Στη στοά του «Ακροπόλ» γίνεται σκοτωμός, «Λες και μοιράζουνε τάλιρα!» όπως είπε κάποιος δίπλα μου. Σάββατο 8.30 μμ, κόσμος σπρώχνεται και σκουντιέται (που είναι το ίδιο πράγμα, αλλά θέλω να καταδείξω πόσο χαμός γίνεται, με επιστημονικό τρόπο). Μαμάδες και μπαμπάδες, οικογένειες, παρέες νεολαίων, ζευγαράκια που μαλώνουν με σφιγμένα δόντια, λόγω κρύου. Διάφοροι λένε ότι το έχουνε δει τρεις φορές, «επειδή σε ανεβάζει, ρε παιδί μου». Τρεις φορές; Δεν είναι πολλές για ένα μιούζικαλ που παίζεται από τον Δεκέμβριο, δηλαδή όχι και τόσο καιρό;
Λοιπόν όχι, δεν είναι πολλές, κι εγώ θα ήθελα να το δω κι άλλες φορές μέχρι να το μάθω απ' έξω γιατί είναι όντως ανεβαστικό. Κι εκτός αυτού, είναι πολύ καλό. Όσοι λένε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ηθοποιούς που να τραγουδάνε και να χορεύουν όπως οι Αμερικάνοι, ας πάνε να δούνε το «Μamma Mia», όπου όλος ο θίασος (καμιά τριανταριά άτομα) χορεύει και τραγουδάει υπέροχα ενώ επίσης τα λέει υπέροχα.
Η ιστορία είναι γνωστή, την έχουμε δει σε ταινία και σε ξένη παραγωγή πριν μερικά χρόνια. Τώρα έχει κάνει απόδοση του έργου η Θέμις Μαρσέλλου, που το σκηνοθετεί κι από πάνω και έχει γράψει τους ελληνικούς στίχους − δηλαδή άμα μας πει ότι μαγειρεύει κιόλας την παντρευόμαστε αύριο. Παίζουν: η Δέσποινα Βανδή τη μαμά πρώην τραγουδίστρια, η Ντέμυ την κόρη της που θέλει να παντρευτεί και να μάθει ποιος είναι ο μπαμπάς της, ο Άκης Σακελλαρίου, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης κι ο Αργύρης Αγγέλου τους τρεις ίσως-μπαμπάδες της νύφης, ο Άρης Μακρής τον γαμπρό, οι Μπέτυ Μαγγίρα, Μαριέλλα Σαββίδου τις φίλες και πρώην bandmates της μαμάς. Όλοι είναι σούπερ. Όλοι λένε την ιστορία τραγουδώντας και χορεύοντας, δεν υπάρχει ούτε μισό δευτερόλεπτο να βαρεθείς, για την ακρίβεια στο φινάλε αναρωτιέσαι μήπως να έχει κι άλλο, και γιατί να μην έχει, αφού πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβεις; Έχει. Παραπάνω από το απλό φινάλε, θέλω να πω το κάτι ακόμα που κάνει το «Μamma Mia» σχεδόν ελληνικό...
