Έβαλε το χριστουγεννιάτικο δέντρο πάνω στο πατίνι της, άναψε τα λαμπάκια μπαταρίας και το έβγαλε βόλτα στους δρόμους. Μια νύχτα ακόμα που ούτε η «Άγια Νύχτα» ήταν ούτε φυσικά θα άλλαζε τη Λίζα σε αγία. Λίγο πιο κάτω εντόπισε μια φάτνη απ’ αυτές που οι Δήμοι στήνουν στις πλατείες, πάρκαρε δίπλα το πατίνι με το δέντρο, μπήκε μέσα και κάθισε οκλαδόν δίπλα στην Παναγία. Σε απόσταση ικανή να φλερτάρει τον Ιωσήφ και πιθανόν τους μάγους. Έβγαλε το κινητό της και του έστειλε μια selfie της με τη Θεοτόκο αγκαλιά και με τις λέξεις “The only boy who could ever reach me was the son of the preacher man”…
Εκείνος πήγε να τη βρει. Εκείνη συνέχισε να κάθεται οκλαδόν δίπλα στη νέα της φίλη. Το ίδιο έκανε κι αυτός. Τρεις Παναγίτσες στη σειρά. Εκείνος, η Μαρία και το Λιζάκι σε άλλο έργο θεατές ο καθένας.
«Μα εσύ είσαι ένας άγγελος», του είπε, «…δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ».
«Το δέντρο σου δεν έχει κορυφή», της απάντησε.
«Δεν έφτανα για να τη βάλω», είπε κοιτάζοντάς τον αθώα, απολογητικά και κάπως σαν να ψάχνει σε βοήθεια.
Αυτός σηκώθηκε, της έδωσε το χέρι του, την πήγε μπροστά στο δέντρο και τη σήκωσε ψηλά για να φτάσει στην κορυφή του. Στην κάθοδο τα πόδια της τυλίχθηκαν γύρω απ’ τη μέση του σφιχτά. Και έσονται εις σάρκα μίαν… Το θαύμα των Χριστουγέννων, οι ανάσες τους.
23°
