Η παραδοσιακή ψαροταβέρνα Νώντας βρίσκεται στην Πέρδικα της Αίγινας πάνω στη θάλασσα, με θέα απέναντι το νησάκι Μονή και τις ακτές της Πελοποννήσου.
Η ιστορία της ταβέρνας ξεκινά από το 1936 όταν ο παππούς Κυριάκος Μαρτής έστησε μια ταβέρνα-παντοπωλείο την οποία διατήρησε μέχρι και το τέλος της ζωής του το 1960. Την ταβέρνα παραλαμβάνει ο Νώντας σε ηλικία μόλις 18 ετών, παλικαράκι. Όλη αυτή την περίοδο της δεκαετίας του 1960, πριν το νησί γίνει γνωστό («Διακοπές στην Αίγινα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη), η Πέρδικα ήταν ένα φτωχό ψαροχώρι, όπου οι επισκέπτες έφθαναν από την Αίγινα με το καΐκι ή με το μοναδικό λεωφορείο που ερχόταν μια-δυο φορές την ημέρα.
Γύρω στη δεκαετία του ’80 η Πέρδικα αποκτά τη σημερινή της μορφή με τα δεκάδες ταβερνάκια- θέρετρο γαστρονομικού ενδιαφέροντος. Ο Νώντας είχε τη φήμη του καλύτερου ψήστη. Μάλιστα λέγεται ότι ο Λευτέρης Λαζάρου έμαθε πολλά απ’ αυτόν – ήταν φίλοι – και ειδικά τα μυστικά της πεσκανδρίτσας. Το 2006, όταν αναχώρησε στους ουρανούς, την ταβέρνα ανέλαβε η κόρη του η Σωζία, που είναι αυτή που της έδωσε και μια πολύ φρέσκια εικόνα.
Πράγματι, η βεράντα του «Νώντα» με το ξύλινο λουλακί πάτωμα, τις χωριάτικες καρέκλες με τα πολύχρωμα ναυτικά κορδόνια, τα λευκά τραπεζομάντιλα, και τις πολύχρωμες κορδέλες που κρέμονται από την οροφή, δείχνει κάτι το ξεχωριστό. Εκτός από φρέσκο ψάρι, σερβίρονται ιδιαίτερες παραδοσιακές συνταγές της Αίγινας, υπέροχες πίτες με χωριάτικο φύλλο, χταπόδι γιουβέτσι, μεγάλη ποικιλία ορεκτικών, μαγειρευτά, ψητά στα κάρβουνα και λαχταριστά γλυκά του κουταλιού.
Βρισκόμουν στην ψαροταβέρνα Νώντας με τη Σωζία, τέλη Σεπτέμβρη και απολάμβανα τους εξαίρετους ψαρομεζέδες της. Ο κόσμος λιγοστός, πάνε τα μεγαλεία του καλοκαιριού. Ξάφνου δίπλα μας, άφιξη ενός νέου ζευγαριού, ταξιδιωτικό casual ντύσιμο, γλυκά πρόσωπα. Η συνεννόηση στην αγγλική, μεσογειακό ταπεραμέντο.
Σπάει ο πάγος. Πιάνω συζήτηση. Απαντούν:
«Είμαστε Τούρκοι κάνουμε διακοπές στην Αθήνα. Διαβάσαμε σ’ έναν οδηγό στη χώρα μας για την ταβέρνα αυτή. Φύγαμε το πρωί από τον Πειραιά, από την Αίγινα με ταξί, απευθείας εδώ και το απόγευμα επιστροφή. Μόνο τα πήγαινε-έλα 100 ευρώ. Άξιζε όμως τον κόπο και το καταχαρήκαμε.»
