ξαναείπε σαν να μην νοιάζεται. «Φίλησέ με για να το χαμηλώσω», πρόσταξε αυτή.
Το φιλί του σωστό γλείψιμο… αργό, βαθύ, αχόρταγο στο στόμα. Ανάσα δε μπορούσε να πάρει το Λιζάκι. Κάπου εκεί τραβήχτηκε απ’ το στόμα του και όλο γλύκα του ψιθύρισε: «Χαμήλωσέ το». Εκείνος έκανε να πιάσει το κινητό της. «Όχι αυτό», του απάντησε, σπρώχνοντάς τον απαλά προς τα κάτω. Τα πόδια της ανοιχτά τόσο όσο…
20°
