Ο Antony τραγουδάει για έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ… Δημιουργείται καθώς ακούς αυτά τα μελαγχολικά, σπαραξικάρδια και πονεμένα τραγούδια, και μετά χάνεται. Αισθητά βελτιωμένος και σε μουσικό επίπεδο, αλλά η συνεχής παραγωγή αρχίζει να επηρεάζει την έμπνευσή του.
Grinderman - 2 (****)
Ολόκληρο το μουσικό σύμπαν του Cave σε εννιά τραγούδια, με τη βοήθεια μιας μπάντας που «φυσάει» και μπορεί να κάνει τη δουλειά. Δεν θα ακούσεις εδώ κάτι που δεν ξέρεις, αλλά το τσαγανό, η ποίηση, η δημιουργικότητα, τα γκάζια, όλα κάνουν αυτό το side-project επιλογή πρώτης γραμμής.
Tricky - Mixed Race (****)
Είδες τι κάνει το Παρίσι; Ο πιο μουσικός, ευρύς, ανοιχτόμυαλος και ατμοσφαιρικός Tricky συνεχίζει να δημιουργεί αστικά blues με γεύσεις από jazz, hip-hop και word. Λίγος καπνός ακόμη…
Κινείται με ευελιξία ανάμεσα στην Bjork και τη Nico, την Kate Bush και την Bat for Lashes, χωρίς την παραμικρή υπόνοια ότι «κλέβει». Κάθε άλλο… Μέσα σ’ αυτό το (ασφυκτικό πια) πλαίσιο της ονειρικής electropop, βρίσκει τρόπο να αρθρώσει το δικό της λόγο. Καθόλου άσχημο ξεκίνημα.
El Guincho - Pop Negro (***)
Έπεσε στο λάκο του 2ου άλμπουμ, καθώς πήγε να «μεγαλοπιαστεί» κάνοντας έναν γκράντε δίσκο με έμφαση στο λούστρο και την παραγωγή, αλλά η lo-fi caribian pop της πρώτης του απόπειρας φαίνεται τώρα πιο δυνατή. Πάντως, καταναλώνεται ευχάριστα.
Χωρισμένο σε δύο (25άλεπτα) μέρη, το εγκεφαλικό space-trip των ORB ακούγεται πολύ συχνά σαν «χαμένο άλμπουμ» των Pink Floyd και η συμμετοχή του David Gilmour ενισχύει αυτή την κατεύθυνση. Ξέρουν να βάλουν το κάθε τι στη θέση τους, αλλά έχουν αρχίσει να ξεχνάνε το γιατί.
Minsarah - Blurring The Lines (****)
Μάλλον δικαιώνουν τον τίτλο του δίσκου τους. Ένα τρίο (μπάσο, τύμπανα, πιάνο) που κοιτάζει κατάματα τη free-jazz χωρίς να την αποκόβει από τα στοιχεία που τη γέννησαν, ενώ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει και κάθε άλλο στιλ που εξυπηρετεί τη ροή, αναιρώντας τις διαχωριστικές γραμμές.
Εγχώρια / Διεθνή
Cayetano - Back Home (***)
Μετά από δύο άλμπουμ με ξένες ετικέτες, ο Cayetano επιστρέφει στην ελληνική δισκογραφία με το γνωστό electro/ονειρικό/jazzy/cool ύφος δείχνοντάς μας ότι ο χρόνος τού προσφέρει βάθος και ακρίβεια, αλλά αρχίζει και μια μανιέρα που τον εγκλωβίζει. Το ακούς ευχάριστα, όμως δεν «φεύγεις» ούτε μία φορά.
Berlin Brides - Modern Celibacy (***)
Παρότι ο electro/garage/punk/groovy ήχος τους έχει σημείο αναφοράς το παρελθόν, τα δύο κορίτσια είναι τόσο «τώρα» που κάνουν τη νοσταλγία, δράση: Οne finger or two I don’t know what to do/ A twist a turn I want to scream and burn/ Α stroke a spank I ’m stiff as plank/ Is this a prank I’m falling to wank. Πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο…
Το χάρισμα της μελωδίας το έχει, ο συναισθηματικό+ς της κόσμος έχει θετική αύρα, την παιδικότητα δεν την έχει απολέσει και οι μουσικές της αναφορές πάνε πίσω στις θρυλικές κυρίες της folk. Αν ελέγξει και την –κάπως– πληθωριστική ερμηνεία της, τότε έχουμε να περιμένουμε καλύτερα.
23°
