Το νεανικό της portfolio είναι πρόβα μεγαλείου. Οι μικρές παραστάσεις που στήνει στο κορμί της πόλης ή στο μπουντουάρ των μοντέλων που ποζάρουν στο φακό της είναι ταυτόχρονα ονειρικές και ειλικρινείς, αθώες και ηδονικές. Η Χριστίνα Αγραγγέλου δε φωτογραφίζει καιρό, όμως φωτογραφίζει διαβολεμένα καλά. Υπεύθυνη πωλήσεων της περίφημης PCP, σπουδάστρια φωτογραφίας στη Stereosis, δημιουργός εικόνων της οποίας η προσπάθεια ανεύρεσης μιας εντελώς προσωπικής ταυτότητας αποκτά όλο και μεγαλύτερη ατζέντα θαυμαστών, η Χριστίνα Αγραγγέλου φιλτράρει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της αναλογικής μηχανής της και κατορθώνει να τον καθρεφτίζει καλύτερα, να τον κάνει να μοιάζει πιο στρογγυλός, σχεδόν ιδανικός. Στην πραγματικότητα, δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Τραβάει απλά φωτογραφίες τη ζωή της, τα αρσενικά και τα θηλυκά του κόσμου της, τα σύνθετα κάδρα του αστικού της περιβάλλοντος. Άλλωστε στη φωτογραφία είναι όλα επιτρεπτά. Η ματιά της μας αρέσει πολύ. Ψάχνουμε το κοντράστ ανάμεσα στο πρόσωπο και το έργο.
Τι γυρεύει ένα κορίτσι της εποχής του ίνσταγκραμ με μια αναλογική μηχανή; Γιατί σκοτίζεσαι με τα φιλμ;
Έχουν περάσει σχεδόν 8 χρόνια από τότε που απέκτησα την πρώτη μου DSLR. Όταν όμως ξεκίνησα να καταλαβαίνω τι είναι η φωτογραφία για εμένα και πως θέλω να αποτυπώσω αυτά που σκέφτομαι δεν μπορούσε να με ικανοποιήσει το αποτέλεσμα της μηχανής μου. Είχα στο μυαλό μου για πολύ καιρό το αναλογικό μέχρι που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω της σχολής μου, το σπίτι μου όπως αποκαλώ, της Stereosis, και των καθηγητών μου να ανακαλύψω αυτό τον κόσμο και να ξεκινήσω να παράγω φωτογραφίες που με αντιπροσωπεύουν. Το φιλμ σου δίνει άλλη αίσθηση. Και σαν τρόπο σκέψης και σαν αποτέλεσμα.
Εργάζεσαι στον χώρο της μόδας. Κοιτάζεις αψεγάδιαστες επαγγελματικές λήψεις διαρκώς. Δεν είναι αποτρεπτικό για τη δική σου δουλειά;
Το κομμάτι της φωτογραφίας στη μόδα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ασχολούμαι και θέλω να ασχοληθώ. Οπότε ναι μεν μια αψεγάδιαστη φωτογραφία μόδας την θαυμάζω πολύ αλλά δεν θα με επηρεάσει στη δική μου δουλειά.
Πόσο σε δυσκόλεψε η μετάβαση από τη φωτογραφία του smartphone στις μεγάλες κάμερες;
Ακριβώς επειδή έχω πολλά χρόνια μια ψηφιακή κάμερα πιο δύσκολη μου φάνηκε η μετάβαση στα smartphones. Όταν έχεις μάθει να φωτογραφίζεις κλείνοντας το ένα σου μάτι το να φωτογραφίζεις μέσα από μια οθόνη φαντάζει λίγο ξένο.
Δεν υπάρχει instant gratification στο φιλμ –περνούν μέρες ώσπου να δεις τι κατάφερες! Πρόβλημα;
Αγωνία και λαχτάρα. Το συναίσθημα μέχρι να μπεις στο σκοτεινό θάλαμο και να εμφανίσεις το φιλμ έχει τόση ένταση και ανυπομονησία. Νιώθεις σαν μικρό παιδί. Αλλά η όλη διαδικασία της εμφάνισης είναι καθαρκτική και ο σκοτεινός θάλαμος όσο αντιφατικό και αν ακούγεται με ηρεμεί και με ανασυγκροτεί. Μέχρι να έρθει η στιγμή που παίρνεις το αρνητικό στα χέρια σου και σε κατακλύζει ατελείωτη χαρά και ικανοποίηση ή αντίστοιχα απογοήτευση ανάλογα με το αποτέλεσμα που έχεις παράγει.
Τυπώνεις όλες τις εικόνες σου; Τι απογίνονται; Τις κοιτάζεις με δέος; Τις χαρίζεις; Τις κρύβεις σε κουτιά παπουτσιών;
Τυπώνω αυτές που μου αρέσουν πραγματικά γιατί αν τις τύπωνα όλες μάλλον θα ζούσα εγώ σε κουτί παπουτσιών.
Πόσο κοντά βρίσκεσαι σε μια δική σου, προσωπική τεχνική; Είναι ευδιάκριτη στη δουλειά σου η λατρεία για τα έντονα κοντράστ… Το μεγάλο ISO… Ο χοντρός κόκκος. Ενώ και η σκόνη στο φακό δε σε ενοχλεί –πιθανότατα την προτιμάς. Τι άλλο;
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να συμπληρώσω κάτι. Προτιμώ το έντονο contrast γιατί προσδίδει στην εικόνα ένταση.
