Όσες φορές κι αν δεις την πανσέληνο να κινείται απαλά στον βραδινό ουρανό, δεν πρόκειται να τη βαρεθείς. Το καλύτερο σημείο για μένα είναι στο μαρμάρινο πλάτωμα του Πικιώνη, στο λόφο του Φιλοπάππου. Η ανάβαση είναι σχετικά εύκολη και με λίγη προσοχή ανεβαίνει κανείς μόνο με το φεγγαρένιο φως. Υπήρχε λίγος κόσμος. Αλλά αρκετή οργάνωση. Ποτά σε τσάντες με ποτηράκια, ανέβαιναν κουδουνιστά τα δρομάκια. Άλλοι είχαν και φαγητό. Πιο δίπλα, ένα άγουρο ζευγαράκι, έδινε ρουφηχτά φιλιά για κάμποση ώρα. Ξένοι τουρίστες κοιτούσαν με ρυθμό υαλοκαθαριστήρα, μια τη πανσέληνο, μία την ακρόπολη, μια την πανσέληνο, μία την ακρόπολη. Μανιφίκ, γκόρτζιους, μα κε μπέλο. Από το Ηρώδειο άκουγες αχνά tango και μετά το ξέσπασμα και τα χειροκροτήματα. Το φεγγάρι ανέβαινε και δυνάμωνε το φως του. Οι παρέες απολάμβαναν ευχάριστα. Ξαφνικά ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων ανέβηκε με σακίδια στις πλάτες. Μια κυρία ξεκίνησε να τραγουδάει «χάρτινο το φεγγαράκι» και μετά το «Αθήνα» του Χατζιδάκι. Μετά άλλη μία, άρχησε να απαγγέλει ένα αρχαίο ποιήμα. Λίγο άνευρα, κεφάτα όμως. Έπειτα με ένα σύνθημα συνέχισαν την ανηφόρα για το μνημείο. Φυσιολατρικός περίπατος είπαν. Είχε πλάκα η φάση. Δεν ενόχλησαν. Το βράδυ συνέχισε όμορφα. Αν ξεκουνηθείς, η Αθήνα προσφέρει απλόχερα.
22°
