Είναι όμορφο αλλά ταυτόχρονα θλιβερό να βλέπεις μια ομάδα να θέλει, να προσπαθεί, να διψάει, να ελπίζει, αλλά να μη μπορεί...Σχεδόν έξι χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Ξεκίνημα γεμάτο όνειρα που στην πορεία αποδεικνύονται αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.
Κάτι τέτοιο πάει να γίνει και φέτος... Μαζεύτηκε κόσμος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας την Πέμπτη το βράδυ, φώναξε, ενθουσιάστηκε, χειροκρότησε, κάποιες στιγμές παθιάστηκε κιόλας, είδε τον Παναθηναϊκό του να βάζει «βάσεις πρόκρισης» με το 1-0 κόντρα στην Καμπάλα από την οποία είχε αποκλειστεί μόλις πρόπερσι, αλλά στο τέλος κανένας δεν είχε καταφέρει να διώξει τον φόβο που φωλιάζει στα σώψυχα των περισσότερων και αφορά την συνέχεια. Αυτές τις ομαδούλες παλιότερα τις είχε για πρωινό. Τώρα αγκομαχάει να νικήσει με ένα γκολ απέναντι σε ομάδα που προσφέρεται για «επίδειξη ισχύος».
Βέβαια, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να παίξει ο σημερινός Παναθηναϊκός με το ελάχιστο μπάτζετ και τις ακόμη λιγότερες επιλογές ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Όμως το κατάφερε. Ο Άλτμαν από το Ισραήλ ξέρει μπάλα και η απόδοσή του βρίσκεται πάνω από τον μέσο όρο που απαιτούν οι συνθήκες του ελληνικού πρωταθλήματος. Αν και οι άλλοι δύο νεοφερμένοι, ο Καμπέσας με τον Λουτσιάνο, φτάσουν σε παρόμοια στάνταρ απόδοσης η ομάδα είναι ικανή να περάσει στους ομίλους του Europa και να κάνει καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα.
Και πάλι, όμως, οι φετινές δυνατότητες είναι περιορισμένες...Οι παίκτες που υπάρχουν, πέρα από κάποια τρεξίματα κι ένα υποτυπώδες πρέσινγκ δεν δείχνουν ικανοί για κάτι που να θυμίζει τον παλιότερο Παναθηναϊκό. Μόνο που εκεί θα κριθεί ολόκληρη η φετινή προσπάθεια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Γενικά έχουμε να κάνουμε με μια ποδοσφαιρική εταιρία χωρίς μέλλον. Αν δεν αλλάξουν οι σημερινές συνθήκες, θα παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή της χωρίς να περιμένει βοήθεια από πουθενά. Ούτε από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της...
Κι αυτό είναι το χειρότερο για τους οπαδούς που περισσότερο από απελπισία συζητούν κάθε τρεις και λίγο σενάρια με Κινέζους και άλλους...εξωτικούς υποψήφιους επενδυτές που ποτέ δεν έρχονται.
