Πριν αρχίσουμε να κράζουμε τους αρμόδιους και τους αναρμόδιους επειδή κατάφεραν να κάνουν σαν τα μούτρα τους για μια ακόμη χρονιά τον τελικό του κυπέλλου (πάγια και διαρκής η ανικανότητά τους...), καλό θα είναι να σκεφτούμε και τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο γίνονται όλα αυτά τα γραφικά που απολαμβάνουμε τις τελευταίες μέρες.
Να ξεκινήσουμε δηλαδή από τον κόσμο... Τι ακριβώς κόσμος είναι αυτός που θα πάει στο γήπεδο να παρακολουθήσει το ματς. Γιατί από κει αρχίζει το μπάχαλο: από το είδος των οπαδών στους οποίους διοχετεύουν όλες οι μεγάλες ΠΑΕ τα περισσότερα εισιτήρια.
Αν τα «μαγικά χαρτάκια», όπως τα λένε, πήγαιναν σε χέρια κανονικών ανθρώπων που θα ξεκινούσαν να δουν τον αγώνα με διάθεση να διασκεδάσουν, να πανηγυρίσουν ή να στεναχωρηθούν ανάλογα με το αποτέλεσμα και να ξαναγυρίσουν στο σπίτια τους, δεν θα γινόταν σήμερα καμία συζήτηση. Ούτε αριθμημένες θέσεις θα χρειάζονταν, ούτε τουρνικέ στις πόρτες, ούτε διπλός και τριπλός σωματικός έλεγχος (που δεν γίνεται, αλλά... λέμε), ούτε διακόσιοι εθελοντές, ούτε καμιά εικοσαριά διμοιρίες ΜΑΤ που κουβαλήθηκαν από την Αθήνα, ούτε τίποτα απ όλα αυτά τα έκτακτα και τρομοκρατικά τα οποία μας απασχολούν τις τελευταίες μέρες. Από την στιγμή που κάθε θεατής θα σεβόταν πρώτα τον εαυτό του και μετά τους γύρω του, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για μέτρα που βγάζουν κλάμα και γέλιο μαζί.
Η παράνοια ξεκινάει από την ώρα που και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ θεωρούν σκόπιμο να δώσουν τα περισσότερα εισιτήρια στον «αδάμαστο λαό» τους, που το μόνο το οποίο σκέφτεται, είναι να πάει να δείρει και να σπάσει. Οι ίδιες οι ΠΑΕ θέλουν το γήπεδο «ζούγκλα», «κόλαση», «καμίνι» και όχι κάτι σαν «θέατρο των ονείρων» όπου θα μπαίνεις και θα το ευχαριστιέσαι. Φοβούνται μη τυχόν και χάσουν τη «μάχη της εξέδρας». Και φυσικά προωθούν όλη την αλητεία που έχουν μαζεμένη στις «Θύρες» τους και την στέλνουν να εκτονωθεί νομίζοντας πως μ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν την «καυτή συμπαράσταση» που τάχα χρειάζεται η ομάδα τους για να νικήσει.
Αν δεν υπήρχαν δηλαδή τέτοιας ποιότητας οπαδοί, τα πράγματα θα κυλούσαν ομαλά και δεν θα βρισκόμαστε στην ανάγκη να μιλάμε για ματς σε γήπεδο παρατημένο εδώ και μια δεκαετία, που βρίσκεται στη μέση του πουθενά κάπου μεταξύ Βόλου - Λάρισας, με τσαλαπατημένο γρασίδι, σπασμένα καθίσματα, σκουριασμένες κάμερες, χωρίς καν τουαλέτες και με τα νέα καρεκλάκια να βιδώνονται πρόχειρα και να τους βάζουν επάνω αυτοκόλλητα νούμερα για να μπορούν να τα βρουν όσοι πήραν εισιτήριο, με βάση ένα... άλλο αυτοκόλλητο, που θα τους βάλουν στην εiσoδο πάνω στο εισιτήριό τους -λες και θα πάει έστω και ένας να καθίσει στη θέση του! Θα οριζόταν από την αρχή της χρονιάς έδρα του τελικού το ΟΑΚΑ κι όποιος ήθελε, ας μην κατέβαινε να παίξει.
Όμως κάτι τέτοια αυτονόητα είναι ψιλά γράμματα, κυρίως για την κάθε ΕΠΟ που τα καθορίζει και τον κάθε υφυπουργό Αθλητισμού που τα διαχειρίζεται. Μη ξεχνάμε ότι μόλις πέρυσι ο τελικός μεταξύ ΑΕΚ - Ολυμπιακού πρώτα... ματαιώθηκε, μετά αναβλήθηκε και στο τέλος έγινε κεκλεισμένων των θυρών -με μοναδικούς θεατές τους μπράβους των προέδρων των δύο ομάδων!
