Καταρχάς να συστηθώ. Είμαι επιτυχημένος δρομέας Μαραθωνίου. Στα 51 μου κατέχω το Παγκόσμιο ρεκόρ Μαραθωνίου στην κατηγορία των δρομέων ηλικίας 50 plus. Παγκόσμιο ρεκόρ βραδύτητας για την ακρίβεια. Ξεκίνησα να τρέχω στα 35 μου και τότε δεν έβγαζα ούτε 2 χλμ. Να μην τα πολυλογώ, με πολλή και σχεδόν καθημερινή προπόνηση, στα 45 μου τερμάτισα τον πρώτο Μαραθώνιο σε πεντέμισι ώρες και εκπλήρωσα το όνειρό μου.
Το τρέξιμο έγινε τρόπος ζωής, το καλύτερο αγχολυτικό. Ξυπνώντας και τρέχοντας το πρωί μια ωρίτσα από τις έξι ως τις επτά, τακτοποιείς τη σκέψη σου και αντιμετωπίζεις την ημέρα με αισιοδοξία. Επιπλέον, το τρέξιμο κάνει καλό στην υγεία, καις θερμίδες, άρα μπορείς να πιεις και δύο ποτηράκια παραπάνω. Ο ένας Μαραθώνιος έφερε άλλους επτά. Κάθε χρόνο στην κλασσική διαδρομή (και δύο αγώνες εκτός Αθηνών) μαζί με καινούργιους και παλιούς φίλους. Ώσπου τον Φεβρουάριο του 2017 σε μία προπόνηση μίλησε ο μηνίσκος, ή μάλλον βόγκηξε.
Άμεσο στοπ τρεξίματος, ορθοπεδικός και μαγνητική. Το καλό σενάριο ήταν η απλή κάκωση μηνίσκου, το κακό σενάριο η ρήξη. Τελικά το γόνατο ήταν «ολίγον έγκυος», με «μικρή περιφερική (όχι, περιφερειακή) ρήξη». Στην ηλικία μου δεν αξίζει χειρουργική επέμβαση. Η πρόβλεψη ήταν ότι θα μπορέσω να ξανατρέξω 3-5 χλμ., και ίσως αργότερα να ξανανέβω στα 10 χλμ. Για Μαραθώνιο, όμως, verboten, τέλος. Επί 8 μήνες έκανα ενδυνάμωση τετρακεφάλου, μήπως και μπορέσω να ξανατρέξω, έστω 5 χλμ., αλλά τζίφος. Άρα, το αγαπημένο μου πρωινό τρέξιμο των 10 χλμ. είναι οριστικά παρελθόν. Η κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ βραδύτητας Μαραθωνίου, ακόμα πιο άπιαστο όνειρο…
Το φιλοσόφησα όμως και το δέχθηκα με βάση το «θεώρημα Cindy Crawford». Η Cindy ήταν η γυναίκα των ονείρων μας τη δεκαετία του ’80. Για τους νεότερους, βάλτε Ζιζέλ, ή όποια νομίζετε. Το να τερματίσω Μαραθώνιο, λοιπόν, ήταν ακριβώς σαν να βγω ραντεβού με τη Cindy. Ε, βγήκαμε 8 φορές, δεν μπορεί να ήταν τυχαίο. Γούσταρε τη φάση!
18°
