Δεύτερη εβδοµάδα µε Σεπτέµβρη µέσα της κι εγώ ακόµη µεσοπέλαγα αρµενίζω µε το νου. Στην Αθήνα πια, µιλάω µε φίλους ανακατώνοντας µε ενθουσιασµό µαγευτικά ακρογιάλια-ηλιοβασιλέµατα-λόγγους-βουνά-ραχούλες µε εξίσου µαγευτικά ταβερνάκια-µποστάνια-καρπούζια-τυριά-ψάρια... καµιά φορά το φαγητό είναι καλύτερο κι από τα αξιοθέατα, ψέµατα; Όσοι φύγαµε είχαµε µια µεγαλύτερη µέριµνα (πες την και στενοχώρια) στο πορτοφόλι αλλά και οι ντόπιοι νοµίζω φέτος στάθηκαν προσανατολισµένοι σε καλύτερες παροχές και τιµές.
«Κρουαζιέρα» με φαγητό, από τη Σκύρο στα καταπράσινα νερά του νησιού Σαρακήνικο με το καΐκι Απόλλων
Στης «Κυρά Πόπης», στις Αχερούνες της Σκύρου,είναι άπαιχτα όλα τα μαγειρευτά και η θάλασσα στα πόδια σου
Στη Σκύρο, νησί ακόµη ανυπότακτο στις ορδές των τουριστών, οι ψαρόσουπες υπερίσχυσαν της αστακοµακαρονάδας, το καΐκι σε πήγαινε στο νησάκι Σαρακήνικο =και πάνω στη κρουαζιέρα σε τάιζε νοστιµιές µε µικρό κόστος. Στις Αχερούνες η ταβέρνα της «Κυρά Πόπης» σέρβιρε µπροστά στη θάλασσα κεφτεδάκια, πατάτες, κατσικάκια, και λαδόπιτες που ζητάγαµε επανάληψη το ξινοτύρι και το ’φερναν κέρασµα. Κάτω, στα Μαγαζιά, το «Καφενείο τ’ Αποστόλη» έκανε τη διαφορά και πρόσφερε σαρδέλες ντόπιες µε ισπανική εσάνς, έφερνε και τη παρέα του να παίξει µπαγλαµαδάκια, όλα στα χρέωνε βαριά €15, χώρια τα κερασµένα.
Ο Αποστόλης έλειπε χρόνια στην Ισπανία, γύρισε και άνοιξε στα μαγαζιά της Σκύρου το «Καφενείο του Αποστόλη»
Οι σαρδέλες του Αποστόλη είναι ψαρεμένες στη Σκύρο, έχουν όμως γεύση ισπανική
Στην, πες την και πατρίδα, Νάξο το µεσηµέρι στην ακρογιαλιά της Πλάκας κάναµε τους κοµψούς και τρώγαµε σταφύλια και φρούτα που µας προµήθευαν οι ντόπιοι σε τελάρα , το απόγευµα όµως κάναµε βόλτα στο φέτος πολύ ανεβασµένο Χαλκί και καταλήγαµε κάτω από την πέργκολα του «Σπιτικού Γαλακτοµπούρεκου» για το οµώνυµο, αφού όµως πριν είχαµε καταβροχθίσει σουβλάκια, κεφτεδάκια, πατατούλες και τυριά.
Στην Πλάκα της Νάξου τα μεσημέρια τρώγαμε φρούτα που μας προμήθευαν οι ντόπιοι
Στο «Σπιτικό Γαλακτομπούρεκο» στο Χαλκί της Νάξου τρώγαμε και κεφτεδάκια, σουβλάκια, ωραία τυράκια
Στη µυθική σε όλα της Μεσσηνία αφήσαµε τις γκουρµέ προτάσεις της Καλαµάτας (ωραίες και πολλές) και τραβήξαµε κατά τα χωριά της Μάνης για να ταράξουµε τους συγκλονιστικούς γεµιστούς κολοκυθανθούς της Κατίνας Πουλέα στον «Ζέφυρο» της Παλιόχωρας Αβίας και να θυµηθούµε τις διακοπές της παιδικής µας ηλικίας . Πλατσουρίζοντας σε ακρογιαλιές ακόµη ερηµικές (µεγάλη άνοδος η Μεσσηνία αλλά ακόµη προλαβαίνετε…) φάγαµε γόπες στο τηγάνι µούρλια.
Η κυρία Κατίνα Πουλέα φτιάχνει άπαιχτα λαδερά στην ταβέρνα της «Ζέφυρος» στην Παλιόχωρα Αβίας. Σουξέ οι κολοκυθοκορφάδες.
