Αν ζούσα την εποχή του Όθωνα, πιθανότατα θα κοίταζα το κτίριο στον αριθμό 18 της Καλαμιώτου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνω και τώρα: με δέος και λίγη ζήλια. Λένε ότι εδώ στεγαζόταν μία από τις εξοχικές κατοικίες του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας. Ναι, εξοχική κατοικία, γιατί το 1840, χρονολογία ανέγερσης του κτιρίου, την Καλαμιώτου την έλεγες και προάστιο.
Μαρμάρινη πρόσοψη, ψηλοτάβανη σάλα, υπέροχα ζωγραφισμένοι τοίχοι. Στο Mask νιώθεις λες και σε έχει καλέσει η βασίλισσα Αμαλία να πάρετε το τσάι σας στην αίθουσα χορού. Όπου να ’ναι, νομίζω, θα βγουν τα κορίτσια της αυλής και θα αρχίσουν να χορεύουν βαλς με τους υποψήφιους αγαπητικούς.
Στρογγυλοκάθομαι σε μια πολυθρόνα του ’60. Τα μισά έπιπλα είναι αντίκες και η Μαρία, η γυναίκα του Αλέξανδρου, του ιδιοκτήτη, τα έχει διαλέξει ένα - ένα. Σε μερικά έχει βγάλει και ονόματα. Χαζεύω τον κατάλογο. Έχω έρθει για το περιβόητο brunch του (που έχει αποκτήσει φήμη αντιστρόφως ανάλογη του λιγοστού χρόνου λειτουργίας του), αλλά το μάτι μου ξεγλιστρά και στις προτάσεις του υπόλοιπου καταλόγου.
Διαβάζω για παραδοσιακή σπανακόπιτα με φρέσκα μυρωδικά και κρέμα φέτας, για σφαίρες μουσακά (!) με ανάμεικτη σαλάτα, για χοιρινό μπακλαβά (!) με πουρέ πατάτας και σος από φιστίκια Αιγίνης, για ένα πολίτικο ριζότο που με την πιπεριά του, το καρότο, το κολοκύθι, τη μελιτζάνα, τη σταφίδα και το κουκουνάρι του ακούγεται πολλά υποσχόμενο. Γενικώς, ξερογλείφομαι με όλα τα πιάτα (που δεν είναι και λίγα) του κυρίως καταλόγου, αλλά όχι, μένω σταθερή στις ορέξεις μου, για brunch ήρθα και brunch θα φάω.
Στα του brunch (καθημερινά 10.00 - 18.00) χαμό κάνει το ελληνικό καλάθι με αυγά, γραβιέρα, γαλοπούλα (ή ζαμπόν ή μπέικον), μανιτάρια, ντοματίνια και κιμαδοπιτάκια, που έρχονται όλα σε ένα «δυναμωτικό» καλαθάκι, για να ξεκινήσεις τη μέρα σου με τα χίλια. Με δελεάζει όμως και η λαδένια με καπνιστό κοτόπουλο, κρέμα φέτας, αυγά και ντοματίνια, όπως και το κουλούρι Θεσσαλονίκης με κρέμα φέτας, γαλοπούλα, φρέσκα λαχανικά και σκόνη από πράσινη ελιά. Λέω όμως σήμερα να μείνω στα κλασικά και αγαπημένα, οπότε παραγγέλνω καγιανά με φρέσκια ντομάτα, καπνιστό χοιρινό και τραγανά κρουτόν, αλλά και αλμυρά pancakes με 2 αυγά και λουκάνικο, που έρχονται μαζί με μια ωραία σαλάτα και είναι ακριβώς όσο μελάτα τα θέλω.
Σιδηρόδρομος pancakes
Για το τέλος, δεν σηκώνει σκέψη: σιδηρόδρομος pancakes! Όλοι για αυτό έρχονται. «Είσαι σίγουρη;», ρωτάει η σερβιτόρα, «είναι πολλά τα pancakes!». Γνέφω καταφατικά και γελάω από μέσα μου (ξέρω ότι δεν θα αφήσω ψίχουλο). Βέβαια, ο σιδηρόδρομος είναι αυτό ακριβώς: μια ατελείωτη σειρά από αφράτα pancakes περιχυμένα με πραλίνα φουντουκιού και κομματάκια μπανάνας. Είναι για δύο άτομα (και βάλε) και κάνει όλα τα κεφάλια να γυρίζουν στο πέρασμά του. Ήθελα να δοκιμάσω και το ρυζόγαλο με μασκαρπόνε και χειροποίητο παραδοσιακό χαλβά, αλλά… στέρεψα από δυνάμεις. Δοκιμάστε το εσείς για εμένα.
Το βράδυ το Mask μεταμορφώνεται σε ένα υπέροχο μπαράκι με μουσικές από διαφορετικό dj κάθε βράδυ και ωραία signature cocktails. Σε κάθε τραπέζι είναι ακουμπισμένη μια μαύρη μάσκα, ίδια με το λογότυπο του εστιατορίου. Μπορείς να τη φορέσεις ή να την πάρεις μαζί σου σαν ενθύμιο. «Γιατί Mask;», ρωτάω τον Αλέξανδρο. «Γιατί εδώ πέφτουν οι μάσκες και αισθάνεσαι ο εαυτός σου. Όλοι έχουμε μια μάσκα που φοράμε καθημερινά. Αλλά πριν μπεις εδώ, πρέπει να αφήσεις αυτή τη μάσκα πίσω σου».
20°
