Τι είναι αυτό που κυριαρχεί; Μιας χουλιγκανικής αισθητικής πολιτική αντιπαράθεση όπου όλοι φωνάζουν και κανείς δεν ακούει. Κραυγές, συνθήματα και twitter, να η πολιτική μας πραγματικότητα. Μία διαρκής βία και επιθετικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην καθημερινότητα, στη ζωή. Οι άνθρωποι σαν λυσσασμένα σκυλιά είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να επιτεθούν, όλοι με «λυμένο ζωνάρι». Ο φόβος που μας τον σουτάρουν πια ενδοφλέβια, κάθε βράδυ περιμένουμε τη δόση μας, όταν αρχίζουν να πονάνε τα κόκαλά μας από τη στέρηση και από τον κάματο της μέρας και να κρυώνουμε λιγάκι. Η αισθητική Eurovision που κάνει εδώ 75% τηλεθέαση και συγκεντρώνει 200 εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο. Το κιτς (όπως ακριβώς και η βλακεία) είναι ανίκητο. Μια παγκόσμια γλώσσα που ενώνει τους λαούς του κόσμου και ως γνωστόν: «Λαοί ενωμένοι, ποτέ νικημένοι». Η αισθητική βαρβαρότητα απλώνεται παντού στην Ελλάδα και τον κόσμο, γρηγορότερα και από τη φτώχεια, οι προσπάθειες αιώνων να εκπολιτιστεί το τέρας εξανεμίζονται σε μερικά χρόνια. Αυτό που προφητικά έβλεπε ο Κουτρουμπούσης να έρχεται και το ονομάτιζε Κ.Δ.Ο.Α. (κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια) είναι ήδη εδώ και κάνει αυτάρεσκα βόλτες ανάμεσά μας.
Ξέρω έναν τόπο που φυτρώνει ακόμη χορτάρι, ένα κρυφό σημείο, μια νησίδα πολιτισμού που κατοικούν κανονικοί άνθρωποι. Mπορούν να συζητήσουν, έχουν απόψεις αλλά δεν προσπαθούν να τις επιβάλουν, δίνουν χώρο στην αμφιβολία, διψάνε για το καινούργιο και το ασυνήθιστο. Η συμπεριφορά τους δεν καθορίζεται από τα τρέχοντα trends, δεν έχουν γίνει junkie του φόβου και η αισθητική αξιοπρέπεια είναι που καθορίζει τη ζωή τους. Άνοιξα την πόρτα του Fuzz προχτές και βρέθηκα σε αυτό τον τόπο. Περίπου 800 άτομα είχαν μαζευτεί εκεί για χάρη του μουσικού εργάτη και διασκεδαστή παλαιάς κοπής C.W. Stoneking (αρκετοί απ’ αυτούς και για τον εξαιρετικό Μανώλη Αγγελάκη και την Appalachian Cobra Worshipers παρέα του). Είναι ζήτημα αν αυτός ο μουσικός συγκεντρώνει πάνω από 200 άτομα στο Λονδίνο ή σε οποιαδήποτε άλλη «μεγάλη» ευρωπαϊκή πόλη. Μετράω διαρκώς αυτές τις «μικρές» συναυλίες αλλά και τις θεατρικές ή χορευτικές παραστάσεις και τις εικαστικές εκδηλώσεις που λειτουργούν στο «χώρο του αοράτου» και συγκεντρώνουν αναπάντεχα πολύ κόσμο από «ήσυχους Έλληνες» και είναι πολλές. Έτσι παίρνω δύναμη και αισθάνομαι πάλι ότι υπάρχει ελπίδα, μια νησίδα πολιτισμού που αντιστέκεται στη σάχλα, στην ευτέλεια, στην αποδοχή αυτού που κυριαρχεί.
Κάτοικος αυτής της νησίδας εδώ και χρόνια ο Παύλος Παυλίδης, μας προσφέρει ένα ακόμη στήριγμα αισθητικής αξιοπρέπειας με τον καινούργιο του δίσκο «Στον διπλανό ουρανό». Ένας ευαίσθητος και ρομαντικός ποπίστας με ταλέντο στις μελωδίες, με στίχους που έχουν εμφανή ποιητική διάσταση, με λεπτοδουλειά (από τους b-movies) στα παιξίματα, με ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και το χάρισμα να δημιουργεί όμορφες εικόνες, κι όλο αυτό πακεταρισμένο σε μία αντίστοιχης αισθητικής συσκευασία. Ακούγοντας το δίσκο ξαναζωντάνεψε μπροστά μου μία εικόνα καλοκαιριού από τη Φολέγανδρο, με τον Παύλο να τραγουδάει σε ένα σοκάκι, στο Κάστρο της παλιάς πόλης, και γύρω του δεκάδες «ήσυχοι Έλληνες», στις αυλές, στις σκάλες, στα παράθυρα απ’ αυτά τα όμορφα σπίτια, να ζουν παρέα μια στιγμή από την ηθική του ωραίου.
25°
