Δύναμη, ελευθερία, επαφή με την φύση, ταχύτητα, πετάω, ευλυγισία, φτιάχνομαι, φυσική αίσθηση, ένστικτο, σώμα, σεξ-απίλ, ενέργεια, τρέλα, ελίτ, εθισμός, ζώο, ευτυχία, πρώτος, προστασία, ξεπέρασε τα όρια. Μια σύγχρονη τάση που συντηρεί μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων είναι φυσικό να έχει το δικό της μάρκετινγκ που με την σειρά του επηρεάζει το πώς, ενδεχομένως και το γιατί, τρέχουμε. Και κάθε μια από αυτές τις λέξεις αντιστοιχεί σε μια ξεχωριστή αθλητική διαφήμιση, σε έναν ιδιαίτερο λόγο για τον οποίο μπορεί να λέμε ότι τρέχουμε, ορισμένες φορές φορές και σε μια διαφορετική μόδα.
Το φυσικό τρέξιμο για παράδειγμα. Προφανώς αντανακλά μια στάση ζωής για την σχέση μας με την φύση. Έγινε όμως παγκόσμια μόδα από τότε που ένας φανατικός δρομέας, ο Κρίστοφερ ΜακΝτούγκαλ, ανακάλυψε μια φυλή Ινδιάνων στο Μεξικό, τους Ταραχουμάρα, οι οποίοι καλύπτουν υπαραποστάσεις, σε εντυπωσιακούς χρόνους, χωρίς προβλήματα τραυματισμών, φορώντας μόνο σανδάλια! Μόδα ενδεχομένως σε βαθμό υπερβολής. Θυμάμαι μια φορά σε έναν αγώνα στον Υμηττό, ένας νέος δρομέας ήρθε να τρέξει ξυπόλητος. Δεν τερμάτισε, γύρισε πριν ολοκληρώσει τον αγώνα με τις πατούσες καταματωμένες. Μια άλλη φορά είχαμε συναντήσει έναν δρομέα που έτρεχε στην άσφαλτο ξυπόλητος. Η πατούσα του ήταν κατάμαυρη παρ’ όλο που μετά από κάθε προπόνηση περνούσε 20 λεπτά καθαρίζοντας την με ιδιαίτερη επιμέλεια. Φαντάζομαι ότι αυτό που τον συγκινούσε δεν ήταν η αίσθηση της ασφάλτου αλλά η πρόκληση να κάνει κάτι ξεχωριστό που απαιτούσε δύναμη χαρακτήρα. Η πρόκληση άλλωστε είναι ένα εξαιρετικά διαδεδομένο κίνητρο για να τρέξει κανείς μαραθώνιο.
Το ξυπόλητο τρέξιμο δεν έπιασε, τουλάχιστον για την μεγάλη πλειοψηφία των δρομέων. Επηρέασε όμως όλη την βιομηχανία παπουτσιών που σήμερα είναι όλο και πιο ελαφριά και με επίπεδους πάτους, ώστε να έχει κανείς καλύτερη αίσθηση του δρόμου. Στην ακραία τους μορφή τα παπούτσια είναι κάτι σαν ενισχυμένη κάλτσα με ελάχιστη προστασία. Ο ισχυρισμός παραμένει ότι το φυσικό και μάλιστα το ξυπόλητο τρέξιμο, προστατεύει και από τραυματισμούς, κάτι τέτοιο ωστόσο είναι δύσκολο να αποδειχθεί. Παραδόξως αυτή η μόδα γέννησε και την αντίθετη της, τα υπερπροστατευτικά παπούτσια, με πολύ χοντρές και μαλακές σόλες που βουλιάζει το πόδι και δεν έχεις την παραμικρή αίσθηση του δρόμου.