Πόσο κοντά βρίσκεσαι σε μια δική σου, προσωπική τεχνική; Είναι ευδιάκριτη στη δουλειά σου η λατρεία για τα έντονα κοντράστ… Το μεγάλο ISO… Ο χοντρός κόκκος. Ενώ και η σκόνη στο φακό δε σε ενοχλεί –πιθανότατα την προτιμάς. Τι άλλο;
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να συμπληρώσω κάτι. Προτιμώ το έντονο contrast γιατί προσδίδει στην εικόνα ένταση.
Πού βρίσκεις τα μοντέλα σου; Τι διαμείβεται μεταξύ σας σε ένα shooting; Γνωρίζεις αλλιώτικα ένα πρόσωπο που το φωτογραφίζεις γυμνό;
Τις περισσότερες φορές είναι άτομα του κοντινού μου περιβάλλοντος. Ακόμα δεν έχω επιχειρήσει να προσεγγίσω κάποιον που τον γνωρίζω καθόλου ή και ελάχιστα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και αν ξέρεις πολύ καλά κάποιον, να αφεθεί ολοκληρωτικά σε εσένα και στον φακό σου πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γυμνό. Στο “εrotica” συγκεκριμένα υπήρχε πάντα μεγάλος διάλογος με τα πρόσωπα που φωτογράφιζα, και σχετικός πάντα με τον έρωτα, ώστε το καθένα να νιώσει άνετα με την όλη διαδικασία και πάνω από όλα να αποτυπώσει την δική του προσωπικότητα και αίσθηση πάνω στο θέμα.
Αν μπορούσες να διαλέξεις ένα workshop για να παρακολουθήσεις, ποιος θα ήταν ο εισηγητής; Δίπλα σε ποιον θα ήθελες να διδαχθείς φωτογραφία;
Είμαι ακόμα στο στάδιο που διδάσκομαι την φωτογραφία και δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλον πέραν από τους καθηγητές μου. Είναι άνθρωποι που αγαπάνε και γνωρίζουν βαθιά αυτό που κάνουν και το μεταδίδουν σε όλους τους μαθητές.
Αν μπορούσες να διαλέξεις ένα workshop για να παρακολουθήσεις, ποιος θα ήταν ο εισηγητής; Δίπλα σε ποιον θα ήθελες να διδαχθείς φωτογραφία;
Είμαι ακόμα στο στάδιο που διδάσκομαι την φωτογραφία και δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλον πέραν από τους καθηγητές μου. Είναι άνθρωποι που αγαπάνε και γνωρίζουν βαθιά αυτό που κάνουν και το μεταδίδουν σε όλους τους μαθητές.
Σύμφωνοι, φωτογραφίζεις έγχρωμα. Μα όχι συχνά. Προς τι αυτή η λατρεία του b/w;
Δεν υπάρχει λατρεία για το ασπρόμαυρο. Υπάρχει λατρεία για την φωτογραφία. Απλά με το έγχρωμο δεν έτυχε να ασχοληθώ ακόμα τόσο πολύ.
Έχει αλλάξει την οπτική σου για τον κόσμο η φωτογραφία; Είναι μυς που εκπαιδεύεται το μάτι; Μαθαίνει φωτογραφίζοντας να ατενίζει καθαρότερα την ομορφιά και την ασχήμια;
Είναι αστείο γιατί αυτό ακριβώς παρατήρησα όταν ξεκίνησα να κάνω μαθήματα και να μαθαίνω περισσότερα πράγματα για την φωτογραφία. Περπατούσα στον δρόμο και αντιμετώπιζα διαφορετικά, και ακόμα το κάνω, τις φόρμες, τις κινήσεις, όλα όσα γινόταν γύρω μου. Δεν είναι θέμα ομορφιάς και ασχήμιας όμως. Είναι πως επιλέγεις εσύ να δείξεις τα πράγματα. Υπάρχουν σπουδαίοι φωτογράφοι, οι οποίοι για παράδειγμα επέλεξαν να ασχοληθούν με ανθρώπους του δρόμου, ανθρώπους που περνάς διπλά τους και δεν τους δίνεις σημασία, τους προσπερνάς, φαντάζουν άσχημοι και ενοχλούν την αισθητική σου. Αλλά μέσα από την ματιά τους και τις φωτογραφίες τους κατάφεραν να τους δώσουν πνοή και «λόγο» και σε κάνουν να αναθεωρήσεις τις σκέψεις σου και να δεις την ομορφιά που έχει καθένας από αυτούς.
Στα περισσότερα κάδρα σου ο διάκοσμος απουσιάζει. Δε μεσολαβούν πολλά ανάμεσα στον φακό και στο ανθρώπινο σώμα. Γιατί;
Γιατί ακριβώς θέλω να αφήσω το σώμα, την ματιά, την κίνηση να μιλήσει και να αποτυπωθεί. Ο διάκοσμος είναι πολύ συχνά φλύαρος και μπορεί να σε αποπροσανατολίσει.
Κάνεις όνειρα για τον εαυτό σου σαν φωτογράφο; Από τι υλικά είναι φτιαγμένα;
Το μόνο μου όνειρο είναι να συνεχίσω να καταπιάνομαι με θέματα για τα οποία θέλω να μιλήσω.
Πού μπορούμε να δούμε τη δουλειά σου; Και τι ετοιμάζεις προσεχώς;
Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου μπορείτε να το βρείτε εδώ: tinyurl.com/agraggelou. Όσον αφορά τα προσεχώς, είναι να εξελίξω ακόμα περισσότερο το project εrotica, ένα θέμα που έχει να κάνει με το τι είναι ο έρωτας και ποιες είναι οι εκφάνσεις του.
