Η φωτογραφία λέει ψέματα; Και εάν η φωτογραφία δεν λέει, μήπως λένε ψέματα οι φωτογράφοι; Σε αυτή την έκθεση τέσσερεις από αυτούς ανταγωνίζονται με την ιδέα της αναγνώρισης της λεπτής γκρίζας ή έγχρωμης γραμμής που χωρίζει την απεικόνιση της πραγματικότητας από την αναπαράστασή της. Τι είναι τελικά πραγματικότητα, μπορούμε να την περιγράψουμε με δικά μας λόγια, με δικές μας φράσεις; Υπάρχει πιθανότητα όλες οι περιγραφές να είναι ίδιες;
Έτσι λοιπόν οι φωτογράφοι χρησιμοποιώντας κώδικες από την προσωπική εκφραστική τους γλώσσα προσπαθούν να προσεγγίσουν την έννοια της πραγματικότητας, δημιουργώντας μια διαφορετική ερμηνεία των σκηνών που ξεδιπλώνονται μπροστά τους.
Ο Κώστας Ορδόλης περιγράφει τη σκληρή, σκοτεινή και δυσοίωνη πλευρά της φωτογραφίας, ο Δημήτρης Μυτάς δημιουργεί μια πιο χαρούμενη και παιχνιδιάρικη εικόνα της που γεμίζει με διάθεση για ζωή, ο Άκης Δέτσης εκφράζει την πιο συναισθηματική και ρομαντική πλευρά της, ενώ ο Βασίλης Γεροντάκος μιλάει για τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται σε ένα ονειρικό ταξίδι μεταξύ ύπαρξης και απώλειας.
Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της φωτογραφίας: Να λέει αλήθειες ή ψέματα; Μπορεί να μην είναι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Τα εργαλεία που οι φωτογράφοι χρησιμοποιούν για να κατασκευάσουν εικόνες πιθανόν να αποτελούν μια στρέβλωση της πραγματικότητας. Αλλά αυτή η στρέβλωση αντιπροσωπεύει μια πραγματικότητα που καθορίζεται από τις προσωπικές επιλογές οι οποίες συγκροτούν τη διαδικασία της δημιουργικής τους έκφρασης.Ο ρόλος πάντως της φωτογραφίας για αυτούς που συμμετέχουν σε αυτή την έκθεση είναι να υπηρετεί πιστά την ίδια τη φωτογραφία.
22°
