Δεν ξέρω ακόμη πώς είχε πέσει τέτοιο σύρμα γι' αυτό το πάρτι. Ήταν για όλες τις προηγούμενες μέρες η συζήτηση σε όλες τις παρέες της Αθήνας, κανονίζαμε κεφάλια και αυτοκίνητα (ναι, ένας στους 10 εικοσάρηδες είχε τότε το φοβερό προνόμιο να διαθέτει όχημα, και πώς στο καλό θα χωράγαμε όλοι), τις προμήθειες που θα παίρναμε μαζί μας, ποτά, τσιγάρα και λοιπά καύσιμα, οπωσδήποτε μην ξεχάσουμε και τα μαγιό...
Ο όρος beach party ήταν σχετικά καινούργιος και αρκετά εξωτικός, είχε και μια ακαταμάχητη «αύρα» επαναστατικότητας μαζί και οργιώδους φαντασίας... Λάιβ μουσική, αμμουδιά, ποτά και αχαλίνωτο πλήθος, σαν τι μπορεί να συμβεί όταν μετά θα πέσουμε όλοι γυμνοί και μεθυσμένοι για μπάνιο νυχτερινό; Το πάρτι είχε αναγγελθεί πως θα ξεκίναγε στις 9.30. Ξεκινήσαμε οι 4 με αυτοκίνητο από την Κυψέλη πολύ νωρίς, στις 6.30. Εγώ, της τελευταίας στιγμής όπως πάντα, μουρμούραγα πως ήταν πολύ πολύ νωρίτερα −«τι διάολο, με τον ήλιο θα πάμε σε πάρτι»−, οι υπόλοιποι κάτι είχαν ψυλλιαστεί...
Κατά τις 8, Ιούλιος και με ζέστη βαριά αθηναϊκή, βρισκόμασταν μποτιλιαρισμένοι στη Βουλιαγμένης, μαζί με πολλά μα πάρα πολλά ακόμη αυτοκίνητα. Πηγαίναμε όλοι στο ίδιο σημείο, κοιταζόμασταν από τα παράθυρα και χαιρετιόμασταν, κάθε αυτοκίνητο είχε τη δική του κασέτα στη διαπασών, όχι μόνο τραγούδια του Κηλαηδόνη αλλά και Deep Purple και Rolling Stones − ό,τι άκουγε ο καθένας.
Στις 9, παρέα με άλλα ποτάμια αυτοκινήτων που έμοιαζε να σκάνε από κάθε μα κάθε στενό πολλαπλασιάζοντας τα αυτοκίνητα της Λεωφόρου Ποσειδώνος, όλοι πια είχαμε αγχωθεί, θα τη χάσουμε τη συναυλία ανησυχούσαμε, άσε που δεν είχαμε ιδέα πού βρισκόταν η άλλη μισή παρέα − 4 κι αυτοί που είχαν ξεκινήσει με άλλο αυτοκίνητο από Πατησίων, κινητά για να συνεννοηθείς άγνωστο είδος.
Στο μεταξύ, και δεν ξέρω με ποιο τρόπο μαθαίναμε πληροφορίες, στη Βουλιαγμένη που είχε στηθεί η πλωτή εξέδρα κατέφταναν ο ένας μετά τον άλλον, ο Νταλάρας, η Αφροδίτη Μάνου, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Σαββόπουλος, η Μαντώ όλοι τους δια θαλάσσης, με ταχύπλοα σκάφη-ουάου, τρέχα οδηγέ να προλάβουμε να το δούμε κι αυτό. Στις 10.30 στη λεωφόρο επικρατεί το αδιαχώρητο.
Και το ακίνητο. Είμαστε άπειρα αυτοκίνητα καθηλωμένα, υπάρχει νεύρο πολύ αλλά, ω του θαύματος, το πάρτι μεταδίδεται ζωντανά και από το ραδιόφωνο. Συντονισμένοι, και με τις προμήθειες να καταναλώνονται επιτόπου, περνάμε πρίμα, γνωριζόμαστε για τα καλά πια με τα άλλα αυτοκίνητα, χορεύουμε στα καπό. Με κάποιο τρόπο –οι μανάδες από τα σπίτια με τα σταθερά τηλέφωνα λειτουργούν σαν κόμβος επικοινωνίας−, ξέρουμε πια πως οι υπόλοιποι ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ!
Αδύνατον να προσεγγίσουμε και με τα νεύρα κρόσσια ώρα 12 το βράδυ στρίψαμε όπου βρήκαμε διέξοδο και φύγαμε. Γεγονός που καθόλου δεν μας πτόησε και, ναι, από τότε όλοι δηλώναμε πως το είχαμε ζήσει το περίφημο πάρτι του Κηλαηδόνη. Γιατί το είχαμε πράγματι ζήσει, όλη η φάση ήταν το δικό μας, της γενιάς μας, της Αθήνας, το πρώτο Woodstock, πώς να το ξεχάσεις...
21°
