Τις περασμένες ημέρες το Μουντιάλ μας απέδειξε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βρει το χώρο της στην παγκόσμια σκηνή ποδοσφαίρου. Βλέποντας την Ισλανδία να παλεύει με την Αργεντινή και να την περιορίζει επιθετικά και να δημιουργεί ευκαιρίες για αντεπίθεση, και το Μεξικό να νικά τη Γερμανία, καταλάβαμε τι λείπει από την Ελλάδα: οργάνωση. Βλέποντας την Ελλάδα στα τουρνουά που ακολούθησαν την περίφημη νίκη του Euro 2004, δεν κατάφερε ποτέ να παίξει καλό ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι το παιχνίδι της Ελλάδος το 2014 με την Κόστα Ρίκα. Η Εθνική έπαιζε άχαρο ποδόσφαιρο, πάντα προσπαθώντας να βρεθεί στην εστία του τέρματος με μία ή δύο πάσες. Αυτό κατέληγε σε πολλές αποτυχημένες φάσεις και χαμένες αντεπιθέσεις. Επίσης, όταν βρέθηκε μπροστά στο τέρμα δεν κατάφερε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα εκτός από ένα κόρνερ στο οποίο σκόραρε ο Σωκράτης. Δυστυχώς αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι μια ποιοτική επιθετική γραμμή. Τα «κριάρια» που είχαμε τόσα χρόνια σε μορφή Γκέκα, Σαμαρά, και Μήτρογλου (ο τελευταίος είχε κάποιες καλές εμφανίσεις, αλλά δεν ήταν σταθερός στις επιδόσεις του), δεν κατάφεραν ποτέ να αλλάξουν την ομάδα και να κάνουν την Ελλάδα πιο απειλητική. Και η άμυνά μας μόνο τα πρόσφατα χρόνια έχει αναπτυχθεί με Μανωλά και Σωκράτη. Αλλά το ότι δεν έχεις καλούς παίχτες δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να νικήσεις.
Συγκρίνοντας την Ελλάδα με την Τυνησία του Μουντιάλ μέχρι τώρα, η Τυνησία είναι καλύτερη. Παρόλο που έχασε από την Αγγλία, η Τυνησία είχε καλή μετακίνηση της μπάλας και έβγαινε σε καλές αντεπιθέσεις. Αμυντικά συγκρατήθηκε και δεν περιόριζε την Αγγλία στο να βγει στην εστία του τέρματος. Η Ελλάδα σε μεγάλα παιχνίδια δεν κατάφερνε να οργανωθεί στην άμυνα και να μην δώσει χώρο στο αντίπαλο να βγει σε θέση γκολ. Πάντα στο παρά ένα έτρωγε γκολ.
Εντύπωση μου έκανε και ο Παναμάς που κατάφερε να πιέσει το Βέλγιο για το πρώτο ημίχρονο, αλλά δυστυχώς στο δεύτερο ημίχρονο το Βέλγιο έδειξε την ισχύ του. Πολλοί μπορεί να σχολιάσουν ότι η Ελλάδα είναι καλύτερη από τον Παναμά, αλλά η ομάδα που είδα στη Ρωσία είναι άξια σεβασμού. Έχασε 3-0, αλλά τα γκολ ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Το πρώτο γκολ του Μέρτενς δεν πιανόταν από κανέναν τερματοφύλακα. Το δεύτερο, ήταν καλή κεφαλιά του Λουκακού από εκπληκτική πάσα του Ντε Μπρούιν. Το τρίτο και τελευταίο ήρθε από μπαλιά που στην πλάτη του αμυντικού που μάρκαρε τον Αζάρντ και άφησε τον Λουκακού μόνο του.
Τα λάθη που κόστισαν στον Παναμά την ισοπαλία είναι και τα λάθη της Εθνικής. Όταν πιέζουμε ψηλά αφήνουμε χώρο για τους αντιπάλους να βρουν χώρο να περάσουν την μπάλα πίσω από τις πλάτες των αμυντικών ή πάνω από την αμυντική γραμμή και μέχρι να αλλάξουν κατεύθυνση, η επίθεση μπορεί να έχει ολοκληρωθεί. Εδώ σχολιάζεται η οργάνωση μιας ομάδας στο άμα μπορεί να πιέζει χωρίς να αφήνει περιθώριο για αντεπίθεση. Τέτοιο σύστημα δεν αφήνει την ομάδα τόσο εκτεθειμένη και κάνει το κλέψιμο της μπάλας πιο εύκολο, γιατί η άμυνα αντιδρά πιο γρήγορα στις επιθέσεις των αντιπάλων. Τέτοιο σύστημα εφάρμοσαν η Σουηδία και η Νότια Κορέα και το σκορ καθορίστηκε από ένα γκολ της Σουηδίας από πέναλτι.
Η Εθνική έχει μέλλον και πιστεύω ότι οι αποτυχίες για την πρόκριση στο Euro 2016 και Μουντιάλ 2018 θα τη βοηθήσουν να αναγνωρίσουν τις αδυναμίες της και να τις διορθώσει.
19°
