Προσωπικά, δεν έπεσε στην αντίληψή μου ούτε ένας "αντί" που να παρακαλάει να χάσει ο Ολυμπιακός το ευρωπαϊκό στην Κωνσταντινούπολη.
Είναι επειδή, ειδικά αυτή η μπασκετική ομάδα βγάζει υγεία, με αποτέλεσμα να μαζεύει συμπάθειες από παντού. Δεν έχει απέναντί της εχθρούς, αλλά αντιπάλους. Κερδίζει σεβασμό επειδή και η ίδια σέβεται όχι μόνο τον απέναντι αλλά και τους κανόνες του παιχνιδιού. Και δεν είναι μόνο θέμα διαφοράς επιπέδου ή κουλτούρας του μπάσκετ σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Το κοινό και στα δύο σπορ είναι πάνω - κάτω το ίδιο. Μη ξεχνάμε, άλλωστε, πως την εποχή Κόκκαλη - Ιωαννίδη η κατάσταση ήταν εντελώς "ποδοσφαιρική".
Ομως, και μόνο το γεγονός ότι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα δικό τους "καθεστώς", αλλά στηρίχτηκαν στην ομάδα που έφτιαξαν για να φτάσουν σε διακρίσεις και τίτλους, αναγκάζει τους πάντες να αναγνωρίζουν και να χειροκροτούν τις επιτυχίες αντί να τις αμφισβητούν ή να τις χλευάζουν.
Μάλιστα, παρ ότι ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει ένα οργανωμένο "σύστημα εξουσίας" που κατά κανόνα ευνοεί τον Παναθηναϊκό, καταφέρνει να στέκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο και πάει ήδη για την τρίτη ευρωπαϊκή κούπα σε πέντε χρόνια.
Η σχεδόν καθολική αποδοχή θυμίζει παλιότερες εποχές, όταν η κυριαρχία του Αρη και σε δεύτερο επίπεδο του ΠΑΟΚ είχε την αναγνώριση όλων και έγινε κίνητρο για τονΓιαννακόπουλο και για τον Κόκκαλη να ασχοληθούν με το μπάσκετ της Αθήνας και να το απογειώσουν, παίρνοντας την σκυτάλη από την Θεσσαλονίκη...
Αυτά τα ολίγα, αν λένε κάτι σε μερικούς από το ποδόσφαιρο -που και δεν το νομίζω...
22°
