Ο Παύλος Παυλίδης θα μπορούσε να είναι το εξατομικευμένο χάπι του καθένα. Πας να τον συναντήσεις και ξέρεις ότι θα διώξει μακριά –έστω για λίγο– όλα τα θέματα που κάνουν κατάληψη στο νου και την καρδιά σου. Μέσα στα πρώτα λεπτά αφήνεσαι στις μελωδίες και στα λόγια που προφέρει η σχεδόν ξενική φωνή του και ξαφνικά δεν υπάρχει βαρύτητα. Νιώθεις να αιωρείσαι, μαζί με όλα τα σώματα που υπάρχουν γύρω σου, σε ένα φαντασιακό ταξίδι στις πόλεις-σταθμούς της κοσμοθεωρίας του.
«Αυτή ήταν μια ωραία βραδιά». Έτσι μας αποχαιρέτησε στο τέλος της συναυλίας στο Σταυρό του Νότου την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου. Και εννοούσε κάθε λέξη. Προηγήθηκαν πολλά: ξέφρενος χορός, ανταλλαγή άπειρης αγάπης από και προς τη σκηνή, αποθεωτικά χειροκροτήματα σχεδόν γηπεδικού χαρακτήρα, ταξίδια στο χρόνο πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’90, στιγμές συγκίνησης στο άκουσμα θρυλικών κομματιών μόνο με πιάνο και τη φωνή του, το σημείο της βραδιάς που για χάρη μας ξαναζωντάνεψε η Λόλα, απόδοση τιμής στη μνήμη του αγαπημένου του δημιουργού Leonard Cohen και η Φωτιά στο Λιμάνι, λίγο πριν το τέλος, με τις καθιερωμένες κραυγές στο κλείσιμο και το ιερό χρέος προς τον εαυτό μας «…θυμήσου, μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά». Και όλες αυτές οι μικρές στιγμές που δεν περιγράφονται, που βλέπεις «σαν ταινία τη ζωή σου να κυλά».
Αυτό που εγώ αξιολογώ, τελικά, ως το πιο σημαντικό κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε του συναυλία είναι το Χαμόγελο. Όλα τα πρόσωπα που τον κοιτάζουν από κάτω φωτίζονται. Κι αυτό γιατί καθρεφτίζουν το δικό του χαμόγελο. Αντιμετωπίζεις για 2,5 ώρες το Χρόνο, τον Έρωτα, την Απώλεια, τον Φόβο, τη Ρουτίνα, τη Μοναξιά, τη Βία, τον Θάνατο με θάρρος, σαν να κοιτάς τη Γη από ψηλά, σαν να μην είναι και τόσο φοβερά όλα αυτά. Με την ευγενική του παρουσία και τα ποιητικά του λόγια, τα οποία προφέρει άλλοτε με ένταση άλλοτε με τρυφερότητα, σε κάνει να νιώθεις πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα και πως αν δεν τα καταφέρεις, στο φινάλε, δεν τρέχει και κάτι.
Ο Πέτρος, που συντονιζόμαστε από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης σαν τους Θάντερκατς μόλις σκάει μύτη το νέο για άλλο ένα live του Παύλου κάπου στην πόλη, μου έστειλε στο κινητό το πρωί της Παρασκευής: «Η Μαίρη λέει να πάει απόψε στο Σταυρό, θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ». Γέλασα δυνατά και σκέφτηκα πόσο αλήθεια είναι αυτό. Θα πήγαινα αν μπορούσα κάθε βράδυ. Θα πάω σίγουρα και την επόμενη Παρασκευή στην τελευταία του εμφάνιση μαζί με τους Β-Movies στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου.
Σας αρέσει να διαβάζετε τα άρθρα της A.V. Εμάς μας αρέσει να διαβάζουμε τις ιστορίες σας. Γράψτε μας και θα δημοσιεύουμε ό,τι μας στέλνετε στο yousaid@athensvoice.gr
18°
