Ο σχεδόν καλοκαιρινός καιρός ενθαρρύνει την εξόρµηση των Αθηναίων στα πάρκα, έτσι αυτό το απόγευµα το Πάρκο Φλοίσβου είναι γεµάτο ζωή. Πολλά πιτσιρίκια εκτονώνονται στην παιδική χαρά, οι γονείς αράζουν στο παραπλήσιο καφέ, ζευγαράκια κάνουν περίπατο ροκανίζοντας ένα καλαµπόκι στα δύο, την ώρα που περνούν σφήνα δεινοί ποδηλάτες.
Σε ένα µικρό γήπεδο µε µπλε σκέπαστρο, λουσµένο µε το ψυχρό φως των λαµπτήρων φθορίου, οµάδες ατόµων επιδίδονται στη ρίψη κάτι περίεργων µεταλλικών σφαιρών µε µεγάλη προσήλωση. Ένα ζευγάρι στέκεται και παρατηρεί για λίγο. Το κορίτσι γυρνά στο αγόρι και ρωτά: «Ξέρεις τι είναι αυτό το παιχνίδι;». Το 2014 µία παρέα φίλων µε επικεφαλής των Μανώλη Coupe - Καλοµοίρη σύστησε στο ευρύ κοινό το πετάνκ (petanque), το «εθνικό σπορ» των Γάλλων, µέσα από το βήµα που τους δόθηκε στο φεστιβάλ «Το Μικρό Παρίσι». Μόλις πριν λίγο είχαν αρχίσει να παίζουν στο Φάληρο. Το φεστιβάλ συνετέλεσε θετικά στο να διαδοθεί το πετάνκ κι έτσι αµέσως µετά την παρουσίαση ο Μανώλης και η παρέα του απευθύνθηκαν στο δήµαρχο Παλαιού Φαλήρου ο οποίος τους παραχώρησε γήπεδο στο χώρο του Πάρκου. Εδώ και 1,5 χρόνο ιδρύθηκε και επίσηµα ο Σύλλογος Πετάνκ Π. Φαλήρου ή αλλιώς Greece - Palaio Faliro Petanque Club.
Ο Μανώλης είναι µισός Γάλλος µισός Έλληνας και δεν µπορεί καλά-καλά να υπολογίσει πότε ξεκίνησε να παίζει: «Είναι σα να ρωτάς έναν Έλληνα πότε πρωτοέπαιξε τάβλι ή ρακέτες. Παίζω πετάνκ εδώ και 30 χρόνια, η πρώτη µου φορά σε τουρνουά ήταν στα 11 µου». Στα ταξίδια του στη Γαλλία όµως έπαιζε, καθώς στην Ελλάδα δεν µπορούσε αφού το παιχνίδι ήταν άγνωστο και ο ίδιος δεν διέθετε ακόµα τη µεταδοτικότητα για να εµφυσήσει την αγάπη για το πετάνκ και στους φίλους του. Αυτή τη στιγµή το πετάνκ έχει περί τους 300 παίχτες πανελλαδικά, «πιστεύω και ελπίζω σε µερικά χρόνια να ξεπεράσουµε τους 1.000. Βέβαια, 300 παίκτες σε όλη την Ελλάδα δεν είναι µικρό νούµερο. Μας έχει φύγει η ανησυχία ότι µπορεί το άθληµα να εξαφανιστεί. Αυτό το κοινό που έχει δηµιουργηθεί είναι πια πρεσβευτής και αναµεταδότης του».
