Πώς νιώθει άραγε ο Δημητρης Θεοδωρακάκος παραμονές του μαραθώνιου στον Όλυμπο; Ομολογώ, δεν ξέρω. Φαντάζομαι όμως ότι θα έχει συνηθίσει − αν και ο καθένας βάζει τους δικούς του στόχους. Εμείς οι κοινοί θνητοί πάντως έναν κόμπο στο στομάχι τον έχουμε. Για να μη πω δηλαδή για ελεγχόμενη κατάσταση πανικού, όσοι τουλάχιστον το δοκιμάζουν για πρώτη φορά.
Το ένιωσα πάλι την Κυριακή το απόγευμα όταν η ομάδα μαζεύτηκε στο καφέ του Θανάση για «προγραμματισμό». Τι ακριβώς σημαίνει, δεν είμαι σίγουρος, από την πρώτη στιγμή ωστόσο αρχίσαμε να βγάζουμε τα άγχη μας. Μάλλον σκοπός μας ήταν η ψυχοθεραπεία. Πρώτο θέμα συζήτησης ο καιρός. Φέτος έχει κρατήσει χιόνι, λέει, το βουνό. Γεγονός που σημαίνει ότι εκεί ψηλά, όταν θα περνάς κάτω από τον «θρόνο του Δία», σε ένα μονοπάτι σχετικά στενό, στο χείλος μιας απότομης κατηφορικής πλαγιάς ιδανικής για όσους πάσχουν από υψοφοβία, μπορεί και να γλιστράει. Ο Ρόμπερτ δεν το πήρε καλά, όχι ότι οι υπόλοιποι χαρήκαμε. Στα δύσκολα σημεία πάντως οι διοργανωτές, να είναι καλά, βάζουν σκοινιά.
Επόμενο θέμα ο εξοπλισμός. Ο Στέφανος ανακοίνωσε ότι θα πάρει μπατόν, Θανάσης και Αποστόλης επιμένουν ότι βοηθούν, ελαφραίνουν το βάρος για τα πόδια. Και 5% να είναι η διαφορά, σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή είναι σημαντικό. Εμένα δυστυχώς δεν με βολεύουν, θέλω τα χέρια μου ελεύθερα. Λέμε ακόμα να ψάξουμε για γκέτες, δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από τις πέτρες στα παπούτσια. Συνεχίζουμε με την υδροδοσία, συμφωνούμε στην ανηφόρα να έχουμε λιγότερο νερό για να είμαστε πιο ελαφρείς. Ως προς την τροφοδοσία, εγώ είμαι φανατικός των τζελ παρά την άσχημη γεύση που έχουν. Μου θυμίζουν τα αντιβιοτικά σε σιρόπι που μας έδιναν όταν ήμασταν μικροί. Ο Στέφανος και ο Ρόμπερτ αναζητούν εναλλακτικές λύσεις σπιτικής κατασκευής, με μέλι, ξηρούς καρπούς και μπανάνες.
Η μεγάλη συζήτηση γίνεται πάντως για την τακτική. Ο Θανάσης, ο πιο πεπειραμένος και ο αναγνωρισμένος αρχηγός της ομάδας, υπογραμμίζει ότι μέχρι το 30ό χιλιόμετρο κρατάμε δυνάμεις για να αντέξουμε τον Ενιπέα. Μελετάμε τους χρόνους μας από προηγούμενες χρονιές και διαπιστώνουμε ότι πέρυσι εγώ έμεινα πίσω στα Ζωνάρια, τη μεγάλη κατηφόρα αμέσως μετά την κορυφή. Η διάγνωση ήταν ότι πίεσα τον εαυτό μου στην ανηφόρα και κουράστηκα. Μπορεί. Γενικώς πάντως με την κατηφόρα δεν τα πάω καλά. Καθώς έχω ακόμα ένα τσίμπημα στο ισχίο, είναι η μεγάλη μου αγωνία για φέτος. Σχεδόν εξαφανίστηκε πάντως με την ξεκούραση, ελπίζω να έχει φύγει τελείως ως την Παρασκευή. Ο Θανάσης επισημαίνει τον κίνδυνο στα πρώτα χιλιόμετρα να πέσει κανείς σε ένα γρήγορο γκρουπ και καθώς το μονοπάτι στην αρχή είναι στενό και υπάρχει πολυκοσμία, να νιώθει την πίεση, να παρασυρθεί και να πάει πιο γρήγορα. Πράγματι 800 και πλέον δρομείς, αριθμός ρεκόρ, δημιουργούν συνωστισμό. Την επομένη πάντως, ανακοινώνεται ότι η εκκίνηση θα δοθεί σε δυο γκρουπ, με 15 λεπτά διαφορά. Σωστή επιλογή.
Κλείνουμε την συζήτηση με τα ξενοδοχεία: εγώ στο Λιτόχωρο, όπου και ο τερματισμός, καθώς έκανα εγκαίρως κράτηση, οι υπόλοιποι Λεπτοκαρυά. Ο αγώνας ξεκινά στις 6 το πρωί και όλοι φυσικά πάμε από την προηγουμένη. Με τόσους δρομείς πάντως το Σαββατοκύριακο θα αποτελεί μια καλή ένεση για την τοπική οικονομία. Ραντεβού το Σάββατο, λοιπόν.
14°
