«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο όμορφη από όλες;»
«Εσύ βασίλισσά μου!»
Είναι ένας διάλογος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «λαϊκή ατάκα», άσμα, ως η πιο κοινότυπη έκφραση που έβγαινε από το στόμα κάθε μητέρας, τα βράδια που διάβαζε παραμύθι στην κόρη της. Λαϊκό και κοινότυπο; Σίγουρα συνεπάγεται και συνηθισμένο ή αλλιώς αυτό που ονομάζουμε η νεολαία της ζούγκλας του 20ου αιώνα “viral”. Παρά ταύτα; Αυτό το viral δεν ακούστηκε μπροστά από κανέναν καθρέφτη...
Ακούστηκα εγώ στην ηλικία των 14 να αφουγκράζομαι δυνατά αν θα βάλω κάλτσες μέσα από το «Α» στηθόδεσμό μου (είπα να μιλήσω λίγο κυριλάτα), εφόσον προκοπή δεν είχα δει. Λίγο παρακάτω, στο σπίτι που βρισκόταν στη γωνία της οδού, η 20άρα γειτόνισσά μου να πατικώνει τη μύτη της μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου, ευχόμενη να βγει από την τουαλέτα με γαλλική. Το ουρλιαχτό της 40άρας Μαρίας, φυσικά, και δεν έλειπε από τα περίχωρα, εφόσον απέκτησε την πρώτη της ρυτίδα. Και δυστυχώς… η Κατερίνα δεν είχε αφήσει μεσημεριανό που να γυρίσει από το σχολείο και να μην δοκιμάσει να βγάλει από μόνη της τον εσωτερικό της κόσμο (και φυσικά δεν εννοώ να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της… αυτά στις μέρες μας είναι πολυτέλειες…) προκειμένου να βρει τον πιο «εύκολο» τρόπο να χάσει κιλά και ταυτόχρονα να φτάσει τον εαυτό της σε σημείο να μην κοιταχτεί ποτέ ξανά στον καθρέφτη… H Ρία, που στην περίοδο των Πανελληνίων πήρε μερικά παραπάνω κιλά, και από τότε, δεν βγαίνει ποτέ χαρούμενη από το σπίτι, παρά μόνο με τις πιο βάρβαρες δίαιτες αγκαλιά! Εσύ… εσύ που εκτός από το να διαβάζεις την κατάθεση ψυχής μου, καθημερινά αντικρίζεις τον εαυτό σου και μαζί του, άλλο ένα ελάττωμα, που μια μέρα πριν δεν αντίκριζες ούτε κατά διάνοια! Οι συζητήσεις με τον καθρέφτη κάθε δωματίου πληθύνονταν, ποτάμια άρχισαν να ρέουν στους δρόμους -περιέργως δεν έσπασε κάποιος υδραυλικός σωλήνας, αλλά η αυτοσυγκράτησή μας ώστε τα δάκρυα να μένουν στις κόρες μας-, και τελικώς; Η περιοχή μας, η πόλη μας, ο κόσμος, δεν άκουγε τίποτα, πέρα από το ξεψύχισμα κάθε μιας από εμάς που δεν αποδεχόταν τον εαυτό της…
Με λένε Αθηνά… Και μέχρι και πριν λίγο καιρό έψαχνα τις πιο πετυχημένες, κατά την κρίση μου, λύσεις που μου έδινε απλόχερα το εμπόριο, έψαχνα τάσεις φυγής, απέφευγα να αποδεχτώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Με ενοχλούσε το 60% του εαυτού μου, αναζητούσα μανιωδώς αυτά που δεν είχα και σίγουρα μέσα από αυτό, ακόμη και ο πιο απαθής κριτής, μπορεί να αντιληφθεί πως δεν αγαπούσα αυτά που είχα, και πάλι καλά έχω. Αυτό συμβαίνει βέβαια στο σπίτι της κάθε Αθηνάς, στο σπίτι της κάθε κοπέλας που είναι σε κατάθλιψη, γιατί είναι μελαμψή και νιώθει να τη δείχνουν με το δάχτυλο (αρκετά αστείο όταν η μάζα προσπαθεί με κάθε μέσο το καλοκαίρι να αποκτήσει το σοκολά χρώμα της Beyonce). Στο σπίτι της κάθε κοπέλας που, αντί να αναδείξει κάποια ατέλεια της, προσπαθεί να την κρύψει φορώντας το αίσθημα της ντροπής και της δυστυχίας.
Κακό καμουφλάζ, κορίτσια! Όχι μόνο γιατί, για να υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου, να το θυμάσαι.. ), άρα μάλλον κάτι αξίζουμε. Αλλά γιατί το πιο ωραίο καμουφλάζ, είναι αυτό της αυτοπεποίθησης, της αποδοχής, αυτό που συνοδεύεται με το πιο λαμπερό χαμόγελο. Όλες το έχουμε. Όλες μας ομορφαίνει, είτε έχουμε κενό ανάμεσα στα δόντια, σιδεράκια, ένα δόντι μπροστά και ένα πίσω.
Δεν σου λέω να μη βελτιώνεις τις ατέλειές σου, σου φωνάζω να είσαι περήφανη για αυτά που σε εσένα φαντάζουν χάλι, και σε κάποιους άλλους το ατού σου! Αποδέξου μέχρι και την τελευταία ρυτίδα. Γιατί είναι κομμάτι της Αθηνάς σου. Νιώσε υπερηφάνεια γι’ αυτό που είσαι και μην ψάχνεις την κατάλληλη σακούλα σκουπιδιών για να κρύψεις το κεφάλι σου, ράσα το κατακαλόκαιρο για να καλύψεις τα κιλάκια που μπορεί να σε κάνουν λίγο... Μην είσαι μονίμως με ένα 12ποντο για να μην σε κατ’ ονομάσουν σκουφάκι, μην κάνεις το σουτιέν με ενίσχυση το πιο πολύτιμο αξεσουάρ σου, επειδή το πρότυπο της εποχής, η περίφημη μόδα, είναι να είσαι 1.80 με διαστάσεις 90-60-90. Πολύτιμη είσαι εσύ, όταν έχεις την αυτοπεποίθηση που σου αξίζει, όταν αγαπάς και την αναλογία 100-70-100.
Δεν υπάρχει άλλη σαν εσένα, ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ. Δεν υπάρχει λόγος να παραληρείς μπροστά από τον καθρέφτη σου, σπάσ’ τον επιτέλους! Ή διαφορετικά; Κράτα τον στον υπνοδωμάτιό σου και άρχισε από σήμερα να κοντοστέκεσαι μπροστά του, για να αγαπήσεις αυτό που βλέπεις, το είναι σου, εσένα. Αν δεν αγαπήσεις εσύ την Αθηνά; Πώς θα σε αγαπήσει οποιοσδήποτε άλλος; Είμαι η Αθηνά. Φοράω νούμερο Α, έχω κενό στα δύο μπροστινά δόντια και η μύτη μου έχει ένα εξογκωματάκι. Αυτή είμαι. Αυτή να είσαι και εσύ.
Η αυλαία λοιπόν σε κάθε σπίτι κλείνει. Τα φώτα είναι στραμμένα πάνω μας και εμείς μπροστά από τον καθρέφτη μας ψελλίζουμε «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ποιο όμορφη από όλες;» Και απαντάμε στον εαυτό μας «εσύ, βασίλισσά μου!»
18°