Πρόκειται για ένα παιχνίδι συγκέντρωσης, στρατηγικής και δεξιοτεχνίας. Απαιτεί άρτιο συγχρονισµό µατιού - χεριού. Η ρίψη της µπάλας γίνεται µε τον παίκτη να στέκεται µέσα σε ένα πλαστικό κύκλο. Ο κύκλος κάποτε σχηµατίζονταν µε το πόδι του παίκτη στο χώµα, όµως για λόγους ακριβείας σήµερα έχουν ενταχθεί οι πλαστικοί κύκλοι τους οποίους δεν χρειάζεται να προµηθευτεί ο παίκτης, οι σύλλογοι διαθέτουν πολλούς. Οι µπάλες αποτελούν φυσικά τον απαραίτητο εξοπλισµό για την ενασχόληση µε το πετάνκ. Για µία πρώτη γνωριµία µε το παιχνίδι οι σύλλογοι προτείνουν τις λεγόµενες «κινέζικες» οι οποίες κοστίζουν µέχρι και 10 ευρώ. Όταν κανείς σιγουρευτεί ότι του αρέσει µπορεί να προµηθευτεί τις γαλλικές που ξεκινούν από 70 ευρώ, καθώς υπακούουν πιο σωστά στις κινήσεις. Η διάµετρος και το βάρος της µπάλας που θα επιλέξει ο παίκτης εξαρτάται από τη σωµατική του διάπλαση. Ενδεικτικά, η διάµετρος των ατσάλινων σφαιρών είναι από 70,5 έως 80mm και το βάρος µεταξύ 650 - 800 γρ. Συνήθως παίζεται µε τρεις εναντίον τριών, δύο εναντίον δύο και έναν εναντίον ενός, το λεγόµενο τετ α τετ που είναι και ιδιαίτερα σπάνιο. Το στάνταρ είναι το 3 - 3. Οι θέσεις στην κλασική οµάδα των τριών είναι ο πλασέρ, ο σουτέρ και ο ενδιάµεσος, µία δύσκολη θέση καθώς εκτελεί και τις δύο παραπάνω ενέργειες ανά πάσα στιγµή. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να στείλεις τις µπάλες σου όσο πιο κοντά στο κοσονέ (το µικρό ξύλινο µπαλάκι που ρίχνεται πρώτο και αποτελεί τον -κινητό- στόχο). Αυτό επιτυγχάνεται µε πλασέ. Αν ο αντίπαλος έχει πλησιάσει επικίνδυνα στο κοσονέ, τότε σουτάρεις, είτε για να αποµακρύνεις την καλή µπάλα της αντίπαλης οµάδας, είτε για να αποµακρύνεις το κοσονέ µακριά από τις αντίπαλες µπάλες και να πλησιάσει τις δικές σου, κίνηση που πραγµατοποιείται συνήθως από υψηλού επιπέδου σουτέρ. Κάθε οµάδα διαθέτει 3 µπάλες. Όταν τελειώσουν οι µπάλες και των δύο οµάδων, αρχίζει η καταµέτρηση των πόντων. Όποια οµάδα φτάσει στους 13 πόντους κερδίζει το σετ. Σύµφωνα µε τον Μανώλη, «το πετάνκ είναι πώρωση» και δεν είναι λίγες οι φορές που οι τακτικοί του συλλόγου κάθονται στο πάρκο µέχρι τις 10 - 11 το βράδυ. «Σε κάποιους αρέσει το στρατηγικό κοµµάτι, άλλοι το αγαπούν για τη δεξιοτεχνία, αν και κανείς δεν φαντάζεται ότι απαιτεί αυτά τα δύο όταν το βλέπει για πρώτη φορά».
Το κοµµάτι της στρατηγικής και ο «σιωπηλός» ανταγωνισµός που δηµιουργείται µεταξύ των οµάδων συναρπάζει πολλούς από τους παίκτες, όπως τον Γιάννη, από τους καλύτερους παίκτες του συλλόγου που έχει κατέβει και σε τουρνουά. «∆εν του φαίνεται αλλά είναι αρκετά ανταγωνιστικό και εµένα µου αρέσει αυτό, είναι άθληµα που µπορείς να παίξεις σε καλό επίπεδο ακόµα και αρχάριος, ωστόσο θέλει και πολλή δουλειά για να κάνεις τη διαφορά και αυτό το βλέπω σαν πρόκληση. Παράλληλα κάνω και µία ήπια άσκηση που έχει ενδιαφέρον. Είναι κάτι που πιστεύω ότι θα µπορώ να κάνω για τα επόµενα 30 µε 40 χρόνια», αναφέρει. Για άλλους πάλι, όπως για τον Κώστα, τον σουτέρ - καµάρι του Μανώλη, είναι µια σηµαντική διέξοδος: «Η περίοδος που το γνώρισα ήταν τέτοια που µε βοήθησε να ξεπεράσω προβλήµατα και για αυτό κόλλησα».
«Το κέντρο του είναι η Μασσαλία, είναι θρησκεία για τους Μασσαλιώτες. Τους αρέσει το κοµµάτι της τεχνικής και της στρατηγικής, αλλά και το γεγονός ότι είσαι έξω στην ύπαιθρο, µπορείς να πιεις και µια γουλιά παστίς, έτσι συνηθίζουν. Συνεπώς ταιριάζει σε εξωστρεφείς λαούς, είναι µεσογειακό άθληµα. Οι Έλληνες ξέρουµε 4 - 5 αθλήµατα και αυτά είναι, δεν µπαίνουµε εύκολα σε καινούργιες περιπέτειες. Τώρα έχουµε αρχίσει να κοιτάζουµε πιο εναλλακτικά σπορ. Το έδαφος για το πετάνκ σήµερα είναι µάλλον πιο εύφορο από ποτέ», καταλήγει ο Μανώλης.
18°
