Διάβασα το σημείωμά σας και επιτρέψτε μου να «συνδράμω» σε όσα λέτε. Θα έλεγα το γενικό αίσθημα είναι «μέσα μου έχω κλάμα ζορισμένο και βουβό». Για να αλλάξει κάτι, πρέπει στους επιμέρους τομείς της καθημερινής ζωής να εκλείψει η «μηδενική κοινωνική συνείδηση» και να απαιτούμε ο καθένας στο χώρο επαγγελματικής και κοινωνικής δράσης του το σεβασμό σε κανόνες και στον εαυτό μας. Αν αυτό δεν το κάνουμε, δεν μας φταίει καμιά παγκοσμιοποίηση αλλά το ίδιο το κεφάλι μας. Και θα φτάσουμε –δυστυχώς και αλίμονο– σε αυτό που άκουσα πριν λίγο τον Κ. Βεργόπουλο να λέει στη ΝΕΤ, «οι απελπισμένοι θα φέρουν τη λύση». Εσείς λέτε «αύριο θα ζούμε σε μια ζούγκλα... όλοι εναντίον όλων... θα απορούμε που συζητούσαμε για επιδόματα και αφορολόγητα. Θα είναι όμως αργά».
Δυστυχώς, γιατί μας έλειψαν οι εμβληματικές μορφές και οι φωνές και τα βλέμματα του μέτρου και της σοφίας (αντίθετα πήξαμε στην αμετροέπεια και στην ευτέλεια). Αλήθεια, ποια είναι τα αποτελέσματα της παιδείας μας των τελευταίων τριάντα χρόνων ώστε να ανεχόμαστε την ευτέλεια; Έβγαλε πολίτες με κρίση και κοινωνικό ήθος; Ή απρόσωπους καταναλωτές που ανέχονται ό,τι τους δίνεται χωρίς φιλτράρισμα και θεωρούν δικαίωμά τους να το απαιτήσουν έστω και αν βλάψουν τον διπλανό τους; Πολλές φορές δε σε δόξα μιας ματαιοδοξίας, που αναρωτιέμαι αν ποτέ διδάχθηκαν την έννοια.
Θα ευχόμουν αυτά να προβληματίζουν τους νέους και επίσης θα ευχόμουν να καταλήξουν ότι πρωτίστως θέλουν να ζήσουν σε αρμονία με τον διπλανό τους. Και να υψώσουν τη φωνή τους και να απαιτήσουν τη θέσπιση κανόνων κοινωνικής συμβίωσης με σεβασμό σε όσα μας δίνει η φύση και να συμβάλουν στην προστασία της.
Τέλος, θα σας πρότεινα (έχοντας διακρίνει την κοινωνική ευαισθησία σας) να κάνετε μια έρευνα/συζήτηση με κεντρικό θέμα το κοινωνικό πρόσωπο της χώρας μας. Θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν απόψεις από την Ελλάδα και από το εξωτερικό εκπροσώπων της επιστήμης, της τέχνης και της πολιτικής και οπωσδήποτε ΝΕΩΝ.
18°
