Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 28 Μαρτίου 2001 και αντικατέστησε το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού, που εξυπηρετούσε την Αθήνα για 60 χρόνια. Το 2013 το αεροδρόμιο κατατάχθηκε ως 35ο σε επιβατική κίνηση στην Ευρώπη. H χρονιά με την μεγαλύτερη επιβατική κίνηση από τα εγκαίνια του αεροδρομίου ήταν το 2007 με ετήσια επιβατική κίνηση 16.538.403. Το ρεκόρ ημερήσιας διακίνησης επιβατών του αεροδρομίου ήταν στις 23 Μαΐου 2007, την ημέρα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα, όταν και διακινήθηκαν σε ένα εικοσιτετράωρο 85.000 επιβάτες.
Βγαίνοντας από το κεντρικό κτίριο του αεροδρομίου, η διαδρομή έως τις αποβάθρες των τραίνων περιλαμβάνει κάποια μέτρα διασχίζοντας το δρόμο στο πάνω ή στο κάτω επίπεδο, τις κυλιόμενες σκάλες, το σωληνωτό αιωρούμενο δίαυλο-γέφυρα με τον μακρύ κυλιόμενο διάδρομο, το επιβλητικό πολυγωνικό φωτεινό αίθριο με τη γυάλινη οροφή όπου βρίσκονται τα γκισέ του μετρό και του προαστιακού, τις σκάλες από και προς τις αποβάθρες και βέβαια τις ίδιες τις αποβάθρες. Οι μεγαλοπρεπείς κατασκευές από γυμνό μπετόν, μέταλλο και γυαλί και η εντυπωσιακή πρόσοψη του “Sofitel” με τα μαύρα τετράγωνα παράθυρα σε υπόλευκο φόντο περιτριγυρίζονται από τους αχανείς χώρους στάθμευσης με τις 100δες πολύχρωμων αυτοκινήτων, δημιουργώντας μια φουτουριστική κινηματογραφική ατμόσφαιρα.
Τριγύρω, ένας ολόκληρος κόσμος που, αν δεις το πράγμα από μια κάποια απόσταση, κινείται εντελώς συντεταγμένα ακολουθώντας το πρόσταγμα της ιεροτελεστίας αναχώρησης ή άφιξης, οι οποίες είναι σε όλο τον κόσμο και για όλους τους ανθρώπους πάνω-κάτω ίδιες… Ταξί, λεωφορεία, λιμουζίνες, βανάκια, μισοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, ανοικτά πορτ-παγκάζ, τρόλλεϊ αποσκευών. Επιβάτες που έρχονται ή φεύγουν ή απλά περιμένουν, συγγενείς και φίλοι που υποδέχονται ή αποχαιρετούν ή απλά περιμένουν, προσωπικό ασφαλείας, φροντιστές & τεχνικοί με φωσφορίζοντα πορτοκαλί ή κίτρινα γιλέκα, αεροσυνοδοί & πιλότοι με τις στολές τους, διάφοροι άσχετοι. Βαλίτσες όλων των μεγεθών, τσάντες, σάκοι, κιβώτια… Κινητά, tablets, smart phones. Περισσότερα κινητά, tablets, smart phones. Κι άλλα κινητά, tablets, smart phones. Πρόσωπα χαρούμενα, λυπημένα, νοσταλγικά, νυσταγμένα. Άγχος, βιασύνη, πολλές φορές τρέξιμο, αλλά και κάποτε νωχελικό σουλατσάρισμα από κάποιους αργόσχολους, που απλώς σκοτώνουν την ώρα τους παρατηρώντας τους άλλους, όπως εγώ για παράδειγμα.
Είναι μια διαδρομή υποχρεωτική. Είναι ένα “αναγκαίο κακό”, το οποίο διασχίζουμε βιαστικά και εκείνη την ώρα ευχόμαστε να μην υπήρχε γιατί εκτός των άλλων μπορεί να μεταφέρουμε και κάποιες υπεμεγέθεις αποσκευές, που μας ταλαιπωρούν. Είναι ένα βαρετό κενό στην πορεία για τον “προορισμό” μας. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα βλέμματα των περισσότερων επιβατών, καθώς τα παρατηρώ κάθε φορά, που πραγματοποιώ αυτή την διαδρομή. Σαν να ήθελαν να μην υπήρχε, σαν να εύχονταν να μπορούσαν με κάποιο μαγικό τρόπο να την αποφύγουν και να “διακτινιστούν” στο κεντρικό κτίριο ή στις αποβάθρες ή ακόμα καλύτερα στον τελικό τους προορισμό...
Υπάρχει όμως και η άποψη, που υποστηρίζει πως ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, προσπάθησε τουλάχιστον να το απολαύσεις…
Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από τα τέλη του 2013 έως σήμερα. Οι περισσότερες είναι αναλογικές τραβηγμένες με Nikon FM και πενηντάρι φακό. Έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι τύποι έγχρωμων και ασπρόμαυρων φιλμ. Κάποια από αυτά είχαν λήξει πριν από πολλά χρόνια… Μερικές, 4-5 νομίζω, προερχόμενες από την πρώιμη περίοδο ενασχόλησής μου με το ευγενές άθλημα της φωτογραφίας, είναι ψηφιακές, τραβηγμένες με μια Nikon D3000 και 18-55 φακό, η οποία καταστράφηκε όταν κάποια στιγμή βυθίστηκε ολόκληρο το αυτοκίνητό μου στα νερά καταρρακτώδους βροχής. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
