Όντας μισός Βρετανός δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου αρέσει ο ουρανός. Το ξέρατε πως κοντά στο 50% του έτους έχει συννεφιά η Βρετανία; Ασύλληπτο ποσοστό για τους Έλληνες. Σκεφτείτε τις μέρες του χειμώνα που πέρασαν και πως τώρα ξαφνικά που άνοιξε ο καιρός, πόσο ωραία νιώθουμε. Και δεν είναι μόνο η άνοδος της θερμοκρασίας. Αυτό το ελαφρύ αεράκι, ο ζεστός ήλιος που μας χτυπά και μας κάνει να βγάζουμε μπουφάν, κασκόλ και ισοθερμικά. Και σίγουρα ο καθαρός, καταγάλανος ουρανός. Πάντα ενέπνεε.
Ο καθένας έχει τους δικούς του μηχανισμούς να αντέξει την Αθήνα, η οποία δεν είναι για κανένα λόγο τέλεια. Όταν προβληματίζομαι όμως δεν μπορώ να κοιτάξω κάτω, να κλειστώ από τον κόσμο με τη μουσική μου. Μου αρέσει να κοιτάζω πάνω. Αυτός είναι ο τρόπος μου να ξεφεύγω. Και είναι ακριβώς τότε, όταν κοιτάζω πάνω, που αρχίζω και βλέπω όλα τα μικρά σπουδαία πράγματα που με κάνουν και αγαπώ αυτή τη πόλη. Μια αδέσποτη γάτα σε μια σκάλα, ένα πουλί στον αέρα, μια συμμετρία κτιρίων, οτιδήποτε.
Μέρος του τοπίου πια, σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς βρέθηκαν εκεί. Ψυρρή
Σαν άνθρωπος έχω τη τάση να με συγκινούν τα μικρά, φαινομενικά ασήμαντα πράγματα, από αυτά αντλώ ενέργεια, ελπίδα και έμπνευση. Κοιτάζω παντού τριγύρω μου και βλέπω πόνο, βλέπω όμως και χαρά. Σίγουρα ο πόνος υπάρχει εκεί έξω, υπάρχουν όμως και στιγμές που πρέπει να θυμηθούμε αυτά που μας δίνουν ελπίδες. Οι φωτογραφίες, λοιπόν, που συνοδεύουν το κείμενο, είναι οι μικρές αυτές στιγμές που με έκαναν να σταματήσω, να σκεφτώ και να γράψω. Για σας μπορεί να μην είναι ελπιδοφόρες εικόνες, για μένα όμως είναι. Δείχνουν πως στην τεράστια αυτή τσιμεντούπολη υπάρχει ζωή στις ρωγμές. Πως κάποιος νοιάστηκε ή νοιάζεται ακόμα. Είναι οι στιγμές τις οποίες, ακόμη και μέρες αργότερα, σκέφτομαι και με κάνουν να λέω «θα μπορούσε να είναι και πολύ χειρότερα».
Κλείνοντας, δεν νομίζω πως είναι τυχαίο που o αγαπημένος μου γρίφος έχει να κάνει με το μπλε:
13°
