Ζηλεύω όλους αυτούς τους επικριτές που πέφτουν πάνω από το πτώμα ενός ανθρώπου, το γεμίζουν χαρακτηρισμούς, εκφέρουν άποψη και φυσικά διαφωνούν με τη στάση του όσο ήταν εν ζωή. Δεν έχει σημασία αν λεγόταν Amy Winehouse, Θοδωρής Παπαντίνας, Μαίρη Τσώνη ή ο γείτονας τους ο τάδε.
Πριν ακόμα γίνουν γνωστά τα αίτια, πριν επιβεβαιωθεί ό,τι ακούγεται –και γιατί αλήθεια να επιβεβαιωθεί ή όχι- τα social media έχουν καλύψει το θέμα με καναπεδικά ρεπορτάζ, χαλασμένο τηλέφωνο και επιχειρήματα που τιτλοφορούνται «Όλοι το ξέρουν». Κανείς δεν ξέρει. Κανείς από όσους συμμετέχουν στον κανιβαλισμό.
Τους ζηλεύω γιατί το πρώτο πιθανό σενάριο είναι να έχουν σταθεί τόσο τυχεροί που ποτέ στο άμεσο ή έμμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον να μην υπήρξε ένας τοξικομανής, ένας ψυχοπαθής, ένας άρρωστος (πρεζάκι ή ψυχάκιας όπως λες). Σπουδαία τύχη αυτή, να μεγαλώνεις ανάμεσα σε τέλειους ανθρώπους που κάνουν πάντα σωστές επιλογές και παίρνουν μόνο τον ίσιο δρόμο. Λεγκαλιτέ , τρανκιλιτέ και κάνε το σταυρό σου.
Ζηλεύω το γεγονός να μην κάνεις συνειρμούς, να μη σε γονατίζει ο πόνος του άλλου και να ζεις σε ένα προστατευμένο περιβάλλον ανώτερο από των άλλων. Των άλλων που κάνουν λάθη, έχουν πάθη, έχουν πάθει και είναι όπως λες βλάκες.
Στην τελική το ζητούμενο σου είναι να μη σε ρίχνει τίποτα. Να είσαι θεός. Τι ειρωνεία! Αυτό ακριβώς λένε πως κάνει η πρέζα σε όσους δεν το ‘χουν από φυσικού τους.
19°
