Οι τρεις τελευταίες κοπέλες που γνώρισα είχαν όλες σκύλο, η μία μάλιστα είχε και μία γάτα και δύο παπαγαλάκια που ζούσαν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τα ζώα, απλά μου γεννήθηκε μια ξαφνική σκέψη-ανησυχία: μήπως (λέω μήπως) εκτονώνουν στα κατοικίδια την ανάγκη τους για συντροφικότητα μιας και δεν τα καταφέρνουν με τις κανονικές σχέσεις με τους ανθρώπους; Μήπως η μανία με τα ζώα κρύβει μια έλλειψη, μια ανεπάρκεια, μια αδυναμία να συνεννοηθούν με το άλλο φύλο; Μπορεί να λέω μαλακίες δεν ξέρω, αλλά το σκέφτηκα… νικ
Νικ μου, δεν πειράζει να σκεφτόμαστε και καμιά μαλακία πού και πού, καλοκαίρι μπαίνει, το μυαλό κάπως χαλαρώνει, μην αυτολογοκρίνεστε. Αφήστε τη μαλακία να ξετυλιχτεί, δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί στην άλλη άκρη της κορδέλας να βρείτε ένα ουράνιο τόξο.
Μυρτώ μου γλυκιά, όσο πιο κοντά έρχεται το καλοκαίρι και ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες τόσο πιο πολύ νιώθω μια μυστηριώδη ανάγκη να φιληθώ, ναι να φιληθώ με κάποιον –ή με κάποια δεν με νοιάζει, γερό να ’ναι– και να ξαναξυπνήσει μέσα μου αυτό το παλιό «θηρίο» του φιλιού που σε κάνει να θέλεις να καταβροχθίσεις τον κόσμο από την ενέργεια και την καύλα! Και ξέρεις κάτι; Δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που γεύτηκα ένα τέτοιο φιλί, μεθυστικό και υπέροχο. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η στιγμή εκείνη που σταμάτησε ο χρόνος. Αυτό με θλίβει. Με καταλαβαίνει κανείς;
«Αυτό το παλιό θηρίο του φιλιού»… Σας αγαπώ.
Μυρτώ μου, Μυρτούδι μου, Μυρτένια μουουου! Γύρισε πίσω και μου ζητάει επανασύνδεση! Αυτός που με παράτησε για την πρώην του, που με πλήγωσε κατάκαρδα, που με έκανε να κλαίω σερί τρεις μήνες αγκαλιά με το cd της Adele, που μου είπε «θα βρεις κάποιον που θα σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι» και με φίλησε στο μάγουλο. Τώρα που, οκ, δεν έχω βρει κάποιον αλλά έχω συνέλθει και ζω, εμφανίζεται από το πουθενά και μου λέει «μετάνιωσα, you are the one», ενώ εγώ ξέρω ότι είναι ακόμα σε εκείνη τη σχέση για την οποία με χώρισε. Αλλά τι να πω σε κάποιον που αγάπησα και αγαπώ ακόμα;
Ε, χμ… Πώς θα σας φαινόταν κάτι απλό και άμεσο, κάτι σαν «Αγάπη μου, πέρασε ο κύριος Πούλος και είπε να τον πάρεις»;
Προσπαθώ να της δείξω ότι τη γουστάρω. Κάθομαι και την κοιτάζω σαν το μαλάκα όλη την ώρα στα μάτια. Της χαμογελάω. Της μιλάω. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ένα βράδυ φεύγει με τον πιο ηλίθιο της παρέας. Τα φτιάχνει μαζί του. Περνάνε δύο μήνες. Βλεπόμαστε συχνά. Και έρχεται ξαφνικά και μου λέει «πήγα με τον άλλο ενώ ήθελα εσένα, αλλά ποτέ δεν μου έδωσες σημασία». Είσαστε όλες τόσο βόδια;
Ε καλά τώρα. Μπορεί εμείς οι άλλες να είμαστε περισσότερο βόδια. Ή λιγότερο βόδια. Ή καθόλου βόδια. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι το βόδι που ερωτευτήκατε είναι το απόλυτο μέτρο βοϊδοσύνης;
Μυρτώ, μόλις διάβασα τη στήλη σου και είπα ας βγω από το comfort zone μου μια φορά και εγώ και ας σου γράψω: από τότε που γεννήθηκα ψάχνω να βρω τη φυλή μου, δλδ. εκείνους τους ανθρώπους που θα με καταλαβαίνουν και δεν θα με κοροϊδέψουν όταν χορεύω στη βροχή αλλά θα έρθουν να χορέψουν μαζί μου. Γιατί άραγε δεν μας έμαθε κανείς (σχολείο και γονείς) πώς να κάνουμε φίλους, πώς να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής έξυπνα και αποτελεσματικά, πώς να επικοινωνούμε; Τι να τα κάνω τα μαθηματικά, δεν με βοήθησαν να βρω γκόμενο. Να γιατί υπάρχει η κατάθλιψη: γιατί όταν μας συμβαίνει κάτι αντί να αρπάξουμε τον ταύρο από τα κέρατα βάζουμε μπροστά για τη Μίρλα-Land και κοιτάμε τι θα πει ο κόσμος. Τι να πει και αυτός, κοιτάει τα δικά του χάλια. Πάλι καλά που είσαι κι εσύ να τα λες έξω από τα δόντια και να ξυπνάει και κανένας. Και ένας να καταλάβει, επιτυχία είναι. Συνέχισε να ξεμπροστιάζεις τα κολλήματα του μυαλού μας. Για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν πάει άλλο, πρέπει να κατέβω πολιτική. Θα μαζέψω όλες τις ραγισμένες καρδιές στον κόμμα μου και θα γίνει της τρελής, θα κατακυριεύσουμε τον κόσμο, ποιον κόσμο, τον πλανήτη, ποιον πλανήτη, το γαλαξία, ποιο γαλαξία, όλους τους γαλαξίες απ’ άκρη σε άκρη!
Υ.Γ. Και σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να δηλώσω ότι έχω πεθυμήσει φοβερά, απερίγραπτα, σχεδόν επαίσχυντα την πολυαγαπημένη μου, παμπάλαια, πανέξυπνη αναγνώστρια που ποιος ξέρει σε ποιες ακτές, σε ποια λιμάνια την έβγαλαν οι θάλασσες των χρόνων που πέρασαν… Πασχαλίτσα Τιμωρέ, πού είσαι μωρέ; Στείλε ένα σήμα, ένα δαχτυλίδι καπνού, ένα κάτι…
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
17°
