To πρώτο μου βραβείο ήταν ένα μετάλλιο παρηγοριάς που πήραμε στο κολυμβητήριο όσα παιδάκια δεν τα πολυκαταφέραμε στις τελικές γυμναστικές επιδείξεις.
Μετά, στην έκτη, βραβεύτηκα επάξια ως καλλιγράφος και κέρδισα ένα θρησκευτικό βιβλιαράκι με τίτλο «Δημιουργός ή Τύχη;».
Πήγα σε ελληνορθόδοξο σχολείο αρρένων. Το παρατσούκλι μου ήταν "Υπολοχαγός Νατάσσα" ή "Κατάσκοπος Νέλλη" γιατί έλεγα στους συμμαθητές μου ότι θα γίνω ηθοποιός και ότι αγαπάω την Αλίκη Βουγιουκλάκη - α, με λέγανε και "Σελήνη" γιατί έβλεπα φανατικά "Λάμψη".
Στην πρώτη γυμνασίου στην τελετή παράδοσης - παραλαβής των αριστείων, παραμονή 28ης Οκτωβρίου, είπα μέσα μου θα πάρεις βραβείο σε όλες τις επόμενες τάξεις. Πήρα έξι - κάθε χρονιά υπογράφει άλλος Υπουργός Παιδείας.
Στο Λύκειο, τις δύο τελευταίες χρονιές, έγινα και απουσιολόγος. Δεν έγινα ποτέ σημαιοφόρος, πρώτευσα μόνο στην τελευταία τάξη και την επόμενη χρονιά δεν είχε άλλο παρέλαση.
Πάτωσα την πρώτη φορά στις Πανελλήνιες. Πέρασα με τη δεύτερη.
Έχει χαρά, δεν έχει διάρκεια η επιτυχία, μακάρι να μη δίναμε τόση σημασία και στην αποτυχία. Σημασία έχει ότι θα αγαπώ πάντα την Αλίκη – κυρίως για όλα αυτά που τη μισούν οι περισσότεροι – και ότι δεν πιστεύω στα βραβεία».
18°
