Λίγο πριν τη μεγάλη αναμέτρηση του φετινού τελικού του Uefa Champions League, το πρώτο φεστιβάλ ποδοσφαιρικού ντοκιμαντέρ, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για δεύτερη χρονιά, από τις 26 μέχρι τις 28 Μαΐου στην Αποθήκη 1, στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης. Ιστορίες για θριάμβους ή για συντριπτικές ήττες, ιστορίες για ομάδες που έγιναν τρόπος ζωής και παίκτες που έγιναν «άγιοι», ιστορίες γεμάτες ένταση και πάθος που ξεκινούν πάντα από το ίδιο ακριβώς σημείο: τη σέντρα!
Από τα θρυλικά γήπεδα της Αγγλίας και της Ιταλίας, στα ολοκαίνουρια των ΗΠΑ και από τις παγωμένες κερκίδες της Ισλανδίας μέχρι την Άπω Ανατολή, παίκτες που μάγεψαν οπαδούς και αντιπάλους, προπονητές που καθόρισαν την ιστορία συλλόγων, φίλαθλοι και αθλητικογράφοι, στέκονται μπροστά στην κάμερα και μιλούν για ένδοξες νίκες και συντριπτικές ήττες, μιλούν για συμπαίκτες και αντιπάλους, διοργανώσεις γεμάτες λάμψη και άγνωστα γεγονότα.
Το πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ, έρχεται για να συγκινήσει τους λάτρεις του βασιλιά των σπορ και όχι μόνο, μέσα από 10 ξεχωριστά ντοκιμαντέρ, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι Το Offside Festival δεν είναι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ. Είναι ένας άλλος τρόπος να χαρείς τη μπάλα. Λίγο πριν αρχίσει το ματς, μιλήσαμε με τον «σκάουτερ» της Parenthesis Κωνσταντίνο Κουλουζάκη.
Τι είναι αυτό που σε συγκινεί στη μπάλα;
Το καλό με το ποδόσφαιρο, είναι ότι μεγαλώνεις μαζί του. Σε κάθε φάση τη ζωής σου, αν είσαι αρκετά ανοιχτός μπορεί να παίξει σημαντικό και διαφορετικό ρόλο. Με αφορμή την ερώτηση, σκέφτομαι ότι αυτό που με συγκινεί προσωπικά στη μπάλα, είναι σίγουρα οι αναμνήσεις που κουβαλάω εξαιτίας της. Έχεις δεν έχεις ταλέντο, κάποια στιγμή σε ένα πάρκο ή μια αλάνα κύλησε προς το μέρος σου μια μπάλα, και εσύ δεν μπορεί ίσως και από ένστικτό τη γύρισες πίσω. Μετά ήρθαν οι παρέες, το σχολείο, το πρώτο γήπεδο και τα κόκκινα γόνατα από τα χτυπήματα που κράτησαν ζεστά μέχρι το πανεπιστήμιο. Το γκολ που βάζεις σε ένα γήπεδο 5Χ5, ή σε έναν αγώνα στο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα έστω και για λίγο φέρνει στα μέτρα σου τον Μέσι και τον Ζιντάν.
Δεν μπορώ λοιπόν, καν να φανταστώ τι μπορεί να σημαίνει για τους ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά. Πλέον τη συγκίνηση και την ένταση του ποδοσφαίρου τη μοιραζόμαστε με φίλους σε σπίτια ή σε μπαρ με μεγάλες οθόνες, ελπίζοντας ότι η κατάκτηση του επόμενου Euro θα μας βρει όπως το 2004 σε κάποιο νησί. Είπαμε, το ποδόσφαιρο είναι αναμνήσεις.
Ποια προβολή και γιατί ξεχωρίζεις από το φετινό Offside Festival;
Η ταινία μια «Υπέροχα αποτυχημένη σεζόν για την Μπάρι» με την οποία ξεκινάει και τελειώνει το Offside Festival. H ταινία μιλά για μία πόλη στιγματισμένη και πληγωμένη από το μεγάλο σκάνδαλο που τάραξε το ιταλικό πρωτάθλημα το 2011, για μία ομάδα που έχει χάσει τον κόσμο της, μία μεγάλη αποτυχία και για εκείνους που αποφάσισαν να πληρώσουν τα σπασμένα. Η τεράστια καμπάνια #compratelabari (αγοράστε την Μπάρι) και στη συνέχεια, η εντυπωσιακή άνοδος από την 17η στην 7η θέση, οι αποτυχημένες δημοπρασίες που ακολουθούν τη χρεοκοπία, η νέα διοίκηση, τα πλέι-οφ χωρίς ούτε μία ήττα. Πριν τρία χρόνια κανείς δεν ήθελε να είναι φίλαθλος της Μπάρι. Σήμερα, όλοι θα ήθελαν να έχουν υπάρξει κομμάτι αυτής της σπουδαίας ιστορίας.
