Η καθημερινότητα είναι τις περισσότερες φορές μια σειρά από γεγονότα που απλώς έπονται το ένα του άλλου σαν βαγόνια τρένου. Η δική μου καθημερινότητα σήμερα εξετράπην της κανονικότητας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος saboteur από τον περίεργο τύπο με τη μαύρη κάπα − και όχι δεν εννοώ τον batman. Ο θάνατος είναι ένα πολύ μεγάλο σοκ, η απώλεια σε βουλιάζει και μερικές φορές μπορείς να ακούσεις την ψυχή σου να κλαίει σαν μικρό παιδί.
Τα περίεργα αρχίζουν όμως όταν κλαις ασταμάτητα για έναν άνθρωπο που δεν είχες δει ποτέ από κοντά ούτε καν μιλήσει. Έναν άνθρωπο που δεν ήξερε καν για την ύπαρξή σου και για τη δική σου πραγματικότητα. Αλλά τον άκουγες συνεχεία γιατί σου μιλούσε, γιατί η φωνή του ήταν τόσο γνώριμη, ίσως και περισσότερο από τη φωνή της ίδιας σου της μητέρας. Την άκουγες γιατί σου έδινε ελπίδα μέσα από μαύρους στίχους, την ελπίδα ότι κάπου εκεί έξω υπήρχαν και άλλοι σαν και σένα. Ναι, άλλοι σαν καν σε εσένα, of your keen and of your kind. Δεν τον άκουγαν πολλοί αλλά αυτοί ήταν αρκετοί και στην τελική δεν σε ένοιαζε. Καθόσουν μόνος σου βράδια ολόκληρα παίζοντας στο repeat ό,τι μπορούσες να βρεις. Μόνος μαζί του σε ένα σπίτι που όσο μεγάλο και να ήταν, εσένα πάντα σου φαινόταν μια τρύπα 2x2. Έναν άνθρωπο που από τις λίγες φορές που μίλησε δημόσια παραδέχτηκε ότι φοβάται σχεδόν τα πάντα, σε μια κοινωνία που δεν αποδέχεται τους «αδύναμους».
Σε έχει αφήσει παράλυτο, μουδιασμένο. Οι μόνες παρήγορες και αληθινές κουβέντες που άκουσες ήταν από ανάρτηση κάποιου, «Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και όλα αυτά, είναι το μέσο για το καθημερινό ταξίδι στη λήθη, έτσι ώστε να μπορείς να σκεπάζεις κάπως πιο απαλά την ψυχή σου για να μην κρυώνεις». Δυστυχώς για κάποιους ανθρώπους η ψυχή τους δεν βρίσκει πουθενά καταφύγιο και απλώς συνεχίζουν να κουρνιάζουν σαν μικρά παιδιά ώσπου με τα χρόνια κάθε ελπίδα έχει πλέον πεθάνει.
Δεν κατάφερα ποτέ να σε γνωρίσω από κοντά αλλά πάντα και για πάντα θα σε αισθάνομαι δίπλα μου. Σε ευχαριστώ για όλα, Μαίρη Τσώνη.
21°
