Μέσα στο αυτοκίνητο με εκείνον οδηγό, το Λιζάκι άλλαζε μουσικές μουρμουρίζοντας, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή του. Ασύμφορα επικίνδυνο αλλά γνήσιο. Δεν το έκανε για να το κάνει… Το έκανε γιατί δεν γινόταν να μην το κάνει. Πότε σήκωνε λίγο ακόμα την έτσι κι αλλιώς κοντή φούστα της. Πότε τεντωνόταν με σχεδόν ξεκούμπωτο πουκάμισο. Εκείνος κοίταζε λοξά και χαμογελούσε.
Μια τρίχα απ’ τα μαλλιά της πάνω στο πόδι της, έκανε το μάτι της να γυαλίσει λίγο περισσότερο απ’ του τρελού. Την έπιασε ευλαβικά και με μια κίνηση βιαστική –σαν να ‘ταν κάτι επείγον να ξεφορτωθεί- την ακούμπησε πάνω στον καρπό του που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν αραχτός στον λεβιέ των ταχυτήτων. «Προσπαθείς να με δέσεις;», την ρώτησε αυστηρά. «Δεν είσαι για δέσιμο;», τον ρώτησε εκείνη. Αυτός αναστέναξε και σιγανά της είπε «Είμαι για δέσιμο και για δέσιμο».
Η Λίζα το πήρε για επεξεργασία. Είχαν πια παρκάρει, είχαν βρει τους φίλους τους, είχαν φάει, είχαν πιει και η Λίζα προσπαθούσε ακόμη να αποκωδικοποιήσει τις λέξεις του. Στο σκοτεινό μονοπάτι για το σπίτι, εκείνο το σκυλί το μόνιμα δεμένο απ’ το λαιμό αν και απ’ τη μέσα μεριά του φράχτη, στερημένο για τα καλά κάθε ελευθερίας του από το ενάμιση μέτρο της ακτίνας και πέρα, της έδωσε την απάντηση που αναζητούσε.
Τινάχτηκε μπροστά του ορθώνοντας το ανάστημά της και φυσικά εμποδίζοντας τον βηματισμό του. «Κάνω καλύτερο σεξ όταν ανήκω», του είπε. «Είσαι η καταστροφή μου», της απάντησε. «Φυσικά είμαι… αλλά θα το κάνω με όση πίστη και αφοσίωση απαιτείται».
Το φιλί του δαγκωτό, λυσσασμένο. Η διείσδυσή του όμοια. «Σε πονάω έτσι αλλά ποτέ αλλιώς», της ψιθύρισε.
21°
