Θέατρο. Το 90% του κοινού κυρίες κάποιας ηλικίας με γούνες και κρεπαρισμένο μαλλί. Μέσα στην ησυχία της παράστασης ακούγεται ένα κινητό να βαράει επίμονα στη δόνηση. Μετά από λίγο, μία κυρία, ενοχλημένη, γυρίζει και λέει ψιθυριστά στην άλλη κυρία που κάθεται από πίσω της:
-Έλεος με τη δόνηση, κυρία μου!
-Μα δεν ξέρω πώς κλείνει, κυρία μου! Τι να σας κάνω; (Σάββατο, απογευματινή παράσταση στο θέατρο Δημήτρης Χορν, στο έργο «Αύγουστος»)
Κύριος κάνει τζόγκινγκ σε δρομάκι στο δάσος του Υμηττού. Σε κάποιο ξέφωτο συναντάει ένα μικρό πλήθος από άτομα στην πλειοψηφία τους πάνω από 60, οι οποίοι στέκονται γύρω από ένα τραπέζι, μαζί τους και 2-3 σκυλάκια. Ο κύριος πλησιάζει περίεργος για να δει τι συμβαίνει. Ένας από τους παριστάμενους τον προσκαλεί:
«Ελάτε, ελάτε, κόβουμε την πίτα του βουνού». (Πέμπτη, νωρίς το πρωί, μέσα Ιανουαρίου, Υμηττός)
Τρεις κύριοι μέσα σε ασανσέρ. Σε ενδιάμεσο όροφο ανοίγει την πόρτα για να μπει και τέταρτος, ο οποίος την ξανακλείνει έντρομος. Οι κύριοι σχολιάζουν:
-Μας είδε και φοβήθηκε.
-Κανονικά, αν είσαι κλειστοφοβικός δεν πρέπει να φοβάσαι το ασανσέρ με άλλους μέσα γιατί αν μείνετε θα έχεις παρέα να μιλάς, να ξεχνιέσαι». (Βασιλίσσης Σοφίας, Τρίτη πρωί)
«Μου δίνει των 200, της λέω την άλλα μέρα: δεν με πιάνει. Μου δίνει των 250, της λέω: πάλι δεν με πιάνει. Μου δίνει των 300, πάλι δεν με πιάνει. Την τρέλανα τη νευρολόγο μου». (Παρέα με 50άρες κυρίες συζητούν για χάπια σε ταβέρνα. Πειραιάς, Κυριακή μεσημέρι)
Κυρία περπατάει μιλώντας στο κινητό της:
«Α, σε παρακαλώ, μη μου ζητάς να το περιποιηθώ. Δεν μπορώ να τρέχω να κάνω τέτοια πράγματα στην ηλικία μου… (παύση) Ε, αν είναι μόνο να το ξυρίσω, εντάξει». (Αιόλου, Πέμπτη απόγευμα)
14°
