Με το μαξιλάρι του καναπέ αγκαλιά και εκείνον δίπλα, η Λίζα έβλεπε την ταινία με τα πεινασμένα ζόμπι πότε με μάτια ορθάνοιχτα πότε κρυμμένη πίσω απ’ το μαξιλάρι.
«Το καλύτερο χάνεις!», της είπε τραβώντας το μαξιλάρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ο αρχηγός των ζόμπι δάγκωνε στον λαιμό την πρωταγωνίστρια. Η Λίζα ατάραχη κοίταζε την οθόνη χωρίς να μπορεί να πάρει τα μάτια της. Τα αίματα πλημμύριζαν το πλάνο, κομμάτια αρρωστημένης σάρκας παντού.
«Με δουλεύεις;», την ρώτησε. «Αφού δεν φοβάσαι γιατί κρύβεσαι τόση ώρα πίσω απ’ το μαξιλάρι;»
Αυτή σηκώθηκε απ’ τον καναπέ και κατευθύνθηκε προς την τηλεόραση. Κάθισε οκλαδόν και κοίταζε από απόσταση τέτοια που η ανάσα της θόλωνε την οθόνη. «Εσύ νομίζεις ότι φοβάμαι…», του είπε αυστηρά.
Εκείνος, έχοντας καταλάβει πως μάλλον έθιξε τον εγωισμό της, πήρε στα χέρια του το μαύρο μεταξωτό μαντίλι των παιχνιδιών τους και της έδεσε τα μάτια. Δεν έβλεπε πια τις σκηνές όμως άκουγε καθαρά τα ουρλιαχτά της φρίκης.
Στο τέλος της ταινίας η Λίζα έμεινε ακίνητη στην ίδια θέση. Εκείνος την πλησίασε και γονάτισε πίσω της. «Τελείωσε μωρό μου», της ψιθύρισε στο αυτί. Πριν καν προλάβει να της λύσει το μαντίλι, η Λίζα τον είχε αιφνιδιάσει γυρίζοντας απότομα προς το μέρος του και δαγκώνοντας δυνατά τον λαιμό του. «Και θα χάσεις το καλύτερο;», τον ρώτησε με το μαντίλι να δένει σφιχτά τους καρπούς του.
15°