Αυτή ωστόσο είναι μάλλον συζήτηση από το χθες. Σήμερα οι εταιρείες έχουν ρίξει το βάρος τους στην τεχνολογία υποστηρίζοντας ότι με τα νέα υλικά που χρησιμοποιούν, ουσιαστικά επιστρέφουν ενέργεια στους δρομείς και τους επιτρέπουν να τρέχουν πιο γρήγορα και πιο ξεκούραστα. Και έχουν σαν στόχο, με μια σειρά από καινοτομίες, να πάνε το ρεκόρ του μαραθωνίου κάτω από τις 2 ώρες! Για τον μέσο δρομέα, οι διαφορές είναι αμελητέες, η βασική τεχνική μάρκετινγκ των εταιρειών ωστόσο είναι να σπονσοράρουν πρωταθλητές, ξέροντας ότι εμείς οι κοινοί θνητοί θα επηρεαστούμε στις επιλογές μας. Ακόμα και αν δεν είμαστε πρωταθλητές πάντως η διαφημιστική γραμμή όλων σχεδόν των εταιρειών είναι να τονίζουν την προσπάθεια που απαιτείται στο τρέξιμο κάνοντας έτσι και τους δρομείς να νιώθουν ότι κάνουν κάτι δύσκολο και ιδιαίτερο. Άλλωστε αυτή ειναι μια μέθοδος για να νιώθεις καλά: να βάζεις δύσκολους αλλά εφικτούς στόχους, τους οποίους στη συνέχεια να επιτυγχάνεις. «Τρέξε σαν ζώο» έλεγε πριν κάποια χρόνια μια διαφήμιση γνωστής μάρκας παπουτσιών. Γραμμή που επίσης προκαλεί το αντίθετό της, πρόσφατα παρακολουθούσα μια διαφήμιση αθλητικών που ουσιαστικά έλεγε ότι το τρέξιμο δεν θέλει κόπο, μόνος στόχος είναι η απόλαυση. Δεν τρέχω επειδή προσπαθώ να γίνω ωραίος, σέξι ή ότι άλλο αλλά τρέχω επειδή είμαι ήδη ωραίος και σέξι και το απολαμβάνω.
Και βέβαια όλο αυτό το μάρκετινγκ έχει και τους φανατικούς του αντιπάλους. Πριν από χρόνια είχα πάει σε έναν αγώνα στην επαρχία όπου υποχρεωθήκαμε να ακούσουμε ένα κήρυγμα κατά της εμπορευματοποίησης του τρεξίματος και υπέρ του λαϊκού αθλητισμού από τρεις φουστανελάδες που έδωσαν την εκκίνηση με κάτι καριοφίλια ρεπλίκες. Μερικοί αποτολμούν με την ίδια αμφίεση ή με πανοπλία αρχαίου πολεμιστή, να τρέξουν και μαραθώνιο. Περί ορέξεως…
Σε ότι με αφορά, όταν ξεκίνησα να τρέχω αγόρασα ένα δημοφιλές παπούτσι, λίγο πολύ τυχαία, με βόλεψε και από τότε δεν το έχω αλλάξει. Εκ των υστέρων θεωρώ ότι έκανα καλά γιατί οι περισσότερες έρευνες δείχνουν πως το καλύτερο παπούτσι είναι αυτό που μας βολεύει και όχι το πιο ακριβό ή το πιο εξελιγμένο τεχνολογικά. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι θα μπορούσαν να με είχαν βολέψει και πολλά άλλα μοντέλα, ίσως και πολύ φθηνότερα. Αυτά στο δρόμο, γιατί στο βουνό και μάλιστα σε μεγάλες αποστάσεις βρίσκω ότι μικρές λεπτομέρειες μπορεί να έχουν μεγάλη σημασία. Ένα λάθος παπούτσι μπορεί να είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια απλώς κουραστική και σε μια επίπονη διαδρομή, η ανάμεσα σε υγιή πόδια και σε τρία μαύρα νύχια συντροφιά με μια οδυνηρή φουσκάλα. Η επιλογή του σωστού παπουτσιού για τον Όλυμπο είναι το επόμενό μου πρότζεκτ.
14°
