Ήταν από τις μέρες που έβλεπα τηλεόραση... χωρίς να βλέπω. Σκεφτόμουν πάλι τον αδερφό μου, που σπουδάζει στην Αγγλία και πόσο πολύ θα ήθελα να τον έβλεπα. Μέχρι που άκουσα το τραγούδι και μου φάνηκε σα διαταγή: «Σήκω να χορέψουμε». Ούτε και θυμάμαι πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που είδα μια διαφήμιση και συγκινήθηκα. Ίσως γιατί για να συγκινηθεί κανείς, δε χρειάζεται να δει κάτι απαραίτητα δακρύβρεχτο, αλλά να του έρθουν στο μυαλό και δικά του βιώματα.
Your browser does not support the audio element.
Πόσο πολύ δικές μου μού φάνηκαν όλες εκείνες οι στιγμές της διαφήμισης της FIX. Τα γενέθλια του παππού και το οικογενειακό τραπέζι μού θύμισαν τα γενέθλια του δικού μου παππού. Το παιδί που γύρναγε με άδεια από το στρατό και έβλεπε με λαχτάρα την κοπέλα του είχε και κάτι από το δικό μου παρελθόν. Η επιστροφή του Δημήτρη, του αδερφού μου, το Πάσχα, έστω και για λίγες ημέρες, θα σημάνει μια μεγάλη γιορτή και για τη δική μου οικογένεια. Κι εκείνο το μεγάλο πανηγύρι στο νησί, με όλους να σηκώνονται, να γίνονται μια παρέα και να τραγουδούν στο «Σήκω να χορέψουμε» της Γαλάνη μου θύμισαν τα καλοκαίρια μου.
Σηκώθηκα, άνοιξα τον υπολογιστή, μπήκα στο Skype και ο Δημήτρης ήταν κι εκείνος εκεί. Ο μικρός μου αδερφός. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας ήταν πιο χαρούμενος, εγώ ευτυχώς είχα και μια παγωμένη FIX που τη ζήλεψε λιγάκι, αλλά του υποσχέθηκα ότι σε πολύ λίγο καιρό θα τσουγκρίσουμε και μαζί. Μου ’πε για ένα καινούργιο video clip που είδε και του άρεσε, βρήκα τη διαφήμιση της FIX και του την έστειλα. Την άλλη μέρα βρήκα μήνυμα στον υπολογιστή: «Στην υγειά σου, αδελφούλη, σαν την Ελλάδα τίποτα». Έρχεται η μέρα και για τη δική μας γιορτή.
25°
