Κατέβαινα την Κολοκοτρώνη φουριόζα, όταν ξαφνικά είδα 2-3 παρέες κοριτσιών να πίνουν τον καφέ τους στο φθινοπωρινό ήλιο. Ναι αλλά πού; Τι ήταν αυτό που δεν ήταν εδώ χθες; Husk. Κέλυφος. Αυτό γράφει η ταμπέλα. Μου τράβηξαν την προσοχή οι λεπτομέρειες: η μεγάλη, καλογυαλισμένη ξύλινη μπάρα, τα φυτά που κρέμονταν από πάνω της και πάνω από τα ποτήρια, οι ντιζαϊνάτες πινελιές…Εντάξει, βασικά το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα τεράστιο μπολ με κρουασανάκια που έρχονται μαζί με τον καφέ. Και μπήκα η λιχούδα. Και καλά έκανα.
Το Husk είναι πράγματι κέλυφος. Από κάτω έχει πολύ ζουμί και από την Κολοκοτρώνη δεν το παίρνεις χαμπάρι. Στο πρώτο βήμα όμως ξεδιπλώνεται. Ο χώρος είναι τεράστιος και στην ουσία διασχίζει ένα…οικοδομικό τετράγωνο! Η πίσω πόρτα σε βγάζει πάνω ακριβώς στην πλατεία Καρύτση, με άλλα, πιο απομονωμένα τραπεζάκια. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι το εστιατόριο που λειτουργεί στον πάνω όροφο, με ένα μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι, αναπαυτικές πολυθρόνες και μια ανοιχτή, υπερυψωμένη κουζίνα στο βάθος. Εδώ είναι το άντρο του executive chef, Νίκου Χατζηκυριάκου, που δημιουργεί και μεγαλουργεί.
Το μενού, πλούσιο, χορταστικό, τίμιο. Σχεδόν όλες οι πρώτες ύλες είναι βιολογικές, τα ζυμαρικά φρέσκα και χειροποίητα, τα κρέατα νωπά, τα γλυκά φτιάχνονται εδώ κάθε μέρα (για του λόγου το αληθές, τη στιγμή που κρυφοκοίταξα από την κουζίνα, ψήνονταν στο φούρνο δύο κέικ σοκολάτας). Στον κατάλογο του φαγητού, την παράσταση κλέβουν το λαυράκι με σταμναγκάθι, αρωματισμένο με τζίντζερ και λάιμ και το Rib Eye με χοντροσπασμένες πατάτες baby, αναμιγμένες με σπανάκι και σάλτσα από μαύρο καπνιστό τσάι. Αυτό ισχυρίζεται τουλάχιστον ο Νίκος, όμως εγώ πρόσεξα κι άλλα διαμαντάκια. Όπως την Picanha από Black Angus με baby πατάτες και γλυκιά σάλτσα κρασιού από δεντρολίβανο. Ή το ωραία χυλωμένο ριζότο μανιταριών. Τελικά διάλεξα τα μαύρα ταλιολίνι με σολομό, λεμόνι, άνηθο και μαστίχα Χίου. Μαύρα από το μελάνι σουπιάς, έκαναν ωραία αντίθεση με τα βρώσιμα κατακίτρινα άνθη και την ατίθαση κορφή του άνηθου. Και μετά η πρώτη μπουκιά, η οξύτητα του λεμονιού, η δροσιά του άνηθου, η τρυφερότητα του σολομού. Αξίζει να αφιερώσετε ένα λεπτό για να αφομοιώσετε τη φρεσκάδα των υλικών. Ήταν αριστουργηματικό.
Κι οι λάτρεις του brunch όμως θα ενθουσιαστούν. Τορτίγιες, ομελέτες, βάφλες, μπρουσκέτες, pancakes και πολλές ακόμα πληθωρικές λιχουδιές, παρελαύνουν στα τραπέζια του Husk και μάλιστα κάθε μέρα. Ξέχνα τις Κυριακές, η ζωή είναι πολύ μικρή για να τρώμε brunch μόνο μία φορά την εβδομάδα. Κι αν τα μεσημέρια δεν θες να κάνεις διάλειμμα για φαγητό, μπορείς απλά να πιεις ένα ποτήρι κρασί διαλέγοντας από την καλά ενημερωμένη λίστα και να το συνοδέψεις με νόστιμα, καλομελετημένα πλατό.
Κανονικά, η ανάγνωση θα έπρεπε να τελειώνει κάπου εδώ. Στα αλήθεια όμως από εδώ και κάτω αρχίζει η ψυχή του Husk. Ανήκει στα στέκια που νυχτοπερπατούν, βλέπετε, και τις νύχτες τα αίματα ανάβουν. Σύντομα θα υπάρχει μία έκπληξη για κάθε βράδυ της εβδομάδας, τα live θα είναι συχνά (και με επώνυμους τραγουδιστές), οι dj’s απαραίτητοι, και η νύχτα μεγάλη. Ήδη, μαθαίνω, τις Παρασκευές και τα Σάββατα, το Husk είναι το meeting point της Κολοκοτρώνη. Το cocktail που πρέπει να ζητήσεις από τον ειδικό του είδους, Κυριάκο Κυριακόπουλο; Πες το “Redemption”. Έχει βάση το gin, έχει cinnamon n’ vanilla cordial, κόκκινα φρούτα και salty chocolate στο…ποτήρι! Μείνετε συντονισμένοι στη σελίδα τους στο Facebook για να ενημερωθείτε για όλα τα φαντασμαγορικά που θα συμβούν…
16°
