Κυριακή μεσημέρι με λιακάδα και επί ευέλικτου παπίου ξενιτευόμαστε μαζί με φίλο Τ. για Αιγάλεω, η πληροφορία έρχεται από φίλη πολύ γυρίστρω και η γνώμη της βαραίνει... Στη μεγάλη λεωφόρο χανόμαστε και ρωτάμε μεσήλικα κύριο κατά πού πέφτει η πλατεία Παπάγου, «3 φανάρια ευθεία σας, περνάτε το Δημαρχείο, ένα κτίριο καπιταλιστικής αντίληψης, ε, εκεί, στρίβετε δεξιά».
Επιτόπου, βλέπω τραπεζάκια κάτω από φουντωτό πλάτανο, μπαίνω και στο «μέσα», έχει κουρτινάκια με κοφτό και αγγελάκια, πολυέλαιους, γέλια και λαϊκές μουσικές, τσουπ βρίσκουμε και τραπέζι που μόλις άδειασε-τίγκα στον κόσμο το σερ... γιάννη. Παίρνουμε χόρτα, τυροκαφτερή (κάνω το χατίρι του φίλου, εμένα δεν μ’ αρέσει), παστουρμά θαλάσσης, ο φίλος συγκινείται και με το «μαύρο κριθαρότο με μελάνι σουπιάς» αλλά εδώ ορθώνω παράστημα, σιγά μην ήρθα στο σερ... γιάννη για να φάω κριθαρότα, οπότε προσθέτω όλα τα ωραία, τα παιδικά, της ψαροταβέρνας: καλαμαράκια τηγανητά, πατάτες που διαβάζω είναι σπιτικές, γαύρο που με άνεση ζητάω στο σαΐνι-γκαρσόνι να ’ναι μια σταλιά ξεροτηγανισμένος κι αυτό φωνάζει «έγινεεεεε…». Κουτσομούρες μπαρμπουνάκια, σαρδελίτσες, μου ξεφεύγουν γιατί έχουν από ώρα τελειώσει.
Σε 3 λεπτά, και γι’ αυτό αμέσως τους συμπαθώ, φέρνουν νερά, κρασιά (Ζίτσα, καλό), χόρτα, τυροκαφτερή. Το σταμναγκάθι είναι ζεστό και τέλεια βρασμένο, η τυροκαφτερή σε μερίδα γίγας και σπιτική, όχι νιανιά αλλά με κομμάτια καλής φέτας, οι πατάτες ακολουθούν σε πιατάκι μικρό μεν αλλά βουνό, ο παστουρμάς είναι φέτα λεπτή ψαριού κα-ρα-με-ρα-κλί-δι-κη, τα γλείφουμε όλα σε ντε τε. Μη σας τα πολυλέω, τα καλαμαράκια είχαν ωραίο τηγάνι («έχουμε και κατεψυγμένα με €7», μας έχουν πει στην αρχή, «αλλά και φρέσκα με €12, διαλέχτε»), τα φρέσκα πήραμε και ήταν ποίημα, τα γαυράκια ήταν όπως τα ζήτησα και χόρταιναν τουλάχιστον τρία άτομα.
Στο τέλος ξαναπαίρνουμε τον υπερθαυμάσιο θαλασσινό παστουρμά και γνωρίζουμε τον Σερ... Γιάννη. Ρωτάω, η ειδήμων, πόσα χρόνια την έχεις την ταβέρνα και περιμένω να ακούσω ιστορίες για τους παππούδες τους πρόσφυγες, την παλιά γειτονιά και τα βαρέλια με το κρασί αλλά ο Γιάννης, περιβόλι και συνέχεια γελαστός, μου λέει: «Μπα, μη φανταστείς, εγώ κλαμπάκια είχα στα δυτικά προάστια, μεγάλωσα όμως κι είπα πού να τραβιέσαι τώρα, κάνε ένα μαγαζί να τρως καλά κι εσύ κι οι φίλοι σου. Να, και η Γεωργία μας, που σερβίρει, είναι κόρη ψαρέμπορα στην Ιχθυόσκαλα, και τα εξασφαλίζουμε τα φρέσκα μας πάντα. Τα άλλα τα φτιάχνει η μάνα μου, η Κωνσταντίνα, να το πάρεις το μαύρο κριθαρότο την άλλη φορά, δεν ξέρεις τι έχασες... Άσε που έχουμε και τέλεια κρέατα».
Μας κερνάει το τελευταίο κρασί κι ένα σκουμπρί καπνιστό - ύψος, που φέρνει πάνω σε ντοματούλα, κρεμμυδάκι ξερό, μαϊντανό ψιλοκομμένα, λίγο μετά έρχονται και τα 3 τους γλυκά: κρεμ καραμελέ, μωσαϊκό και ωραίο γιαούρτι με σπιτικό γλυκό κυδώνι. Πληρώνουμε ούτε €20 το άτομο και φεύγουμε, την άλλη Κυριακή θα πάμε στον «Τραγανό Κάβουρα» στο Περιστέρι, πάλι του Σερ... Γιάννη, που εκεί, λέει, έχει ψάρια πιο μεγάλα, της σχάρας, πεντάφρεσκα και σε καλές τιμές.
