Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται τρομακτικά και επειδή «you can’t teach an old dog new tricks», προτιμάμε να μην αλλάξει τίποτα. Να γυρίσουμε στο παρελθόν, στη δραχμή, στο ρουσφέτι, στη θεσούλα του Δημοσίου, στο κομματικό κράτος. Ποτέ τόσοι πολλοί ταυτόχρονα δεν κοίταζαν το δάχτυλο που έδειχνε το φεγγάρι. Όμως στο βάθος του τούνελ που κοιτάζω εγώ (γιατί έτσι που γίναμε ο καθένας κοιτάζει διαφορετικά), υπάρχουν πολλές πυγολαμπίδες. Δεκάδες ελληνικά συγκροτήματα που κάνουν καλή δουλειά, κινηματογραφιστές που –παρά την ομίχλη– ξεθαμπώνουν τον ορίζοντα, θεατρικές ομάδες που –εκ του μηδενός– στήνουν παραστάσεις με ενδιαφέρον. Όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι που με τρέφουν, που με φροντίζουν, που μου δίνουν τροφή, καθώς είμαι αιχμάλωτος της αυτοκαταστροφικής μαλακίας ενός έθνους.
Drog_Α_tek - Too Late To Care (*****)
Στο εξώφυλλο ένας «βανδαλισμός» φανερώνει τη διάθεση… Στο άλμπουμ οι ήχοι γίνονται προεκτάσεις των συναισθημάτων, καθώς οι drog-A-tek ακούγονται πιο απελευθερωμένοι από ποτέ. Εφιάλτες και όνειρα, ήχοι που επιμένουν, συγκοπτόμενες φράσεις, ένα πνευστό που θρηνεί, εικόνες από τη διάλυση μιας μεγαλούπολης και των ανθρώπων της.
Homataping - Red Coffee (***)
Οι διαφορετικές χρονικές στιγμές που έγιναν οι ηχογραφήσεις μπορεί να αφήνουν το άλμπουμ χωρίς συνοχή αλλά το παζλ που δημιουργείται έχει ενδιαφέρον, καθώς το δημιουργικό ντουέτο επιστρέφει με ένα αλλόκοτο, εφιαλτικό και παιδικής αθωότητας «μιούζικαλ» με μελοδραματικά στοιχεία. Οι διαθέσεις και οι ρυθμοί αλλάζουν διαρκώς, η νοσταλγία παίζει χιουμοριστικά παιχνίδια, η θεατρικότητα είναι παντού.
Ο τρίτος σόλο δίσκος του Νίκου Μπιτζένη (Μίκρο) είναι και ο καλύτερός του και παρότι κι εδώ προτιμάει έναν «εφήμερο» τίτλο (όπως και με το «Polaroid»), το άλμπουμ δεν είναι καθόλου «στιγμιαίο». Ωριμότητα, απλότητα, τεχνική, σημασία στη λεπτομέρεια, συναισθηματικός πλούτος, υποτάσσουν τα «ψυχρά» ηλεκτρονικά μηχανήματα και τα υποχρεώνουν να δημιουργήσουν ένα θαυμάσιο ταξίδι.
The Liarbirds - Allegedly (***)
Άργησαν κάπως για τον πρώτο δίσκο αλλά σε καλό τους βγήκε, καθώς –απ’ ότι φαίνεται– δεν άφησαν το χρόνο να πάει χαμένο. Η έμφυτη μελωδικότητά τους συνοδεύεται από ωριμότητα, δουλειά, ιδέες και πολλές ώρες κολύμπι στον ωκεανό της pop (που όμως τους κούρασε προς το τέλος).
Folk φτιαγμένη με όλα τα συστατικά και τη φροντίδα που χρειάζεται για να λειτουργήσει σωστά και να ακούγεται αποτελεσματική και εντός των προδιαγραφών της διεθνούς πραγματικότητας, χωρίς όμως να μπορεί να ιντριγκάρει πέραν αυτού.
*Στο περασμένο τεύχος ο «δαίμων του τυπογραφείου» πήρε πρωτοβουλίες και βαθμολόγησε κατά το δοκούν, όμως η αλήθεια είναι πως ο δίσκος του Figurant δικαιούται 3*** και ο δίσκος της Dalot 2**.
16°
