»Βάζω καφέ να γίνεται και πριν προλάβω να σερβίρω εκείνη αρχίζει να μονολογεί: «Δεν υπάρχει αυτό που έγινε. Έπρεπε να ήσουν από μια μεριά και να τον έβλεπες. Το έπαιζε ήρεμος και κουλαριστός με το καρό του το πουκάμισο, το στενό του το τζινάκι, και την επιμελώς ατημέλητη φράντζα του να σημαδεύει τα εφηβικά χείλη του». Παγώνω την προσοχή μου στο καϊμάκι του καφέ και την κοιτάω με ένα βλέμμα γεμάτο άρλεκιν ολογράμματα. «Τι τα θέλω αυτά τα κουλτουριάρικα; Μέχρι πότε θα έχω το άγχος τού να συχνάζω στα καλύτερα μπαράκια της Αθήνας; Να είμαι ενημερωμένη για συναυλίες, ιβέντ και όλα τα κουλά που προσποιούμαι ότι με αφορούν; Γιατί πρέπει να μου αρέσει ένα συγκρότημα που παράγει απλά θόρυβο επειδή απλά αρέσει; Θα μου πεις και αυτό ταμπέλα δεν είναι; Κάπου θες και συ να ανήκεις. Να γεμίσεις το Παρασκευόβραδό σου δίπλα σε ανθρώπους που νιώθεις ότι έχετε κάτι κοινό – έστω και καλλιτεχνικό. Να νιώσεις ότι ανήκεις σε ένα ρεύμα, ότι είσαι διαβασμένη στη μόδα του μοντέρνου, ότι δεν χάνεις την εποχή σου και ότι ζεις σοφιστικέ». Ο χρόνος της τελειώνει αφού έχω ήδη ανάψει το πρώτο τσιγάρο και τη διακόπτω. «Και τι να κάνεις, ρε παιδάκι μου; Να μπακουριάζεις στους τέσσερις τοίχους; Εντός; Τελικά τι έγινε;». «Δεν λέω αυτό, αλλά φρικάρω με τη φάση. Δεν μπορεί να προσπερνά τόσα κιλομπάιτ ρομαντισμού από το msn, τόσα λάικ από το facebook! Με έβλεπε και δεν ερχόταν να μου μιλήσει. Γούσταρε την απόσταση στον τρισδιάστατο κόσμο. Μη νομίζεις, έχω απενοχοποιήσει το διαδικτυακό καμάκι και γι’ αυτό βλέπω σε μια προοπτική του. Εκείνος το μόνο που γουστάρει είναι να μπαλαμουτιάζει το πληκτρολόγιό του και να απολαμβάνει ολόκληρα μεζεδοπωλεία ναρκισσισμού». Διακόπτω ξανά με γέλια. «Τέτοια λες και είσαι μπακούρι μια χαρά κορίτσι». «Όχι, ρε μαλάκα, μου φαίνεται θα αλλάξω στέκια. Θα πηγαίνω στα μπουζούκια με τα αγόρια τα λαϊκά. Στη βιομηχανία της νεοελληνικής κουλτούρας. Θα μου πεις και το άλλο μια βιομηχανία δεν είναι; Μάλλον μια βιοτεχνία». Ατάκα στην ατάκα της. «Παιδί μου, ξέχνα τον. Αυτός δεν είναι Μπάμπης, είναι Barbieς».
- Αριστερόχειρας (ένας)
Μην γκρινιάζετε. Το διαδικτυακό καμάκι είναι η πιο έξυπνη εφεύρεση των τελευταίων χρόνων. Όποτε θέλεις, όσο θέλεις, με ό,τι ρούχα θέλεις και δεν κολλάς και μύκητες. Γίνεται να μην αγαπήσεις ένα τέτοιο σύστημα;
Υ.Γ. Διάβασα τη φράση «μεζεδοπωλεία ναρκισσισμού» ή με γελούν τα μάτια μου;
»Αγαπημένη Μυρτώ, σε γνώρισα από το «Κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων» που έγινε και το αγαπημένο μου βιβλίο. Στην αρχή φοβήθηκα ότι είμαι ο Χειμέριος, αλλά η φίλη μου η Κατερίνα με διαβεβαίωσε ότι είμαι ο Αστρής που η καρδιά του είναι από χνούδι λεύκας και έτσι ηρέμησα. Μετά το χάρισα το βιβλίο στον έναν από τους άντρες της ζωής μου και έγινε μπουχός. Μην ανησυχείς, είχε γίνει ήδη, δεν έφταιγε το βιβλίο. Η σχέση μηδέν χτυπούσε αλύπητα, όχι μόνο τη δική μου πόρτα αλλά και πολλών γνωστών και φίλων. Το «χαλαρά» και το «βλέποντας και κάνοντας» έγινε σήμα κατατεθέν. Είπα την επόμενη φορά να είμαι ειλικρινής, να πω ότι θέλω σχέση εξαρχής, να πω και πώς θα ήθελα να εξελιχθεί η ζωή μου, οικογένεια, παιδιά κ.λπ. Επειδή είδα αλλά δεν απόειδα από τις δικές μου γνωριμίες και επαφές, είπα να δω και τις τηλεοπτικές φυσιογνωμίες. Ε, ναι, λοιπόν, μου αρέσει ο Τριαντάφυλλος, για την ακρίβεια μου αρέσει ο χαρακτήρας που του έχεις δώσει στο έργο (αν και δεν εγκρίνω ότι αμέσως μετά τη γυναίκα του βρήκε την Αστερόπη και μετά από αυτή την άλλη, αλλά τέλος πάντων...). Αν ο Δημήτρης Αγαρτζίδης έχει στοιχεία του έργου και στην πραγματικότητα (τα καλά στοιχεία, για να μην ξεχνιόμαστε), πλιζ πες μου πώς μπορώ να τον γνωρίσω και δώσε κανένα tip. Τώρα αν είναι δεσμευμένος ή απέχει πολύ από αυτό που δείχνει στη σειρά σου, έχω και εναλλακτική, αν και πάμε σε άλλο κανάλι και άλλο είδος εκπομπής. Είναι ένας Γιώργος αρχιτέκτονας, αυτό ξέρω μόνο, στο «Σπίτι από την αρχή». Όχι, δεν την παρακολουθώ την εκπομπή, αλλά βλέποντάς την τυχαία βρήκα ένα λόγο για να την ξαναδώ. Αν έχεις κάτι υπόψη σου μιας και παλιά ήσουν στον Άλφα, πες τίποτα και για δαύτον. - Αστρής/Κομάντο
Δυστυχώς, απευθείας άκρη με τον Γιώργο τον αρχιτέκτονα δεν έχουμε, διότι δεν ξέρω καν ποιος είναι. Επειδή όμως τα τηλεοπτικά πρόσωπα είναι κάπως τηλεοπτικά (τραγωδία), σας συνιστώ να ξαναρίξετε μια ματιά στην ανοιξιάτικη κολεξιόν των απλών παιδιών της Αθήνας. Αν παρ’ όλα αυτά δείτε πως το πράγμα συνεχίζει να ζορίζει, υπόσχομαι να τηλεφωνήσω στους Γερμανούς στον Άλφα, να σας τον στείλουν με ένα φιόγκο. Όσο για το Δημήτρη Αγαρτζίδη, ξεχάστε τον. Στο συμβόλαιό του δεσμεύεται ότι καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων και των προβολών –αλλά και για 6 χρόνια μετά– θα κοιμάται μόνο με συντελεστές της σειράς.
Υ.Γ. Εμένα μ’ αρέσει ο Καμπουράκης. Είναι γλυκούλης. A
17°
