Τον Ρήγα Δάρδαλη δεν τυχαίνει να τον ξέρω προσωπικά. Δεν βλέπω και ΝΒΑ ώστε να έχω άποψη για την επαγγελματική του επάρκεια. Οι περισσότεροι λένε ότι «είναι καταπληκτικό παιδί», «έκανε ένα φραστικό λάθος» και «είχε μια άτυχη στιγμή που είναι άδικο να τον στιγματίσει ή να τον κάνει να χάσει την δουλειά του».
Εκτιμώ και την στάση του ίδιου του Γιάννη Αντετοκούνμπο να τον αγκαλιάσει λίγη ώρα μετά, να του πει «ξέχασέ το, όλα καλά» και να το τελειώσει εκεί μετά την ερώτηση που έκανε στον κόουτς τη Δύσης αν θεωρεί οξύμωρο να βλέπει έναν μαύρο να είναι Ελληνας.
Όμως πέρα από τις δικαιολογίες που μπορεί να βρει και να παραθέσει κάποιος, είτε τώρα στην πατάτα του δημοσιογράφου, είτε παλιότερα στον ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη, είτε σε οποιαδήποτε παρόμοια δημόσια εκδήλωση, κανένας δεν γίνεται να το προσπεράσει έτσι σε μια στιγμή που πολλοί ακόμη και τώρα πιστεύουν ότι κακώς ο Γιάννης έχει ελληνικό διαβατήριο. Για να σου βγει μια τέτοια ερώτηση πρέπει κάπου να σε γαργαλάει μέσα σου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μάλλον δεν είναι δηλαδή τα «κακά αγγλικά» που φταίνε. Προσωπική μου άποψη αυτή, χωρίς να είναι υποχρεωτικό να την δεχτεί οποιοσδήποτε.
Μακριά από τον καθένα, φαντάζομαι, να καταδικάσει οποιονδήποτε που ξέφυγε την «κακιά στιγμή». Ολοι τις έχουμε κάνει τις μικρές ή μεγάλες μαλακίες μας -πολλές φορές χωρίς να ζητήσουμε συγγνώμη. Ας σκεφτούμε όμως τι θα λέγαμε οι ίδιοι σήμερα αν ο Δάρδαλης ήταν Αμερικάνος, Καναδός, Γερμανός, Αυστριακός, ή οτιδήποτε άλλο. Δεν θα μας ενδιέφερε καν ποιος είναι ο ρεπόρτερ, αλλά η ερώτηση και το αποτέλεσμα που προκλήθηκε...
23°