Πλατσουρίσαμε στα ακρογιάλια της Μεσσηνίας και χορτάσαμε την πείνα μας με χόρτα και γόπες στο τηγάνι
Πήγαμε βόρεια και πιάσαµε Λήµνο, ξεκινήσαµε µε οµελέτα µε τηγανητές πατάτες και ντοµατούλα στα «Παιδιά της Ρωµανίας» στο χωριό Ρωµανού. Κάτσαµε στης «Μάρθας» στη Νέα Κούταλη για αστακοµακαρονάδα πεντάστερη και σβήσαµε µε ντόπιο άσπρο κρασί Λαγοπάτι. Στα Λύχνα και στο ντόπιας διαλέκτου «Έννοια Πο ’Χεις» φάγαµε θηριώδεις σπαλοµπριζόλες µε φλοµάρια –το σπέσιαλ του νησιού ζυµαρικό– αλλά και καταπληκτικό µελίχλωρο τυρί µε ψητό σύκο, χαρουπόψωµο και πετιµέζι. Στον «Μερακλή» στα Τσιµάνδρια τα δώσαµε όλα πέφτοντας µε τα µούτρα στα κοντοσούβλια και στο «Ακρογιάλι» στον Άγιο Ιωάννη φάγαµε την πατροπαράδοτη συνταγή αρνί κασπακινό µε ρύζι, όλα στον ξυλόφουρνο.
Θηριώδεις σπανομπριζόλες με φλομάρια στο «Έννοια Πο’ Χεις» στα Λύχνα της Λήμνου
Ανεβήκαµε ψηλά κι εκεί στη Χαλκιδική, στον Πολύγυρο, είπαµε σαν τη «Μαριγούλα» δεν έχει! Γκιουζλεµέδες, πικάνια, µεδούλια µε αχινό, κρεµµύδια γεµιστά µε κιµά και τραχανά, κρίταµα και καραµελωµένα µπριζολάκια, µπουκωµένοι συµφωνήσαµε για τα βραβεία ελληνικής κουζίνας που διαθέτει. Δυο βήµατα πιο πέρα ανακαλύψαµε τα SOS της Θάσου, ο «Στέλιος» εκεί στον Θεολόγο έχει το σωστό, το κατσικάκι-λουκούµι κι ο «Αντρέας» στο Κλίσµα φτιάχνει τα πιο ωραία µύδια σε κόκκινη ντοµατένια παραλλαγή.
Σαν τη «Μαριγούλα» στον Πολύγυρο Χαλκιδικής δεν έχεις
Είπαµε βάµος Σάµος και εκεί στο Παλαιόκαστρο πήγαµε στην ταβέρνα «Τριαντάφυλλος», αρχηγό στα ψαρικά. Χταπόδια, σουπιές, γυαλιστερές, καραβίδες και γαρίδες, σκέτα ή λουσµένα στα τυριά, τις πιπεριές και τα ντοµατίνια, όλα τα καταφέραµε µαζί µε παραδεισένιο ντόπιο ούζο του Φραντζέσκου. Πήραµε φόρα και φτάσαµε στην Κάρπαθο και τις φευγάτες θάλασσες του Νότου. Κι εκεί που περπατάγαµε στην Όλυµπο πέσαµε στις παραδοσιακές µακαρούνες του νησιού in the making ! Κι αν κάναµε πειράγµατα στη µαγείρισσα ζητώντας της χάµπουργκερ, λίγο µετά µας είδε στα τραπέζια της αυλής της να υποκλινόµαστε µπροστά σ’ ένα πιάτο απ’ τις δικές της µακαρούνες µε τραγανό και µελωµένο κρεµµυδάκι και ξυσµένο τυρί. Αχ καλοκαίρι να ’σουν δυο φορές….
Ο «Τριαντάφυλλος» στο Παλαιόκαστρο της Σάμου είναι αρχηγός στα ψαρικά
Παραδοσιακές μακαρούνες Καρπάθου. Τις φάγαμε με τραγανό κρεμμυδάκι και ξισμένο τυρί.
Και οι γάτες τρώγανε καλά μαζί μας φέτος το καλοκαίρι
Αρχική φωτογραφία: Τα πιο ωραία μύδια τα φτιάχνει ο «Αντρέας» στο Κλίσμα της Θάσου
18°
Ο Αποστόλης έλειπε χρόνια στην Ισπανία, γύρισε και άνοιξε στα μαγαζιά της Σκύρου το «Καφενείο του Αποστόλη»