Αυτό που με ρωτούσαν όλοι μετά, «Πώς είναι η Βανδή;», με αγωνία στο μάτι... Λοιπόν είναι καταπληκτική η Βανδή, εκτός που τραγουδάει τα τραγούδια των ΑΒΒΑ (στα ελληνικά) λες και γράφτηκαν γι' αυτήν, φοράει τα κοστούμια των ΑΒΒΑ λες και τα φορούσε πάντα. Και παίζει τον ρόλο της σαν να είναι χρόοοοονια στο σανίδι. Δηλαδή, τι άλλο; Και φτιάχνει αξέχαστη κοτόπιτα. Τα αγόρια είναι πολύ καλά, μέχρι που γελάς όταν τους βλέπεις με πούλιες, ντάκους, φτερά και στρας. (Γενικά γελάς αρκετές φορές − αυτό κι αν είναι επιτυχία). Τα κορίτσια επίσης εξαιρετικά, η Ντέμυ είναι κούκλα («θες να την πνίξεις» όπως είπε μια φίλη, «όμορφη, πιτσιρίκα και με φωνή, άπαπα!»). Η Μαγγίρα και η Σαββίδου είναι αστείες και πολύ-πολύ καλές. Ε, τι άλλο να πω; Υπερθέαμα; Υπερπαραγωγή;
Τα τραγούδια των ΑΒΒΑ βέβαια είναι σαν σωσίβια που σε πετάνε στον αφρό (έχω κοπεί από την παρομοίωση αλλά μια στιγμή να εξηγήσω): είναι πεταχτούλικα, ποπ με όλη τη σημασία της λέξης, 80ς με παντελόνια καμπάνα και γκλίτερ παντού, χαρούμενα ακόμα κι όταν είναι συγκινητικά, διασκεδαστικά και... τέλεια ως ποπάκια. Είχαν βρει τη συνταγή για την ποπ επιτυχία οι ΑΒΒΑ και την κράτησαν σε όλα τους τραγούδια χωρίς δυσκολία, λες και τους έβγαιναν χαλαρά εκεί που καθόντουσαν στην πισίνα με μια μπίρα στο χέρι.
Το «Ακροπόλ»... είναι ένα από αυτά τα θέατρα-παρακαταθήκη με εξώστες, φουαγιέ, παραδοσιακές πολυθρόνες, με μεγάααααααλη σκηνή, με βελούδινες κουρτίνες, με τα όλα του. Το 1934 μετατράπηκε σε θέατρο (ήταν καρβουναποθήκη) και ο επιχειρηματίας Βασίλης Μπουρνέλλης το απογείωσε στη δεκαετία του ’50. Με θυμάμαι πιτσιρίκι να κάθομαι στις «θεατρικές» καρέκλες και να χαζεύω έργα «λαϊκά», όπως έλεγε ο παππούς μου (που μας πήγαινε), πλην όμως σούπερ ευχάριστα. Δεν είχαμε χάσει λαϊκό για λαϊκό, μέχρι που μεγαλώσαμε και ανακαλύψαμε τον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Δεν το λέω ειρωνικά ούτε σαρκαστικά ούτε τίποτα: μεγάλωσα με Ρένα Βλαχοπούλου, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Κώστα Βουτσά και Μάρθα Καραγιάννη, Ντίνο Ηλιόπουλο, Νίκο Σταυρίδη, Νίκο Ρίζο, Γιώργο Κωνσταντίνου, Ορέστη Μακρή, Θανάση Βέγγο και Γεωργία Βασιλειάδου. Το «Ακροπόλ» είναι ένα τέτοιο θέατρο, που σήκωνε όλα αυτά τα ονόματα και σηκώνει τα τωρινά ονόματα των ελληνικών σόου μπίζνες. Διαβάζοντας την ιστορία του, είδα ότι το 1964 ο κόσμος έκανε ουρά ως την Ακαδημίας για να δει την «Αρχοντορεμπέτισσα» με την Μαρινέλλα και τον Στέλιο Καζαντζίδη. Το ’92 είχα δει την Βλαχοπούλου σε παράσταση-tribute με τραγούδια από το θέατρο. Μετά, ’94-’00, το είχε η Μιμή Ντενίση. Προσφέρεται για πλούσιες, χλίδογλου παραστάσεις σαν το «Μamma Mia» − άκουσα ότι πήρε παράταση το έργο...
Το μόνο κακό είναι ότι σου κολλάνε τα τραγούδια των ΑΒΒΑ και τα μουρμουράς για μέρες μετά. Είναι θέμα πώς να τα βγάλεις από το κεφάλι σου, μπας και χωρέσεις τίποτε άλλο μέσα...
Πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
16°
