Μυρτώ, τι κάνεις όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι; Όταν δεν έχεις τίποτα να περιμένεις και είσαι δουλειά σπίτι; Όταν πας να κάνεις κάτι και λες τι νόημα έχει και το παρατάς; Όταν είσαι στα 30 και όλοι έχουν προχωρήσει κι εσύ ψάχνεις άνθρωπο να πιεις έναν καφέ; Όταν όλοι νομίζουν πως είσαι μια χαρά και εσύ το μόνο που θες είναι να ουρλιάξεις; Όταν έχεις μια μάνα στο σπίτι που συνεχώς μαλώνετε γιατί κριτικάρει τις λιγοστές παρέες σου επειδή τις θεωρεί υπεύθυνες που δεν έχεις οικογένεια; Όταν σε επηρεάζει και νιώθεις ότι σε πάει πίσω; Όταν δεν σε ακούει που της λες να σε αφήσει να κάνεις τα λάθη σου; Όταν δεν μπορείς να φύγεις γιατί δεν υπάρχει πατέρας και το να την αφήσεις μόνη θα ήταν κι άλλο χτύπημα για αυτή; Όταν βλέπεις πως έχει δίκιο στα περισσότερα που σου λέει αλλά από αντίδραση κάνεις τα αντίθετα ή την αγνοείς; Όταν ο μοναδικός που αγάπησες δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον ορίζοντα; Όταν ζεις μια ζωή που δεν τη θες έτσι, ρε γαμώτο, δεν την ονειρεύτηκες ποτέ έτσι και δεν πιστεύεις πως αυτή είναι και τέλος; Όταν θέλεις να βγεις εκεί έξω να διασκεδάσεις, να ερωτευτείς, να φας τα μούτρα σου, να δώσεις αγάπη, χρόνο, φροντίδα;
Η σχεδόν απελπισμένη
Εύκολο. Παίρνεις απόφαση ότι θα θυσιάσεις τον εαυτό σου για να παραμείνεις η αιώνια κόρη της μαμάς σου. Ή μάλλον ο αιώνιος σύντροφος της μαμάς σου. Ή μάλλον η αιώνια κόρη και ο αιώνιος σύντροφος της μαμάς σου. Η οποία δεν πρόκειται να κουνηθεί, να αυτονομηθεί και να βρει κάτι άλλο να κάνει, πιο ευχάριστο και πιο δικό της, ποτέ όσο είσαι εκεί. Όπως κι εσύ εξάλλου. Και κάθεσαι εκεί και μεγαλώνεις και παγιδεύεσαι, όπως ένα φυτό σε μια μικρή γλάστρα. Ε και μια μέρα που δεν σε παίρνει άλλο πας σε έναν ψυχοθεραπευτή και αρχίζεις να τα σκαλίζεις και ανακαλύπτεις ότι δεν ήταν πρόβλημα μόνο της μαμάς σου αλλά και δικό σου που έτρεμες τον έξω κόσμο γιατί σου φαινόταν ξένος και απειλητικός όπως πίστευε η μαμά σου. Ε και μετά αρχίζεις να τρως τα μούτρα σου και να δυναμώνεις –ποτέ καμία χαλασμένη πρίζα δεν είναι τόσο υπέροχα χαλασμένη όσο η πρίζα του δικού σου σπιτιού– και να γουστάρεις. Ε και μετά από λίγο συγκρούεσαι με τη μαμά σου που δεν καταλαβαίνει Χριστό από όρια και δεν θέλει να τα σεβαστεί επ’ ουδενί γιατί δεν ξέρει τι διάολο ρόλο να παίξει τώρα που δεν έχει το ρόλο που είχε. Ε και μετά την παίρνεις και βγαίνετε βόλτες, τη βλέπεις όσο αντέχεις και μπορείς, την καλείς στο σπίτι σου, της μιλάς μόνο για όσα θέλεις, τη ρωτάς για τις φίλες της, της ψωνίζεις άρωμα από τον Χόντο και την πας για καφέ. Ε και μετά δεν πνίγεσαι πλέον. Ή, τέλος πάντων, μαθαίνεις να αναπνέεις όταν πνίγεσαι.
Μυρτώ μου, είμαι 41 και νιώθω πιο όμορφη μέσα μου και έξω μου παρά ποτέ. Οι έξοδοι με φίλους λίγες λόγω τεχνικών προβλημάτων (οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, γατιά...) και γενικά λίγοι φίλοι, αλλά ό,τι δεν μπορώ να κάνω με παρέα το κάνω μόνη (θέατρο, σινεμά, ταξίδια, καφέ, βόλτες). Και είμαι τρυφερή, κάργια, έξυπνη, μικροπρεπής, φοβισμένη, διορατική και τόσα άλλα πράγματα, αλλά με γουστάρω τρελά. Και παθαίνω καταθλίψεις που με αφήνουν άδεια, αλλά μόνο για 2-3 ημέρες γιατί είναι τόσο μα τόσο κουραστικό να βουλιάζεις στη δυστυχία. Και στη δουλειά φτύνω αίμα για το μισθό που παίρνω. Όσο για σύντροφο, μετά από 3 χρόνια εκτός σχέσης συνειδητά, ναι, γουστάρω, θέλω πολύ αλλά όχι, μαναράκια μου, ημίμετρα δεν παίζουν, όχι γιατί θέλω τον τέλειο θεογκόμενο αλλά γιατί θα μου αξίζει και θα του αξίζει μια τρυφερή ματιά, σεξ γαμάτο, μια καυλωτική κουβέντα. Για να εξηγούμαστε, όλα τα παραπάνω αφού κολύμπησα πολύ μέσα στα σκατά. Με ενοχικές σχέσεις, με τροχαίο και αποκατάσταση χρόνων, με καταστάσεις που μου γάμησαν τα πρέκια και με λάθη, πολλά λάθη. Όμως η ζωή είναι ωραία και νιώθω τόσο μα τόσο υπερτυχερή που και αυτή την άνοιξη κάνω σχέδια.
Είναι ωραίο να κάνεις σχέδια την άνοιξη, να νιώθεις τυχερός και να κρατάνε λίγο οι καταθλίψεις. Και είναι φοβερά ωραίο να συνθηκολογείς με τον εαυτό σου, να τον ακούς, να αφουγκράζεσαι τη λαχτάρα του. Αυτό το λέω γιατί αισθάνομαι την ανάγκη σας για τρυφερότητα. Οκ, δεν παίζουν ημίμετρα, αλλά ακόμα και μια γαμάτη σχέση που πορεύεται και πορεύεται, σε πολλές στιγμές έχει τα χαρακτηριστικά ημίμετρου. Δεν είναι όμως. Ο χρόνος τις κάνει αυτές τις μαλακίες.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