Πώς και πότε πήρατε απόφαση για ένα φεστιβάλ που βγάζει στη σέντρα σινεμά κ ποδόσφαιρο μαζί;
Με την εταιρία μας Parenthesis έχουμε μια ανοιχτή επαγγελματική σχέση με την πόλη της Βαρκελώνης. Το Offside Fesival ξεκίνησε από την αυτή την πόλη που εκπροσωπεί τόσα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Μετά την εμπειρία μας από το IN EDIT και με τη σκέψη ότι ένα τέτοιο γεγονός έλειπε από την Ελλάδα, αποφασίσαμε να το παρουσιάσουμε πέρσι για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη. Η επιτυχία του ήταν πολύ μεγάλη και πλέον η σκέψη μας πέρα από τη φετινή διοργάνωση είναι να υλοποιηθεί το επόμενο διάστημα και στην Αθήνα.
Το Offside Festival είναι η νέα προσπάθεια της Parenthesis μετά το IN EDIT για θεματικά ντοκιμαντέρ; Σκέφτεστε κάτι άλλο για το μέλλον;
Έχουμε κάποιες σκέψεις που αφορούν τον κόσμο της μόδας και το παιδί αλλά αυτή τη στιγμή προτεραιότητά μας είναι να βελτιώσουμε τα φεστιβάλ που αναφέρεις, και τα υπόλοιπα πράγματα που κάνουμε όπως το Πικ Νικ Urban Festival που παρουσιάζεται στα τέλη του Αυγούστου.
Ποια 11άδα θα είχε η ομάδα των ονείρων σου;
Την εντεκάδα την σκεφτήκαμε με τον φίλο και συνεργάτη Μιχάλη Σπανό, βέβαια τοποθετήσαμε παίκτες που έχουμε δει ζωντανά μετά το 2000 οπότε λείπουν πολλοί. Ζίτζι Μπουφόν, Αλεσάντρο Καναβάρο Πάολο Μαλντίνι, Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος, Τσάβι, Αντρέα Πίρλο, Ζινεντίν Ζιντάν, Μέσι, Ρονάλντο (Βραζιλιάνος), Ροναλντίνιο.
Ποιο είναι το πιο παράξενο ή αναπάντεχο πράγμα που σας συνέβη την πρώτη χρονιά της διοργάνωσης;
Το βασικότερο όχι ακριβώς αναπάντεχο ήταν το πολυσυλλεκτικό κοινό του φεστιβάλ, σε επίπεδα τόσο υψηλά που δεν έχουμε ξαναδεί σε αντίστοιχα γεγονότα. Νέοι από ακαδημίες, παλαίμαχοι αθλητές, γυναίκες, οπαδοί ομάδων και απλοί σινεφίλ ήταν μόνο μερικές από τις κατηγορίες θεατών που καταγράψαμε στην πρώτη διοργάνωση. Από εκεί και πέρα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο μας στήριξαν τα μέσα και οι ίδιοι οι θεατές. Είχαμε περιπτώσεις φίλων του φεστιβάλ που έκαναν από μόνοι του τις επικοινωνίες με ομάδες, εφημερίδες και παίκτες. Ακόμα και μετά το φεστιβάλ κρατήσαμε επαφή και πλέον νιώθουμε απέναντί τους μεγάλη ευγνωμοσύνη και ευθύνη για αυτά που παρουσιάζουμε.
Ο Νικ Χόρνμπι είχε πει «Ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο όπως αργότερα ερωτευόμουν γυναίκες: ξαφνικά, ανεξήγητα, αβασάνιστα, χωρίς να σκεφτώ τον πόνο ή την αναστάτωση που θα έφερνε».
Νομίζω αυτή η ένταση και η ενέργεια που σπαταλάς στην προσπάθεια σου να σκοράρεις, στο μυαλό μου είναι ταυτισμένη στην προσπάθεια του καθενός να πετύχει τους στόχους του. Το γκολ δεν σημαίνει απαραίτητα και νίκη, το σίγουρο όμως είναι ότι αποτελεί τη βάση και σου δίνει την ώθηση να σηκωθείς, να συντονίσεις, να συνεργαστείς, να θέσεις και ίσως ξανά πετύχεις του στόχους σου! Ένα υπέροχο ταξίδι που σίγουρα διαρκεί παραπάνω από 90 λεπτά.
22°
