Aν θα πρότεινα σε κάποιον φοιτητή να κάνει κάτι διαφορετικό κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Πάτρα, αυτό θα ήταν να «ακολουθήσει» για μία χρονιά ένα παλιό καρναβαλικό πλήρωμα. Καρναβαλικά πληρώματα ονομάζονται οι ομάδες που παρελαύνουν στο Πατρινό καρναβάλι. Τα παλαιότερα διαφέρουν από τα υπόλοιπα γιατί συμμετέχουν στον κρυμμένο θησαυρό και η στολή τους είναι περισσότερο προσεγμένη, αν όχι δουλεμένη στο χέρι. Θα του έλεγα να βρεθεί μαζί τους από την τελετή έναρξης του Καρναβαλιού μέχρι τις βραβεύσεις της Καθαράς Δευτέρας. Να τρέξεις στις φάσεις του Κρυμμένου Θησαυρού, να ράψει τη στολή του, δηλαδή να ενταχθεί σε αυτό που λέμε πυρήνας του πληρώματος. Γεμίζοντας με εικόνες και συναισθήματα που θα τον οδηγήσουν να νιώθει φυσιολογικά κρατώντας κατά τη διάρκειας της παρέλασης κατασκευές και βαριά καπέλα αντί απλά να χοροπηδάει.
Γιατί τα καρναβαλικά πληρώματα είναι μία μετεξέλιξη αυτού που γινόταν παλαιότερα στα κέντρα των πόλεων. Πριν ο καθένας πάρει τον ασφαλτωμένο δρόμο για τα αποστειρωμένα προάστια και την ψηφιακή ιδιώτευσή του. Το χωνευτήρι και το ανακάτεμα ιδεών και απόψεων σε μία ουδέτερη ζώνη, με την ονομασία στέκι, που δεν έχει χαρακτήρα αλλά χωράει όλους τους χαρακτήρες. Τα στέκια είναι κοινωνικοί χώροι, δεν πουλάς δηθενιλίκι. Έχεις βγάλει τη μάσκα της καθημερινότητας πριν μπεις μέσα. Μαζί σου όλοι τα υπόλοιπα μέλη που για να γνωρίσεις τι καπνό φουμάρουν πρέπει να περάσουν 2-3 χρόνια. Χώροι που χτίζεται ο σεβασμός για τον καθένα όπως και αν τον έβγαλε ο δρόμος. Η συνάντηση και το μοίρασμα με ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχεις τίποτα κοινό. Αλλά αυτοί οι διαφορετικοί άλλοι είναι που σε επαναπροσδιορίζουν και μαζί φτιάχνεται τη χαμένη ενότητα της πόλης.
Ένα από αυτές τις πατρινές παρέες, το ιστορικό Πλήρωμα 94 γιόρτασε φέτος τα 30 χρόνια παρουσίας του. Πέρα από τη χειροποίητη στολή του που έκανε αίσθηση, τα επετειακά τραγούδια που σκάρωσαν τα 94(!) μέλη του, μία επιλογή του δικαιολόγησε την ουσία της ύπαρξής του και του ίδιου του καρναβαλιού.
Αποφάσισε να πραγματοποιήσει το καρναβαλικό πάρτι του on the road. Με ένα απλό λεωφορείο της γραμμής οι καρναβαλιστές ένωσαν μεριές της πόλης σε μία ανεπανάληπτη βραδιά. Μη προσπαθώντας να παραστήσουν κάτι, αλλά να παραστούν παντού. Να μοιραστούν τη χαρά με όσους περισσότερους μπορούνε, χωρίς να την ξεκοκαλίσουν απόμερα και μόνοι τους σα σκύλοι.
Και βρέθηκαν παντού. Το λεωφορείο μπλόκαρε στην κίνηση της Αγίου Ανδρέου μετά την παρέλαση μαζί με εκατοντάδες άλλους. Οι πρώτες στάσεις πραγματοποιήθηκαν σε πάρτι άλλων καρναβαλικών πληρωμάτων. Αγκαλιές, πειράγματα μαζί με σχόλια και ιδιωματισμούς μελών παλιάς συντεχνίας. Παραλειπόμενα για τη Νυκτερινή Ποδαράτη και ευχές για την αυριανή Μεγάλη Παρέλαση. Έπειτα προσγειώθηκαν σε λαϊκό πάλκο τραγουδώντας το επετειακό τραγούδι του σε μάτια μη μυημένα που θεωρούν τη μέρα όχι κάποια κορύφωση αλλά ένα εορταστικό Σαββατόβραδο. Αλλά παντού η ίδια αντιμετώπιση. Ανταλλάσσοντας χνώτα ως ίσο προς ίσο με μασκαρεμένους και μη. Ακούγοντας τα τραγούδια του κόσμου αλλά και όσο πέρναγε η ώρα και του κοσμάκη. Καταλήγοντας τα ξημερώματα σε στέκι γνήσιο, χωμένο σε κάποια υποβαθμισμένη συνοικία. Δείχνοντας πως το κέφι υπερβαίνει διαστρωμάτωση και καταβολές. Βλέποντας κατάματα την πεμπτουσία του πατρινού καρναβαλιού, το συνδυασμό λαϊκού και αστικού στοιχείου. Τις κατασκευές των μπροστινών που συμπληρώνονται από τον παλμό της νεανικής γαλαρίας δημιουργώντας ένα απίθανο μωσαϊκό.
Και όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά, που ενώνονται κάθε αποκριά σε αυτό το πολύχρωμο ποτάμι που ξεκινάει από την οδό Κορίνθου για να κατακλύσει όλη την πόλη και να ξεχυθεί για άλλες πολιτείες. Κρατώντας το μπουκάλι με τη «μελαχρινή ανάσα» στα χέρια τους, όαση δροσιάς στις ερήμους που θα συναντήσουν.
21°
Και βρέθηκαν παντού. Το λεωφορείο μπλόκαρε στην κίνηση της Αγίου Ανδρέου μετά την παρέλαση μαζί με εκατοντάδες άλλους. Οι πρώτες στάσεις πραγματοποιήθηκαν σε πάρτι άλλων καρναβαλικών πληρωμάτων. Αγκαλιές, πειράγματα μαζί με σχόλια και ιδιωματισμούς μελών παλιάς συντεχνίας. Παραλειπόμενα για τη Νυκτερινή Ποδαράτη και ευχές για την αυριανή Μεγάλη Παρέλαση. Έπειτα προσγειώθηκαν σε λαϊκό πάλκο τραγουδώντας το επετειακό τραγούδι του σε μάτια μη μυημένα που θεωρούν τη μέρα όχι κάποια κορύφωση αλλά ένα εορταστικό Σαββατόβραδο. Αλλά παντού η ίδια αντιμετώπιση. Ανταλλάσσοντας χνώτα ως ίσο προς ίσο με μασκαρεμένους και μη. Ακούγοντας τα τραγούδια του κόσμου αλλά και όσο πέρναγε η ώρα και του κοσμάκη. Καταλήγοντας τα ξημερώματα σε στέκι γνήσιο, χωμένο σε κάποια υποβαθμισμένη συνοικία. Δείχνοντας πως το κέφι υπερβαίνει διαστρωμάτωση και καταβολές. Βλέποντας κατάματα την πεμπτουσία του πατρινού καρναβαλιού, το συνδυασμό λαϊκού και αστικού στοιχείου. Τις κατασκευές των μπροστινών που συμπληρώνονται από τον παλμό της νεανικής γαλαρίας δημιουργώντας ένα απίθανο μωσαϊκό.
